Կը շարունակուին  աշակերտներուս արձագանքները Սփիւռքի  նախարարութեան «Դուն  ի՞նչ  կ’ընես Ղարաբաղի համար»  համահայկական նախաձեռնութեան: Իւրաքանչիւրի  հոգիին  մէջ անկեղծ  զգացողութեամբ սիրոյ  ու անկնածանքի  խօսքեր  կան հող հայրենիի  հանդէպ, սէր, որ  անոնց կը պահէ  այս արկերէն ճաքճքած  հողին վրայ:  Տողերուն մէջ  ամփոփուած  այդ սէրը  կարծես  կ’արձագանքէ հեռուները գտնուող հայութեան կարօտին, որ անչափելի  է,  կսկիծով  լի:

«Ես  շատ  հպարտ  եմ, որ կ’ապրիմ Արցախ, հպարտ  եմ, որ  հայ  եմ`  Նոյի  թոռը, այն սուրբ հողի  ծնունդը, ուրկէ   սկսաւ մարդկութեան  երթը: Ինծի կը  թուի, թէ որբ է այն հայը, որ հեռու  է իր հարազատ   հողէն:  Օտարութիւնը  թախիծ  է, կարօտ  ու  տառապանք, իսկ ես ուժեղ  եմ, երջանիկ,  որովհետեւ  իմ հայրենիքիս մէջ եմ:  Երբեմն ինքզինքիս հարց  կու տամ, թէ ինչ  կ’ընեմ  ես իմ երկրիս համար: Ըսեմ, որ  առ այժմ ես  կ’ապրիմ կռուախնձոր  դարձած մեր    հողին վրայ, որ  թշնամիէն  հեռու է ընդամէնը   քանի  մը քիլոմեթր: Կը թուի` ես անով  որեւէ  օգուտ  չեմ տար  իմ հայրենիքիս, բայց եկուր  ու  տես, որ  ես,  ապրելով այստեղ,  յոյս   կու տամ  սահմանին կանգնած  զինուորին: Ապագային  իմ ամենամեծ  երազանքս  եւ  նաեւ կեանքիս նպատակն է`  իմ երկիրս  զարգացած  տեսնել: Ես  եւ  իմ սերնդակիցներս  պարտաւոր  ենք  ապրիլ ու  աշխատիլ Արցախի մէջ, շէնացնել  զայն, հպարտանալ ու  գնահատել  մեր բոլոր նուաճումները  եւ  միշտ  յիշել, թէ  ինչպիսի  ճանապարհ  անցած է բազմաչարչար  իմ ժողովուրդս»:

Իննա Բաղրեան`  12-րդ  հումանիտար  դասարանի  աշակերտուհի:  Ան  անսահման հպարտ   է,  որ  կը յաճախէ Վլ. Բալայեանի  անուան միջնակարգ  դպրոցը եւ  նպատակ  ունի  իր   գիտելիքներով ու  կարողութիւններով ապագային նպաստելու    հարազատ ժողովուրդի  զարգացման ու  հզօրացման: «Իմ  ընկերներուս  հետ  պիտի կառուցեմ   մեր  հրաշք  երկիրը, անոր ապագան:  Պիտի լսեմ անոր սրտի  ջերմ թրթռոցը, մուրճերու  զնգոցին խառնուած  համակարգիչներու կտկտոցը, եկեղեցական զանգերու սրբասուրբ  ղօղանջները, քարերուն ծաղկած շատրուաններու  մրմունջը, արեւի տաքուկ  համբոյրէն շիկնող միրգերու հիւթեղ  շշուկը:

 Տէ’ր  Աստուած, Արցախը   իմս է, իմս…իմս են նորաբաց ակօսի զգլխիչ  բոյրը, զմրուխտ այգիներու  փափուկ սօսափը, արծաթահեր մատեաններու ազնուաշող  գիրերը, հնձաններէն արցունք-արցունք գլորուող  անապակ  կաթիլներու  բուրմունքը, ողջ  Արցախ  աշխարհը: Ես  եւ  իմ սերնդակիցներս ենք այս ամէնուն տէրը, մեզմէ կախուած է Արցախի ապագան  ու հզօրութիւնը: Կ’ըսեն, երբ մարդ  կը հանդիպի դժուարութիւններու  ու  փորձութիւններու, այդ ժամանակ ալ կը մեծնայ: Քառօրեայ պատերազմը մեզի համար եւ’  փորձութիւն էր, եւ’ դժուարութիւն, քանզի այն մեզի ստիպեց  գնահատել հայրենիքի  ու  հարազատ տան քաղցրութիւնը: Իմ գիտակցութեանս մէջ  հիմա  «հարազատ  հող»  եւ  «հարազատ  հայրենիք»   արտայայտութիւնները աւելի լայն իմաստ  ունին, ինչպէս  մայրը:  Մօր  նման  քաղցր  է այն հողը, որուն վրայ հիմա ես կը քալեմ եւ կ’ապրիմ: Արցախը   իմս է, ու  ես պարտաւոր  եմ պայքարելու անոր անկախութեան համար»:

Հայեացքս  կը յառեմ բոլոր աշակերտներուս…Արցախի մէջ ապրելու  եւ  արարելու  հաստատակամ     վճիռ մը    դրոշմուած  է անոնց դէմքերուն, եւ  ես հպարտ  եմ  ու  կը հաւատամ, որ  այս սերունդը  արեամբ  ներկուած  մեր հողին վրայ  բոլորիս  համար  պիտի  կառուցէ ազատ  ու անկախ  գողտրիկ աշխարհ մը:

Նատաշա Պօղոսեան

Արցախի վաստակաւոր մանկավարժ,       

Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայեանի անուան միջնակարգ               

դպրոցի 
հայոց լեզուի եւ գրականութեան ուսուցչուհի