Զարմանալի՜ հայ…Որտեղ էլ լինի նա, իր շուրջը ստեղծում է անպատմելի մի յուրօրինակ օազիս, ստեղծում է մի փոքրիկ Հայաստան, ուր ապրում  ու արարում է ինքը, ուր կարողանում է պահպանել իր ազգային ինքնությունն ու դիմագիծը: Իհարկե, արվեստի ու մշակույթի բնագավառներում դա  դրսևորվում է լավագույնս, ավելի ցայտուն, ավելի  տեսանելի: Հենց այդպիսի հայկական մի օազիս է է հեռավոր ֆրանսիայում ստեղծել մեր հայրենակիցը՝ երիտասարդ ու տաղանդավոր նկարիչ Վահագն Ստեփանյանը, ում հետ «Հայերն այսօր»-ի համար  ծավալված զրույցիս ընթացքում Վահագն Ստփանյան արվեստագետի կերպարում երևաց նաև պարզ, անկեղծ հայ երիտասարդը: 

-Վահա՛գն, թույլ տվեք Ձեզ այդպես դիմել, ե՞րբ և ի՞նչ հանգամանքներում հայտնվեցիք հեռավոր ֆրանսիայում:

-Ես դուրս եմ եկել Հայաստանից և եկել եմ Ֆրանսիա 2006-ին: Իմ գլխավոր նպատակներից  մեկն է եղել ինչ- որ չափով  ճանաչում ունենալ արտասահմանում և  հայ արվեստը ներկայացնել օտարներին:

-Ես նայում եմ Ձեր նկարները, որոնցից  շատերում տեսնում եմ  Ձեր ՝ հայ մարդու, հայ արվեստագետի հոգու հայրենասիրության արտացոլքը. կարոտի՞ց են ծնվում դրանք:

 –  Ե՛վ կարոտից, և՛ հայրենասիրությունից, նաև՝ հայ լինելու հպարտության զգացումից:

-Նկարելու շնորհը Աստվածատու՞ր է, թե՞  ժառանգաբար է փոխանցվել:

-Մեր գերդաստանում չեն եղել ու չկան նկարիչներ, բայց ունենք լավ մասնագետներ, հաջողակ ուսանողներ: Ամեն մեկը շնորհալի է իր գործի մեջ: Դե, իհարկե, ես շնորհակալ եմ Աստծուն, որ ինձ պարգևել է այս շնորհքը եվ, միանշանակ, նաև՝ իմ ծնողներին, որոնց շնորհիվ ես դարձա նկարիչ. նրանք մինչ օրս ուրախանում են իմ ստեղծագործական հաջողություններով: 

-Կարո՞ղ եք հիշել Ձեր առաջին նկարի թեման, ու՞մ եք այն ցույց տվել և ինչպիսի՞ արձագանք եք ստացել:

-Իմ մեջ տպավորվել է հատկապես այն օրը, երբ ես փոքր էի՝ մոտավորապես 5- 6-րդ դասարանի աշակերտ. մեզ տարան մասնակցելու օպերայի բակի կավճանկարի մրցույթին: Երևի կհիշեք այն ժամանակները, երբ այդպիսի մրցույթներ էին կազմակերպում  հանրապետության որոշ դպրոցների միջև: Ես նկարել էի հեքիաթային պերսոնաժ մոխրոտիկին և հետին պլանում՝ Արարատ լեռը: Դա շատ տարօրինակ թվաց մարդկանց. ինձ մոտենում էին և հարցեր տալիս, ինձ մոտեցան Հենրիկ Իգիթյանի անվան կիրառական արվեստի դպրոցի ուսուցիչները, տվեցին հրավիրատոմս, որ ես գնամ եվ սովորեմ իրենց դպրոցում: Դա շատ լավ տպավորություն թողեց իմ հիշողության մեջ և  առայսօր չեմ մոռացել կյանքիս այդ դրվագը:

-Առաջին ցուցահանդեսը ե՞րբ և որտե՞ղ է կայացել:

–Իմ առաջին ցուցահանդեսը կայացել է դեռ դպրոցական տարիներին՝ 1991-92թթ. Երեվանում : 2001-ին արդեն դուրս եկա հայաստանյան շրջանակներից  և ցուցահանդեսներ կազմակերպեցի արտասահմանում: 2004-ին ինձ հրավիրեցին՝ ցուցադրություններ անելու Շվեյցարիայի Ցյուրիխ քաղաքի գլխավոր թատրոնում, որից հետո՝  Շվեյցարիայի Լոզան քաղաքի Նեստլե գիտահետազոտական ինստիտուտում: 2006 -ին եկա ֆրանսիա՝ Վալանս: Ծանոթացա շատ արվեստագետների հետ  ու սկսեցինք այդտեղի Հայ մշակույթի կենտրոնի հետ կազմակերպել ցուցահանդեսներ: 2007-ին իմ գործերը ցուցադրվել են Լիոն քաղաքում: Մինչ օրս ցուցադրվում են ֆրանսիայի տարբեր քաղաքներում:

