ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Արի տուն-2014» ծրագրի 6-րդ փուլի մասնակիցներից մի քանիսի հետ զրուցել է «Հայերն այսօր»-ի թղթակիցը: Նրանք  կիսվել են  տպավորություններով և իրենց երախտագիտությունը  հայտնել «Արի տուն»   ծրագրի կազմակերպիչներին :

Նաիրի  Էլիբեկյան, 12 տարեկան, Մոնրեալ.   

– «Արի տուն»  ծրագրին առաջին անգամ  է , որ մասնակցում եմ : Հայաստան գալիս եմ գրեթե բոլոր ամառային  արձակուրդներին : Մոնրեալում հայկական դպրոց եմ հաճախում , դպրոցի ուսուցիչների  մեծամասնությունը հայեր են : Մենք` հայ երեխաներս , դպրոցում սովորում ենք հայոց պատմություն , հայոց լեզու, ինչպես նաև հայ եկեղեցու պատմություն :

Հետաքրքրություններս մեծանում են  հայոց  պատմություն առարկայի նկատմամբ , երբ ամեն անգամ ուսուցիչներս կամ  ծնողներս մի նոր պատմություն են պատմում  հայերի  դժվարին,  բայց հետաքրքիր   անցյալի մասին : Ամենից շատ ինձ հուզում է 1915 թ. կատարված Հայոց ցեղասպանությունը: Իմ պապիկի քույրերը Ցեղասպանության ժամանակ  թուրքերի  ձեռքը չընկնելու համար  իրենց նետել են  ծովը:

Անունս Նաիրի է , շատ եմ սիրում իմ անունը, որովհետև այն ունի իր անմիջական կապը իմ հայրենի երկրի` Հայաստանի հետ:

Սիրում եմ այն ամենն, ինչ կապված է   Հայաստանի և հայերի հետ, հատկապես  հայկական խոհանոցն՝ իր հին և նոր ճաշատեսակներով: Մեր դպրոցից քիչ հեռու մի եկեղեցի կա ` Սբ. Հակոբ եկեղեցին , որտեղ ես և իմ հայ  ընկերները երգում ենք հատկապես Կոմիտասի երգերը:   Շատ եմ սիրում Հայաստանը  և հուսով եմ, որ ինձ կհաջողվի գալ Հայաստան ու բնակվել իմ պաշտելի Հայրենիքում:

Տաթևիկ Պապիկյան, 19 տարեկան , Սանկտ-Պետերբուրգ.

 –    Ես այն երջանիկներից  եմ , ով ծնվել է Հայաստանում : 6 տարեկան էի, երբ ընտանիքով  մեկնեցինք Սանկտ- Պետերբուրգ: Սովորել եմ ռուսական դպրոցում: Երբ ես  երրորդ դասարանում էի ,սկսեցի հաճախել հայկական  կիրակնօրյա դպրոց: «Արի տուն»  ծրագրին առաջին անգամ  եմ  մասնակցում , բայց Սփյուռքի նախարարության ծրագրերին ծանոթ եմ. Հայաստանում եղել եմ 2010 թ.  «Իմ Հայաստան»  փառատոնի շրջանակներում:

 Երբ հայերի պատմության մասին դրվագներ եմ լսում, որը լի է եղել տառապանքով ու պայքարով, անկախ իմ կամքից՝ հուզվում եմ :

Իմ կյանքի կարևոր իրադարձություներից  մեկն այն է եղել , երբ ես Հայաստան էի եկել՝ մկրտվելու: Ամենատպավորիչն այն էր, երբ  Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսն ինձ մի խաչ նվիրեց  և իր օրհնությունը տվեց:

Հատուկ շնորհակալություն եմ ուզում հայտնել «Արի տուն» ծրագրի  կազմակերպիչներին:

Դիանա Գրիգորյան, 18 տարեկան , Բաշկիրիա.

-Բնակություն ենք  հաստատել Ուֆայում : Կարդալ և գրել հայերենով տատիկս է սովորեցրել , ինչպես նաև տատիկս իմ մեջ սերմանել է հայկական ոգին: Շատ եմ սիրում  հայոց լեզուն,այն կարծես մի գեղեցիկ երաժշտություն ու աղոթք լինի, բայց միևնույն ժամանակ շատ դժվար ուսումնասիրվող լեզու է: Ուֆայում կիրակնօրյա հայկական դպրոց եմ հաճախում :

 Հայաստանը շատ գեղեցիկ է:  Ես պարզապես խոսքեր չեմ գտնում  նկարագրելու համար հիացմունքս:

Մերի Գևորգյան