ՀՀ սփյուռքի նախարարությունում Ֆրանսիայի հրաշագեղ Նիցցա քաղաքից  հյուրընկալված  «Melting Dance» պարի դպրոցի հիմնադիր-ղեկավար Մարգարիտ (Մագի) Բոշնակյան-Ջորջյանի հետ զրուցել է «Հայերն այսօր»-ի թղթակիցը. ստորև մեր ընթերցողների ուշադրությանն ենք ներկայացնում այդ  հարցազրույցը:

 -Մարգարի՛տ, թույլ տվեք Ձեզ այսպես դիմել՝ հայկական լիարժեք ու գեղեցիկ անունով.  ինչպե՞ս եք հայտնվել հեռավոր Ֆրանսիայի միջերկրածովյան  Նիցցա քաղաքում:

-Ես ծնվել եմ Ստամբուլում: 5 տարեկան եմ եղել, երբ ընտանիքով տեղափոխվել ենք Ֆրանսիա:

-Դուք հրաշալի խոսում եք արևմտահայերենով, պահպանել եք լեզուն, չեք մոռացել մայրենին. ասացեք, խնդրեմ, թե ում եք պարտական դրա համար:

-Մո՛րս. նա՛ է մեր ընտանիքում պահել ու պահպանել հայոց լեզուն: Հայ օջախներում լեզուն պահողները հիմնականում հայ մայրերն են, շնորհակալ եմ մայրիկիս: Հաճախել եմ ֆրանսիական դպրոց և շատ արագ սովորել եմ  ֆրանսերեն լեզուն:

-Կարոտու՞մ  եք  Ձեր  ծննդավայրը:

-Անկեղծորեն պետք է ասեմ, որ չեմ կարոտում, ուղղակի երբեմն հիշում եմ այն: Պատճառներից մեկն այն է, որ շատ փոքր եմ եղել, երբ տեղափոխվել ենք Ֆրանսիա և իմ  ծննդավայրից գրեթե ոչինչ չեմ հիշում, մյուս պատճառն էլ այն է, որ  թուրքը մնում է թուրք:  Մեծ մայրս, շատ ափսոս, Թուրքիայում  մահացավ, բնականաբար, գնացինք,  ու ես հասկացա, որ այնտեղ մի տեսակ ճնշվում եմ:  Ծննդավայր գնալու ուրիշ առիթ չի եղել:

-Ֆրանսիայում դպրոց հաճախելու տարիներին ֆրանսիացի երեխաները տարբերությու՞ն  դրել են  իրենց և Ձեր միջև. այդ առումով խորթություն զգացե՞լ եք:

-Նախ՝ ասեմ, որ տեղափոխվելուց 10 ամիս անց հայրիկս մահացավ. դա մեծ հարված էր մեր ընտանիքի համար: Ընդամենը 34-ամյա երիտասարդ մայրիկս հոգու տոկունությամբ հաղթահարեց  բոլոր դժվարությունները և պահեց իր ընտանիքը՝ ինձ ու ինձանից 10 տարով մեծ եղբորս: Ես շատ լավ մանկություն եմ ունեցել: Դպրոցում, շրջապատում ես երբևէ ինձ օտար չեմ զգացել:

-Մագի՛, դպրոցն ավարտելուց հետո որտե՞ղ շարունակեցիք Ձեր ուսումը, ի՞նչ մասնագիտություն ձեռք բերեցիք:

-Դպրոցն  ավարտելուց  հետո հաշվապահություն և ոճաբանություն սովորեցի. հմուտ էի այդ գործերում, սակայն իմ աշխարհը պարն էր, ու ես պարի դպրոց բացեցի: Ես Նիցցայում բալետի եմ հաճախել: Շատ երիտասարդ հասակում պարել եմ  մեր «Նաիրի» պարային խմբում: Երբ Հայաստան եկա, սովորեցի Սոֆի Դևոյանի, Սուրեն Չանչուրյանի մոտ, Հայաստանում էլ ստացա իմ դիպլոմը: 2007-ին բացեցի իմ պարի դպրոցը, որտեղ սովորեցնում ենք ամեն տեսակի պարեր, հայկական պարերը ես եմ սովորեցնում: Ես պարել եմ մեր «Նաիրի» պարախմբում, որը նախկինում կոչվում էր Մշակութային պարախումբ: Բացի իմ պարի դպրոցից՝ աշխատում եմ նաև «Նաիրի» պարախմբում՝ դասավանդելով խորեոգրաֆիա: Փափագում եմ, որ մեր պարախումբը լինի Հայաստանում. հուսանք, որ «Նաիրի» համահայկական փառատոնին կհասցնենք պատրաստվել ու մասնակցել:

-Ինչպե՞ս եք լուծում պարախմբի տարազների  ընտրության, դրանք հայթայթելու շատ կարևոր ու նուրբ  հարցը. ու՞մ հետ եք խորհրդակցում տարազների պատրաստման, դրանց՝ Պատմական Հայաստանի բոլոր գավառներին բնորոշ բոլոր դետալների Ճիշտ ընտրության հարցում:

-Օգտվում ենք եղած գրքերից, ուսումնասիրում մանրամասնությամբ. ես նկարել եմ այդ բոլոր դետալները: Եթե հնարավոր է լինում,  տարազներ ենք գնում այստեղից: Դրանք կարելու հարցում ինձ շատ է օգնում մայրիկս՝ վաստակաշատ մանկավարժ Հռիփսիմե Բոշնակյանը, ում Նիցցայի քաղաքապետը մանկավարժական երկարամյա և հասարակական ակտիվ գործունեության համար պարգևատրել է ոսկե մեդալով:  Մենք աշխատում ենք հնարավորինս մոտ լինել մեր պատմական տարազներին: Դրանք հայթայթելու գործում նյութապես աջակցում են  պարախմբի անդամների ծնողները:

-Հայրենիքում գործնակա՞ն այցով եք…

-Եկել եմ ՝ կարոտի թևերով, ինձ հետ են նաև  ամուսինս ու 3-ամյա  երեխաս:  Ես  3-րդ անգամ եմ Հայաստանում, ամուսինս՝ առաջին անգամ: Ցանկանում եմ, որ իմ բալիկը կապվի Հայաստանին, որ իր ապագան կառուցի մեր Հայրենիքում: Ամենամեծ հարստությունը երեխայիդ Հայրենիք տալն է: Շատ տեսարժան վայրեր ենք այցելել, եղել ենք Հաղթանակի զբոսայգում  և Մոնումենտ անվանվող բարձունքից դիտել Երևանի գեղեցիկ համայնապատկերը: Գնացել ենք Սևան, Օշական, Գառնի, Գեղարդ, Էջմիածին, Ջերմուկ…Ուր որ եղանք, Հայրենիք է:

-ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Դու ինչ ես անում Արցախի համար» համահայկական շարժումը ծանո՞թ է Ձեզ:

-Այո՛, ծանոթ է, ավելին՝ մենք այդ շարժման ակտիվ մասնակիցներից ենք:  Նիցցայի  հայ մշակույթի տունը նույնպես աջակցություն է ցուցաբերել Ղարաբաղին. Ապրիլյան քառօրյայում զոհված 6 զինվորների ընտանիքների աջակցել ենք նյութապես, բժշկական պարագաներ (վիրակապեր) ենք տրամադրել զինվորներին: Բախտ չի վիճակվել Արցախում լինել. հուսամ, որ հաջորդ այցիս կկարողանամ այցելել Արցախ: Հիմա մտածում ենք, թե հաջորդ օգնությունն ինչ տեսքով ուղարկենք:

-Ի՞նչ է Ձեզ  համար  Հայրենիքը, Մարգարի՛տ:

-Ամեն ինչ՝ ապահովություն, սեր, լույս, ապագա:

Զրուցեց Կարինե Ավագյանը