Զարմանալի՜ հայ…ուր ալ ըլլայ ան, իր շուրջը կը ստեղծէ անպատմելի իւրօրինակ ովասիս մը, կը ստեղծէ  փոքրիկ Հայաստան մը, ուր կ’ապրի  ու կ’արարէ ինք, ուր կրնայ պահպանել իր ազգային ինքնութիւնն ու դիմագիծը: Ի հարկէ, արուեստի ու մշակոյթի բնագաւառներուն մէջ ատիկա կը  դրսեւորուի լաւագոյնս, աւելի ցայտուն, աւելի  տեսանելի: Հէնց այդպիսի հայկական ովասիս մը հեռաւոր Ֆրանսայի մէջ ստեղծած է մեր հայրենակիցը` երիտասարդ ու տաղանդաւոր նկարիչ Վահագն Ստեփանեան, որուն հետ «Հայերն այսօր»-ի համար  ծաւալուած զրոյցիս ընթացքին Վահագն Ստեփանեան արուեստագէտի կերպարին մէջ երեւցաւ նաեւ պարզ, անկեղծ հայ երիտասարդը: 

–Վահա՛գն, թոյլ տուէք Ձեզի այդպէս դիմել, ե՞րբ եւ ի՞նչ հանգամանքներու մէջ յայտնուեցաք հեռաւոր Ֆրանսայի մէջ:

-Ես  Հայաստանէն  եկած եմ Ֆրանսա 2006-ին: Իմ գլխաւոր նպատակներէս  մէկը եղած է ինչ- որ չափով  ճանաչում ունենալ արտասահմանի մէջ եւ  հայ արուեստը ներկայացնել օտարներուն:

–Ես կը նայիմ Ձեր նկարները, որոնցմէ  շատերուն մէջ կը տեսնեմ  Ձեր ` հայ մարդու, հայ արուեստագէտի հոգիի հայրենասիրութեան արտացոլքը. կարօտէ՞ն կը ծնին ատոնք:

 –  Եւ՛ կարօտէն, եւ՛ հայրենասիրութենէն, նաեւ` հայ ըլլալու հպարտութեան զգացումէն:

–Նկարելու շնորհը Աստուածատու՞ր է, թէ՞  ժառանգաբար  փոխանցուած է:

-Մեր գերդաստանին մէջ չեն եղած ու չկան նկարիչներ, բայց ունինք լաւ մասնագէտներ, յաջողակ ուսանողներ: Ամէն մէկը շնորհալի է իր գործին մէջ: Տէ, ի հարկէ, ես շնորհակալ եմ Աստուծոյ, որ ինծի պարգեւած է այս շնորհքը եւ, միանշանակ, նաեւ` իմ ծնողներուս, որոնց շնորհիւ ես դարձայ նկարիչ. անոնք մինչ օրս կ’ուրախանան իմ ստեղծագործական յաջողութիւններով:

–Կրնա՞ք յիշել Ձեր առաջին նկարի թեման, որո՞ւն այն ցոյց տուած էք եւ ինչպիսի՞ արձագանք  ստացած էք:

-Մէջս տպաւորուած է յատկապէս այն օրը, երբ ես փոքր էի` մօտաւորապէս 5- 6-րդ դասարանի աշակերտ. մեզի տարին մասնակցելու օփերայի բակի կաւճանկարի մրցոյթին: Երեւի կը յիշէք այն ժամանակները, երբ այդպիսի մրցոյթներ  կը կազմակերպէին  հանրապետութեան որոշ դպրոցներու միջեւ: Ես նկարած էի հեքիաթային անձնաւորութիւն մոխրոտիկը եւ իր ետին` Արարատ լեռը: Ատիկա շատ տարօրինակ թուեցաւ մարդոց. Ինծի կը մօտենային եւ հարցեր կու տային, ինծի մօտեցան Հենրիկ Իգիթեանի անուան կիրառական արուեստի դպրոցի ուսուցիչները, տուին հրաւիրատոմս, որ ես երթամ եւ յաճախեմ իրենց դպրոցը: Ատիկա շատ լաւ տպաւորութիւն ձգեց իմ յիշողութեանս մէջ եւ  առ այսօր չեմ մոռցած կեանքիս այդ դրուագը:

–Առաջին ցուցահանդէսը ե՞րբ եւ ո՞ւր կայացած է:

–Իմ առաջին ցուցահանդէսը կայացած է դեռ դպրոցական տարիներուն` 1991-92թթ. Երեւանի մէջ : 2001-ին արդէն դուրս եկայ հայաստանեան շրջանակներէն  եւ ցուցահանդէսներ կազմակերպեցի արտասահման: 2004-ին  հրաւիրեցին զիս` ցուցադրութիւններ ընելու Զուիցերիոյ Զիւրիխ քաղաքի գլխաւոր թատրոնին մէջ, որմէ յետոյ`  Զուիցերիոյ Լոզան քաղաքի Նեսթլէ գիտահետազօտական հիմնարկին մէջ: 2006 -ին եկայ Ֆրանսա` Վալանս: Ծանօթացայ շատ արուեստագէտներու հետ  ու սկսանք այդտեղի Հայ մշակոյթի կեդրոնին հետ կազմակերպել ցուցահանդէսներ: 2007-ին իմ գործերս ցուցադրուած են Լիոն քաղաքին մէջ: Մինչ օրս կը ցուցադրուին Ֆրանսայի տարբեր քաղաքներու մէջ:

