Մերի Պողոսյան, 15 տարեկան, Թբիլիսի.

Հայաստանում վերջին անգամ 4  տարեկանում եմ եղել: Մայրս արմատներով հայ է, բայց  ծնվել ու մեծացել  է Վրաստանում: Հայաստանը շատ գեղեցիկ է ինձ համար: Այնպես է ստացվել, որ Թբիլիսիում հայ ընկերներ չունեմ, հայկական  դպրոց էլ  չեմ հաճախում: Այդուհանդերձ, մայրս ինձ միշտ պատմում է հայերի անցած դժվարին ուղու  և այն փորձությունների մասին, որի միջով անցել է հայ ազգը: Փոքրուց միշտ մտածել եմ Հայաստան վերադառնալու մասին, քանի որ ձգում է ինձ իմ հայրենիքը: Անչափ  ուրախ եմ,  որ հիմա  Հայաստանում եմ՝ իմ պատմական երկրում: Ես հպարտ եմ իմ Հայաստանով և իմ հայ լինելով:

 Արամ  Պողոսյան,  14 տարեկան, Թբիլիսի.

 Շատ  ուրախացա, երբ իմացա՝ Հայաստան եմ  գալու: Դեռ վաղուց էր երազում գալ ու տեսնել իմ  երկիրը: Պետք է ասեմ, որ շատ լավ եմ խոսում հայերեն, այն շատ գեղեցիկ լեզու է: Ինձ հայերեն խոսել  տատիկս է սովորեցրել, նույնիսկ երբ տանը ես ու քույրս օտար լեզվով ենք խոսում,  տատիկս բարկանում է և ստիպում՝ մայրենի լեզվով խոսենք : Ուրախությունս մեծ է, որ ես հայ եմ ծնվել,  հուսով եմ՝ մի օր անպայման  Հայաստան կվերադառնամ: Շնորհակալություն «Արի տուն» ծրագրին՝  ինձ այս հնարավորությունն ընձեռելու համար:

Նաստյա Օհաջանյան, 14 տարեկան,  Ուկրաինա, Խարկով.

Ես հայերեն այդքան լավ չեմ կարողանում  խոսել: Տատիկս ու պապիկս  Լեռնային Ղարաբաղից են , ապրում են Ստեփանակերտում, մենք ՝Ուկրաինայում:  Տանը արցախյան բարբառով ենք խոսում:

  Հայաստանը  շատ գեղեցիկ է,  շատ եմ սիրում իմ երկիրը: Ուրախ եմ , որ հիմա գտնվում եմ  Հայաստանում  և այսպիսի  ջերմ ընդունելության արժանանում: Իսկ «Արի տուն» ծրագրին մասնակցելով՝ առավել մոտիկից ծանոթացա իմ երկրին, հայ ժողովրդին: Մեծ տպավորություններ ստացա իմ շրջագայություններից:

Մերի Գևորգյան