-Ի՞նչ մրցանակների, շքանշանների, պարգևների եք արժանացել. դրանցից ո՞րն է առավել թանկ Ձեզ համար:

– Ունեմ շատ պատվոգրեր, գովասանագրեր: Ինձ համար բոլորն էլ թանկ են, որովհետև դրանք իմ աշխատանքի արդյունքն են:

-Իբրև կայացած, ճանաչված արվեստագետի՝ Հայաստանում Ձեզ ճանաչու՞մ են:

-Չեմ կարծում, որովհետև վաղուց  եմ դուրս եկել Հայաստանից, բայց արվեստի բնագավառում շատ ընկերներ ունեմ:

-Դեպի Հայրենիք  վերադարձի ճամփան մո՞տ է արդյոք:

-Ցանկությունս մեծ է:

-Ո՞ւմ եք արվեստի բնագավառում համարում Ձեր ուսուցիչը և համաշխարհային մակարդակով այն նկարիչը կամ նկարիչները, ում գործերից ազդեցություն եք կրել:

–Ես շատ եմ սիրում Վերածննդի դարաշրջանի բոլոր նկարիչներին, բայց ինձ համար  ուսուցիչներ  են Լեոնարդո դա Վինչին,Միքելանջելոն,Ռաֆայելը և Սալվադոր Դալին:

-Գիտեմ, որ հանդիպել, շփվում եք մեր աշխարհաճանաչ հայրենակցի՝ Շառլ Ազնավուրի հետ, ի՞նչ դերակատարում ունի նա Ձեր կյանքում:

– Նա մեծ հայրենասեր  է: Բոլորս գիտենք,  թե ֆրանսիայում և, առհասարակ, ամբողջ աշխարհում, ինչ  տեղ են տալիս մեր հայրենակցին: Ես առիթ ունեցա  մեծ  երգչին, Մեծ մարդուն ու արժանավոր   հային հանդիպել  ու ծանոթանալ նրա հետ Վալանս քաղաքում, Շառլի անվան պուրակի բացման արարողության ժամանակ:  Այդ ժամանակ  նրան նվիրեցի իմ աշխատանքը՝ իր դիմանկարը, շատ ուրախացավ և  անմիջապես ասաց՝ ստորագրի՛ր, այս նկարը պետք է դրվի տուն- թանգարանում: Շատ ուրախ եմ, որ ինչ-որ հիշատակ իմ կողմից  տրվեց  Շառլ Ազնավուրին:

-Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված ցուցահանդեսը՝ վերնագրված «100 հասցե», այդպե՞ս  է…որտե՞ղ կայացավ այն և ի՞նչ արձագանքներ ունեցավ:

-Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ շատ մեծ ցուցահանդես բացվեց Վալանս քաղաքում, բազմաթիվ այցելուներ կային՝ քաղաքապետեր, պատգամավորներ, սենատորներ. մեծ արձագանք ունեցավ այդ ցուցահանդեսը:Ես  շնորհակալագիր ստացա: Ժողով արեցին, և իմ նկարներից մեկն ընտրվեց, որպեսզի  2000  տպաքանակով տպվեր  Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի առիթով  թողարկվող փոստային ծրարների վրա: Վալանսի հայ մշակույթի տանը մեծ շուքով  տեղի ունեցավ Կոմիտասի նկարի նվիրատվությունը, որը ես նկարել էի ապրիլի 24-ին:

-Ֆրանսիան այն երկիրն է, որի Սենատն ընդունեց Հայոց ցեղասպանության ժխտողականության դեմ քրեականացման օրենքը, սակայն նույն այդ երկրում , տարբեր քաղաքներում մեծ թիվ են կազմում մահմեդականները, հայերին այդ առումով որևէ վտանգ չի՞ սպառնում…

-Ո՛չ: Այստեղ բոլորն ապրում են համերաշխ: Համենայնդեպս, նրանք գիտեն մեր բնավորության գծերը եվ աշխատում են ոչ մի բանով առնչություն չունենալ հայերի հետ:

– Վահագն, այժմ  ի՞նչ նոր ու մեծամասշտաբ  կտավի վրա եք աշխատում:

-Հիմա աշխատում եմ Նապոլեոնի թեմային նվիրված կտավի վրա և պատրաստվում եմ  նոր ցուցահանդեսի. այն շուտով կկայանա:

-Դե ինչ, հաջողություններ մաղթենք մեր տաղանդավոր հայրենակցին և հուսանք, որ մոտ ապագայում կկարողանանք մասնակիցը դառնալ նաև Հայրենիքում կազմակերպվելիք նրա ցուցահանդեսին: 

Կարինե Ավագյան