–Ի՞նչ մրցանակներու, շքանշաններու, պարգեւներու  արժանացած էք. ատոնցմէ ո՞ր մէկը   առաւել թանկ է Ձեզի համար:

– Ունիմ շատ պատուոգիրներ, գովասանագիրներ: Ինծի համար բոլորն ալ թանկ են, որովհետեւ ատոնք իմ աշխատանքիս արդիւնքն են:

–Իբրեւ կայացած, ճանչցուած արուեստագէտ` Հայաստանի մէջ  կը  ճանչնա՞ն Ձեզի:

-Չեմ կարծեր, որովհետեւ վաղուց   դուրս եկած եմ Հայաստանէն, բայց արուեստի բնագաւառին մէջ շատ ընկերներ ունիմ:

–Դէպի Հայրենիք  վերադարձի ճամփան մօ՞տ է արդեօք:

-Ցանկութիւնս մեծ է:

–Արուեստի բնագաւառին մէջ որո՞ւն կը  համարէք Ձեր ուսուցիչը եւ համաշխարհային մակարդակով այն նկարիչը կամ նկարիչները, որուն գործերէն ազդուած էք:

–Ես շատ կը սիրեմ Վերածնունդի դարաշրջանի բոլոր նկարիչները, բայց ինծի համար  ուսուցիչներ  կը համարեմ Լէոնարտօ տա Վինչին,Մայքլ Անճելոն,Ռաֆայէլը եւ Սալուատոր տալին:

–Գիտեմ, որ հանդիպած էք, ծանօթացած մեր աշխարհաճանաչ հայրենակից` Շառլ Ազնաւուրի հետ, ի՞նչ դերակատարում ունի ան Ձեր կեանքին մէջ:

– Ան մեծ հայրենասէր  է: Բոլորս գիտենք,  թէ Ֆրանսայի մէջ եւ, առհասարակ, ամբողջ աշխարհի մէջ, ինչ  տեղ կու տան մեր հայրենակիցին: Ես առիթ ունեցայ  մեծ  երգիչին, Մեծ մարդուն ու արժանաւոր   հայուն հանդիպելու  ու ծանօթանալու անոր  հետ Վալանս քաղաքին մէջ, Շառլի անուան պուրակի բացման արարողութեան ժամանակ:  Այդ ժամանակ  անոր նուիրեցի իմ աշխատանքս` իր դիմանկարը, շատ ուրախացաւ եւ  անմիջապէս ըսաւ` ստորագրէ՛, այս նկարը պէտք է դրուի տուն- թանգարանիս մէջ: Շատ ուրախ եմ, որ ինչ-որ յիշատակ իմ կողմէս  տրուեցաւ  Շառլ Ազնաւուրին:

–Հայոց ցեղասպանութեան 100-րդ տարելիցին նուիրուած ցուցահանդէսը` վերնագրուած «100 հասցէ», այդպէ՞ս  է…ո՞ւր կայացաւ այն եւ ի՞նչ արձագանքներ ունեցաւ:

-Ցեղասպանութեան 100-րդ տարելիցին  կապակցութեամբ շատ մեծ ցուցահանդէս մը բացուեցաւ Վալանս քաղաքին մէջ, բազմաթիւ այցելուներ կային` քաղաքապետեր, պատգամաւորներ, ծերակուտականներ. մեծ արձագանք ունեցաւ այդ ցուցահանդէսը:Ես  շնորհակալագիր ստացայ: Ժողով ըրին, եւ իմ նկարներէս մէկը ընտրուեցաւ, որպէսզի  2000  տպաքանակով տպուէր  Հայոց ցեղասպանութեան 100-րդ տարելիցին առիթով  թողարկուող փոստային ծրարներուն վրայ: Վալանսի հայ մշակոյթի տան մէջ մեծ շուքով  տեղի ունեցաւ Կոմիտասի նկարի նուիրատուութիւնը, որ ես նկարած էի Ապրիլ 24-ին:

–Ֆրանսան այն առաջին երկիրն է, որ ընդունեց Հայոց ցեղասպանութեան ժխտողականութեան դէմ քրէականացման օրէնքը, սակայն նոյն այդ երկրին մէջ , տարբեր քաղաքներու մէջ մեծ թիւ կը կազմեն իսլամները, հայերուն այդ առումով որեւէ վտանգ չի՞ սպառնար…

-Ո՛չ: Այստեղ բոլորը կ’ապրին համերաշխ: Յամէնայնդէպս, անոնք գիտեն մեր բնաւորութեան գիծերը եւ կ’աշխատին ոչ մէկ բանով առնչութիւն չունենալ հայերուն  հետ:

– Վահագն, այժմ  ի՞նչ նոր ու մեծ  կտաւի վրայ կ’աշխատիք:

-Հիմա կ’աշխատիմ Նափոլէոնի թեմային նուիրուած կտաւի վրայ եւ կը պատրաստուիմ  նոր ցուցահանդէսի. այն շուտով կը կայանայ:

–Տէ ինչ, յաջողութիւններ մաղթենք մեր տաղանդաւոր հայրենակիցին եւ յուսանք, որ մօտ ապագային կը կարենանք մասնակցիլ նաեւ Հայրենիքի մէջ կազմակերպուելիք անոր ցուցահանդէսին: 

Կարինէ Աւագեան