Փետրվարի 21-ին Հայաստանում  և Սփյուռքում նշվելու է  ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի և Հայոց պետության կողմից սահմանված «ՄԱՅՐԵՆԻԻ ՕՐ»  տոնը, որի շրջանակներում  ՀՀ սփյուռքի նախարարությունը հայտարարել էր «ԻՄ ՔԱՂՑՐ ԼԵԶՈՒ» թեմայով շարադրությունների մրցույթ:

«Հայերն այսօր»-ը ներկայացնում է հատվածներ` Սփյուռքի տարբեր երկրներում ապրող հայորդիների՝ «Իմ քաղցր լեզու» թեմայով մրցութային շարադրություններից:

***

«….Հազա՜ր փառք հայոց մայրերին, որ Դեր-Զորի տոթակեզ անապատում իրենց հյուծված ու սովալլուկ մանուկներին ավազների վրա հայոց այբուբենն էին սովորեցնում։ Մեր երանելի մայրերը մահվան դժոխքում շարունակում էին պահպանել հայոց լեզուն, որովհետև նրանում էր մեր ու՛ժը, կա՛մքը, հավա՛տը։

Իմ մա՛յր Հայաստան, քո սիրտն Էջմիածինն է՝ ամբողջ Հայության հոգևոր կենտրոնը, մեր հավատի ու հուսո տաճարը։ Բայց ինձ համար ոչ պակաս սրբավայր է Մեսրոպ Մաշտոցի անվան Մատենադարանը՝ մեր բազմադարյա դպրության կենտրոնը, որտեղ ամփոփված են հայոց պատմության վկայագրերը։ Ինչպես մայր տաճար մտնելիս աղոթքի խոսքեր ենք մրմնջում՝ այնպես էլ, Մատենադարան մտնելիս, պիտի փառաբանենք Մեսրոպ Մաշտոցին, որ իր ստեղծած անմահ գրերով լուսավորեց մեր դարավոր ուղին՝ դեպի հավերժություն»։

Անդրանիկ Չիլինգարյան, 20 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Մայրիկս ասում է, որ հայերենն աստվածային լեզու է, ամեն մի բառն աղոթք է, ամեն հնչյունն արտասանելիս՝ թեթևանում ես, դառնում մաքուր մարդ։ Ու ես խոսու՛մ եմ հայերեն, խոսու՛մ եմ սրտի թրթիռով ու հպարտությամբ»։

Սիփան Մխիթարյան, 11 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Ճակատագրի բերումով շատերս դարձել ենք սփյուռքահայ, բայց չենք մոոացել մեր ակունքները և օտար ափերում շարունակել ենք պահել ու պահպանել և՛ մեր լեզուն, և՛ մեր ավանդույթները։

Պարույր Սևակն ասել է, որ մոր նման են պահել և մոր նման են նայել իրենց մայրենի լեզվին մեր մայրասեր ու մայրախնամ հայ զավակները՝ Մաշտոցից սկսած մինչև Վարուժանը։

Ես երդվու՛մ եմ հետևել մեր մեծերի օրինակին , որովհետև իմ մայրենի լեզուն ինձ ուժ տվող զորությունն է»։

Ալբերտ Ստեփանյան, 11 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

 «….Երբ ուսուցչուհին ասաց, որ պետք է գրեմ քո մասին, ես սկսեցի փնտրել ու կարդալ մեր մեծերի մտքերն ու խոսքերը։ Մի միտք ցնցեց ինձ. «Լեզվի մահն արագացնում է ժողովրդի հոգևոր մահը»: Ես չե՛մ ցանկանում հոգեպես մեռնել: Այստեղ՝ օտար հողում, քեզ մի՛շտ վառ կպահեմ, որ ապրե՛մ, ապրեմ հարու՛ստ, ապրեմ իմաստալի՛ց կյանքով»:

Մերի Մխիթարյան, 11 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Ես ուզում եմ, որ ու՛ր էլ լինենք, ի՛նչ էլ որ անենք, պահե՛նք ու պահպանենք մեր հայոց լեզուն, և հիշե՛նք, որ ազգը պահողը, մեզ միասնական դարձնողը լեզուն ու հավատն են, եթե մոռանանք լեզուն ու կորցնենք հավատը, էլ ինչպե՞ս ենք ներկայանալու աշխարհին և ասելու, որ հայ ենք:

Ուրե՛մն, եկե՛ք խոսենք ու խորհենք հայերեն…»:

Նելի Մխիթարյան, 13 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Այո՛, մենք հայ ենք, մերն է հայոց լեզուն, մերն են Մաշտոցն ու Խորենացին, Կոմիտասն ու Արամ Խաչատրյանը, Սարյանն ու Թումանյանը։ Մերն է մեր ոսկեղենիկ հայերենը, և մենք հատված-հատված, բայց միասնաբար ու հայավարի կպայքարենք, որ մեր զավակները հայ համայքներում հայ մնան և հայեցի դաստիարակություն ստանան։

Սա երդում է, խոստովանանք, որն ամենասուրբն է, որ մեր հոգու մեջ մտնում է մեր մայրենի լեզվով՝ մայրական կաթի հետ»։

Սաթենիկ Պապյան, 35 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Ես ծնվել եմ հայոց բնաշխարհի ամենագեղեցիկ մասում՝ հեքիաթային Արցախում: Առաջին քայլերն արել իմ հարազատ ծննդավայրում՝ մեր թթենու տակ: Այստեղ եմ արտասանել իմ առաջին բառը։ Հետո, երբ դեռ փոքրիկ էի, հանգամանքների բերումով ընտանիքիս հետ տեղափոխվել եմ ուրիշ երկիր ու… դարձել սփյուռքահայ, բայց երբեք չեմ մոռացել իմ բարբառը։ Ես այժմ էլ խոսում եմ ու սիրում եմ խոսել Արցախի կոշտ ու կոպիտ բարբառով։ Այն ժայռերի պես անկոտրում է, լեռների պես վեհ ու հպարտ: Այդ լեզվով դարեր ի վեր Գանձասարն է խոսում, Քիրսն ու Թարթառն են ձայնում այդ լեզվով։ Իսկ «Հորովե՜լը», Ղարաբաղի քաղցր ու անուշ «Հորովե՜լը»… Այն իր սիրո, տառապանքի ու մաքառումի ելևէջներով հուզում է բոլորի սրտերը։ Ես չեմ կարող ապրել առանց այդ բարբառի ու ելևէջների։ Նրանցով եմ ես հայ մնում։ Թեև վաղուց արդեն հասուն մարդ եմ, ունեմ երկու զավակ, շարունակում եմ յուրացնել իմ մայրենի լեզուն, Սամվելիկիս հետ հաճախում եմ կիրակնօրյա դպրոց ու նրա հետ միասին ջանում եմ տիրապետել գրական հայերենին, օգնում եմ որդուս գրել ու կարդալ»։

Նարինե Քոչարյան, 32 տարեկան, ծնող,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Մայրենի լեզուն օգնում է պահպանել ժողովրդի հիշողությունը, որովհետև ամբարում է իր մեջ նրա պատմութույնը, փորձն ու ավանդույթները: Ես աշխատում եմ հաճախ խոսել հայերեն, խոսել ո՛չ միայն տանը, այլ նաև դրսում՝ իմ շրջապատում, որպեսզի չմոռանամ այն, մոտ մնամ մեր հինավուրց մշակույթին, իսկ հետագայում՝ փոխանցեմ այն իմ երեխաներին»։

Աննա Ավթանդիլյան, 19 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք 

***

«….Հայերեն… Լեզու, որը կարող է բացատրել անբացատրելի զգացմունքները, կարող է պատմել անպատմելի երջանկությունը: Լեզու, որը լի է հուզառատ աշխարհներ բացող նրբերանգներով, բաց աչքերով, բայց գոց սրտերով, մարդկանց համար անտեսանելի կապտաշող հորիզոններով: Լեզու, որը երազների ու իրականության ճանապարհների խաչմերուկն է, նրանց շփման միակ ընդհանուր եզրը: Լեզու, որով ցնորքների լուրթ երկնքում թևածող ոգիներն են երկնում իրենց հրաշագեղ ու հոգեզմայլ երգերը»:

Անի Սարգսյան, 16 տարեկան,

Սարատովի «Կռունկ» հայկական համայնք

***

«….Բարև՛, հայրենի երկիր։ Ես այսօր երջանիկ եմ որ կարողանում եմ գրել մայրենի լեզվով։ Թեև ծնվել եմ Ռուսաստանում, բայց միևնույն է, ինձ համար հարազատ է մորս լեզուն՝ իմ մայրենին։

 Սիրում եմ քեզ, իմ քա՛ղցր լեզու, իմ առաջին թոթովանք։ Ես փոքր էի և միշտ մտածում էի, որ ի՞նչ գեղեցիկ է խոսում մայրս, ինչո՞ւ բոլորը չեն խոսում այդ լեզվով։ Երբ մեծացա, հասկացա, որ յուրօրինակ մարտի դաշտ է օտարությունը, և այդ մարտում կարող ես անպարտ մնալ միայն հոգևոր զենքով՝ լեզվով»։

Մերի Բեգլարյան, 15 տարեկան,

Հայկական կիրակնօրյա դպրոցի

3-րդ դասարանի աշակերտուհի

Կազմեց Կարինե Ավագյանը