«Երբևէ չեմ զղջացել բժշկի մասնագիտությունն ընտրելու համար». նորվեգաբնակ բժիշկ Հայրազատ Ղազարյան

Սփյուռքի տարբեր երկրներում ապրող մեր շատ հայրենակիցներ իրենց մասնագիտական հմտություններով հաճախ են աչքի ընկնում տարբեր ոլորտներում՝ բարձր պահելով հայ ու Հայաստան անունները: Նրանցից մեկն էլ Նորվեգիայի Օսլո քաղաքում ապրող, ճանաչված երիտասարդ բժիշկ-վիրաբույժ, շուրջ 35 գիտական հոդվածների և 100 ռեֆերատների հեղինակ, բժշկական գիտությունների դոկտոր Հայրազատ Ղազարյանն է, ում հետ հարցազրույց ունեցա «Հայերն այսօր»-ի համար, որը ներկայացնում ենք մեր ընթերցողների ուշադրությանը:

-Բժի՛շկ Հայրազատ, պատմեք, խնդրեմ, Ձեր անցած ճանապարհի, մասնագիտական գործունեության և այն մասին, թե ինչպես հայտնվեցիք հեռավոր Նորվեգիայի թագավորությունում:

-Ծնվել եմ Երևանում. ընտանիքով տեղափոխվել ենք Մոսկվա, երբ ընդամենը 5 տարեկան եմ եղել: Մինչև 25 տարեկան դառնալս՝ ապրել եմ Մոսկվայում, բժշկական կրթություն ստացել տեղի Սեչենովի անվան բժշկական ակադեմիայում: 2003-ին գիտական թեզ եմ պաշտպանել՝ «Վերերիկամային հորմոնալ ակտիվ ուռուցքների լապարասկոպիկ և ավանդական վիրաբուժական մոտեցումների համեմատական գնահատականները» թեմայով: Հետագայում հրավերով տեղափոխվել եմ Օսլո, աշխատել տեղի համալսարանական հիվանդանոցում՝ որպես վիրաբույժ: Այնուհետև պաշտպանել եմ դոկտորականս և մնացել այնտեղ: Հիմնականում լապարասկոպիկ վիրահատություններ եմ իրականացնում, նաև ակադեմիկոսի գիտական աշխատանքներ եմ կատարում:

-Բարդ, հոգնեցուցիչ, մեծ պատասխանատվություն պահանջող աշխատանք է բժշկությունը. երբևէ չե՞ք զղջացել այդ մասնագիտությունն ընտրելու համար:

-Հիիրավի, ծանր և շատ պատասխանատու մասնագիտություն եմ ընտրել, սակայն կա նաև հարցի մյուս՝ մարդասիրական կողմը, այսինքն՝ դու գիտես, որ մարդկային կյանք ես փրկում: Երբևէ չեմ զղջացել այդ մասնագիտությունն ընտրելու համար:

-Ձեր աշխատանքային գործունեության ընթացքում ի՞նչն եք ավելի շատ կարևորում՝ վիրահատական միջամտություն իրականացնելու բուն ընթացքը՞, թե՞ հիվանդներին խորհուրդներ տալը, նրանց հուսադրելը…

-Երեքն էլ շատ եմ կարևորում, որովհետև կարծում եմ՝ բժիշկը հոգեբան է, բժիշկը հիվանդի լավագույն բարեկամն է:

-Ո՞րն է բարդ վիրահատության պատրաստվող հիվանդի հետ շփվելու ամենածանր պահը:

-Ամենադժվար պահը հիվանդին հոգեբանորեն բարդ վիրահատության նախապատրաստելն է, նրան հույս ու հավատ ներշնչելը, որին, առաջին հերթին, հե՛նց բժիշկը պետք է պատրաստ լինի:

-Որպես բժիշկ՝ Հայաստանի տարբեր քաղաքներում, գյուղերում, Արցախում երբևէ մասնակցե՞լ եք բարեգործական գործողությունների:

-Երկու տարի առաջ նորվեգացի գործընկերներիս հետ եկել էինք Հայաստան, վիրահատություններ իրականացրել և դասախոսություններ կարդացել՝ Բժշկական միջազգային օրերի շրջանակներում: Ցավոք, Արցախում չեմ եղել:

-Հայաստանը բժշկության՝ Ձեր ընտրած բնագավառում, նորարարական առումով շա՞տ է ետ մնում նորվեգական բժշկությունից, առհասարակ՝ միջազգային բժշկական հարթակում. եթե այո՝ որո՞նք են պատճառներն ըստ Ձեզ:

