Ես մեծացել եմ Նյու Յորք նահանգի Սիրակուզի քաղաքում՝ մայրական տատիկիս և պապիկիս երկհարկանի տանը: Այստեղ հաճախ թեժ քննարկումներ էին ծավալվում հայոց պատմության և մշակույթի շուրջ, բայց ես ոչինչ չէի լսել «Նեմեսիս» գործողության մասին: Ինձ պատմել են՝ ինչպես էր տատիկս՝ Էլիզան, հրացանով զինված պաշտպանում պաշարված քաղաքը 1909 թվականի Ադանայի կոտորածների ժամանակ, երբ սպանեցին 30.000 հայի: Պատմել են՝ ինչպես էր տատիկիս եղբայր Միհրանը թուրքերից գողացել հրացանները, որպեսզի ոչնչացնեն ջրի մատակարարումը կանգնեցնող թուրքերի կառուցած պատնեշը: Այնուհետև Միհրանին ձերբակալեցին և խոշտանգումների ենթարկեցին իր ժողովրդին փրկելու ջանքերի համար: Նրա թուրք բանտապահները բերում էին արյունլվա հագուստը, որպեսզի մայրը լվանար: Տատիկս ասում է, որ մայրը որդու հագուստն արցունքով էր լվացել: Երբ Էլիզան հորդորում էր ինձ ուտել ափսեիս վերջին մնացորդները, ասում էր. «Հիշիր այն սովամահ եղած հայերին»: Այդ հռետորական ուժը մեծ ազդեցություն ուներ: Ես մեծացել եմ ապսամբությունների մասին տատիկիս պատմությունները լսելով, իսկ պապիկս երբեք չէր խոսում այդ օրերից, և ես, անգիտակցաբար հարգելով նրա լռությունը, երբեք չեմ խնդրել պատմել:

Պապիկս՝ Ահարոնը, կյանքի մեծ մասն անց է կացրել իր կարմիր կաշվե բազկաթոռում՝ ամեն օր լսելով փայտե ռադիոն, լուռ ծխելով իր Camel ծխախոտն ու նյարդային շարժումներով թափահարելով մատները, հավանաբար դրա պատճառը Պարկինսոնի հիվանդությունն էր, որը տարիներ անց մայրիկիս ժպիտի անհետացման պատճառ դարձավ: Բայց երբ ես երեք, չորս, հինգ տարեկան էի, մեծ հայրիկս՝ այն հանգիստ մարդը, որը եռյակ կոստյում էր կրում իր գրեթե ողջ կյաքնի ընթացքում, որն անձամբ ծանոթ է եղել այնպիսի հեղինակությունների հետ, ինչպիսինն էր Դրոն (Դրաստամատ Կանայան), նստեցնում էր ինձ իր ուսերին և թագուհու պես ման տալիս տան մեջ, ապա դուրս գալիս էինք գալիս և դեղձ, տանձ, խնձոր և խաղող հավաքում մեր այգում:

Երբ շաբաթը մեկ տատիկիս հետ ուղևորվում էին Աբաջյան լվացքատուն, ես կրում էի պապիկիս վերարկուն, գրկախառնվելով նրա մեջ, ասում էի, որ շատ եմ սիրում պապիկիս և ուզում եմ, որ նա անմահ լինի: Պապիկս մահացավ 84 տարեկան հասակում, վերջին տարիներն անց կացրեց մտավոր և տեսողական խավարում, նրա կորցրեց տեսողությունն, իսկ գլխուղեղի նյարդային բջիջները տեղի էին տալիս իրար հաջորդող կաթվածներից:

Նրա մահվանից 25 տարի հետո միայն մենք իմացանք, որ պապիկս Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներին ոչնչացնելու համար ստեղծված գաղնի նախաձեռնության առաջնորդներից էր: 1990 թ.-ին պապիկիս իրերը կարգի բերելիս գտանք նրա և «Նեմեսիսի» նրա գործընկերների մասամբ կոդավորված նամակագրությունը, որի մեջ կար նաև Սողոմոն Թեհլերյանը: Վերջինս գնդակահարել է Հայոց ցեղասպանության գլխավոր կազմակերպիչ Թալեաթ Փաշային: 1920-1922թթ. ցեղասպանության համար պատասխանատու կազմակերպիչներից 8-ին գնդակահարել են: Նեմեսիս գործողության անդամները դա համարում էին «սուրբ արդարադատության նվիրում». այսպես է նկարագրում դա Շահան Նաթալին՝ երեք առաջնորդներից մեկը: