Թումանեանի իւրաքանչիւր բառը  աշխարհ մըն է. այս շեշտադրումով  կ՛առաջնորդուէին աշակերտները`  բեմականացման ընթացքին խօսելով  զուլալ, մաքրամաքուր ժողովրդական բառ ու բանով:

Ներկայացումը աշխատասիրութեան, կեանքը ճիշդ ապրելու գովերգն էր: Այն նաեւ կը սորվեցնէր ու կը զգուշացնէր, որ կեանքի մէջ շատ «անբան հուռիներ» զարտուղի ճանապարհներով կը գտնեն իրենց «երջանկութիւնը» եւ Նազարին պէս կը ծիծաղին աշխարհի վրայ:

Յ.Թումանեան մեր գիտակցութեան մէջ կ՛ապրի որպէս Ամենայն հայոց բանաստեղծ:

         Բեմը կը յիշեցնէր հեքիաթային աշխարհ մը: Աշակերտները քաջատեղեակ էին Յ. Թումանեանի կեանքին ու ստեղծագործութեան: Ցերեկոյթի ընթացքին բեմականացուեցաւ «Անբան Հուռին» հեքիաթը: Աշակերտները իրենց գեղարուեստական խաղով եւ թումանեանական  ժողովրդախօսակցական բառուբանի միջոցով հանդիսատեսին տարած էին թումանեանական աշխարհ` իր Լոռուայ չքնաղ, մութ ձորերով, Դեբեդի շառաչով, Չաթինդաղ լերան վեհութեամբ: Բոլորը հասկցան, որ «Թումանեանն է անհաս Արարատը մեր նոր քերթութեան»,  ուր`

      Տիեզերքում աստուածային  թափառում է իմ հոգին…