-Անկեղծորեն ասեմ՝ այդ մակարդակում՝այո: Իհարկե, դրա առաջին պատճառը տեխնիկական է, սակայն կան նաև այլ պատճառներ՝ մասնագետների պակաս, համակարգային ինչ-ինչ խնդիրներ, որոնք չեն նպաստում մասնագետների զարգացմանը: Իհարկե, կա՛ նաև որոշակի առաջընթաց:

-Պարո՛ն Ղազարյան, Օսլոյում Ձեզ ճանաչում են որպես լավ բժի՞շկ, թե՞ նաև ազգությամբ հա՛յ բժիշկ:

-Բոլորը գիտեն, որ հայ եմ, որովհետև ես, հնարավորինս, նաև Հայաստանի ու հայության քարոզչությամբ եմ զբաղվում. առիթը բաց չեմ թողնում ֆեյսբուքյան իմ էջում գրելու Հայաստանի, Արցախի մասին: Ասեմ նաև, որ ինձ հետ Հայաստան եկան իմ նորվեգացի կոլեգաներն, ում ես ցույց տվեցի Հայասատանի տեսարժան վայրերը, պատմեցի դրանց մասին, հիմա նրանք էլ կվերադառնան Նորվեգիա և ուրիշ նորվեգացիների կպատմեն Հայաստանից ունեցած իրենց տպավորությունների մասին: Սա օտարեկրացիներին Հայաստանին ծանոթացնելու և մերձեցնելու ուղիղ ճանապարհներից մեկն է:

-Դուք մասնակցել եք նաև ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Սփյուռք» ամառային դպրոցի Առաջնորդների դասընթացներին: Ասացե՛ք, խնդրեմ, թե ի՞նչ տվեց Ձեզ այդ մասնակցությունը. Ձեզ առաջնորդի դերում տեսնու՞մ եք արդյոք:

-Այդ առիթով արդեն երկրորդ անգամ եմ Հայաստանում: Այդ ծրագրին մասնակցությունն ինձ շատ բան տվեց. այո՛, ես ինձ տեսնում եմ առաջնորդի դերում, երևի ունեմ այդ ներուժը և կցանկանայի լինել այդպիսին իմ մասնագիտական գաղափարներով ու ձեռքբերումներով:

– Ձեր մասնագիտության շրջանակներում ո՞րն եք համարում ամենամեծ ձեռքբերումը:

-Երևի 2014 թվականին Նորվեգիայի թագավորի կողմից գիտական հետազոտությունների մեջ նշանակալի ներդրումների համար ստացած ոսկե մեդալը: Առողջապահության ոլորտում ունեցած իմ գործունեության համար արժանացել եմ Ռուսաստանի, Նորվեգիայի և միջազգային կարգի այլ մրցանակների, որոնք, անշու՛շտ, ոգևորում են, սակայն, առանց դրա էլ, ցանկացած մասնագետ պետք է իր աշխատանքը բարեխղճորեն ու պատասխանատվության մեծ զգացումով կատարի, առավել ևս՝ բժիշկը:

– Արդյոք ժառանգաբա՞ր է Ձեզ փոխանցվել բժշկի մասնագիտությունը. Ձեր գերդաստանում եղե՞լ են բժիշկներ:

-Մայրս բժշկուհի է, աշխատում է Մոսկվայում, հայրս ֆիզիկոս է, սակայն նրա ծնողները՝ տատիկս ու պապիկս, բժիշկներ են եղել, քույրս նույնպես բժշկուհի է…Բժշկությունն, այո՛, ժառանգաբար է շարունակվում մեր գերդաստանում:

-Ի՞նչ առաքելությամբ եք Հայաստանում:

-Ամեն տարի գալիս եմ Հայաստան: Այս տարի եկել եմ հատուկ նպատակով՝ ընկերոջս զավակի հարսանիքին մասնակցելու:

– Բժի՛շկ, եթե որպես լավ մասնագետ՝ Հայաստանում աշխատելու հրավեր չստանաք, Ձեր կամքով երբևէ կվերադառնա՞ք Հայաստան:

-Եթե որպես մասնագետի՝ իմ կարիքը զգացվի և աշխատելու նպաստավոր պայմաններ լինեն, կգա՛մ:

Զրուցեց Կարինե Ավագյանը

Scroll Up