Շարունակվում են իմ աշակերտների արձագանքները Սփյուռքի  նախարարության «Դու  ի՞նչ  ես անում Ղարաբաղի համար»  համահայկական նախաձեռնությանը: Յուրաքանչյուրի  հոգում անկեղծ  զգացողությամբ սիրո  ու անկնածանքի  խոսքեր  կան հող հայրենիի  հանդեպ, սեր, որ  նրանց պահում է  այս արկերից ճաքճքած  հողում:  Տողերի մեջ  ամփոփված  այդ սերը  կարծես  արձագանքում է հեռուներում գտնվող հայության կարոտին, որ անչափելի  է,  կսկիծով  լի:

«Ես  շատ  հպարտ  եմ, որ ապրում եմ Արցախում, հպարտ  եմ, որ  հայ  եմ`  Նոյի  թոռը, այն սուրբ հողի  ծնունդը, որտեղից   սկսվեց մարդկության  երթը: Ինձ  թվում է` որբ է այն հայը, ով հեռու  է իր հարազատ   հողից:  Օտարությունը  թախիծ  է, կարոտ  ու  տառապանք, իսկ ես ուժեղ  եմ, երջանիկ,  որովհետև  իմ հայրենիքում եմ:  Երբեմն ինձ  հարց  եմ տալիս, թե ինչ  եմ անում  ես իմ երկրի համար: Ասեմ, որ  առայժմ ես  ապրում եմ կռվախնձոր  դարձած մեր    հողի վրա, որ  թշնամուց  հեռու է ընդամենը  մի քանի  կիլոմետր: Թվում է` ես դրանով  ոչ  մի օգուտ  չեմ տալիս  իմ հայրենիքին, բայց արի  ու  տես, որ  ես,  ապրելով այստեղ,  հույս  եմ տալիս  սահմանին կանգնած  զինվորին: Ապագայում  իմ ամենամեծ  երազանքը  և  նաև կյանքիս նպատակն է`  իմ երկիրը  զարգացած  տեսնել: Ես  և  իմ սերնդակիցները  պարտավոր  ենք  ապրել ու  աշխատել Արցախում, շենացնել  այն, հպարտանալ ու  գնահատել  մեր բոլոր նվաճումները  և  միշտ  հիշել, թե  ինչպիսի  ճանապարհ  է անցել բազմաչարչար  իմ ժողովուրդը»:

Իննա Բաղրյան`  12-րդ  հումանիտար  դասարանի  աշակերտուհի:  Նա  անսահման հպարտ   է,  որ  սովորում է Վլ. Բալայանի  անվան միջնակարգ  դպրոցում և  նպատակ  ունի  իր   գիտելիքներով ու  կարողություններով ապագայում նպաստելու    հարազատ ժողովրդի  զարգացմանն  ու  հզորացմանը: «Իմ  ընկերների  հետ  կառուցելու  եմ   մեր  հրաշք  երկիրը, նրա ապագան:  Լսելու   եմ նրա սրտի  ջերմ թրթռոցը, մուրճերի  զնգոցին խառնված  համակարգիչների կտկտոցը, եկեղեցական զանգերի սրբասուրբ  ղողանջները, քարերին ծաղկած շատրվանների  մրմունջը, արևի տաքուկ  համբույրից շիկնող մրգերի հյութեղ  շշուկը:

 Տե’ր  Աստված, Արցախն   իմն է, իմը…Իմն են նորաբաց ակոսի զգլխիչ  բույրը, զմրուխտ այգիների  փափուկ սոսափը, արծաթահեր մատյանների ազնվաշող  գրերը, հնձաններից արցունք-արցունք գլորվող  անապակ  կաթիլների  բուրմունքը, ողջ  Արցախ  աշխարհը: Ես  և  իմ սերնդակիցներն ենք այս ամենի տերը, մեզանից է կախված Արցախի ապագան  ու հզորությունը: Ասում են, երբ մարդ  հանդիպում է դժվարությունների  ու  փորձությունների, այդ ժամանակ էլ մեծանում է: Քառօրյա պատերազմը մեզ համար և’  փորձություն էր, և’ դժվարություն, քանզի այն մեզ ստիպեց  գնահատել հայրենիքի  ու  հարազատ տան քաղցրությունը: Իմ գիտակցության մեջ  հիմա  «հարազատ  հող»  և  «հարազատ  հայրենիք»   արտահայտություններն ավելի լայն իմաստ  ունեն, ինչպես  մայրը:  Մոր  նման  քաղցր  է այն հողը, որի վրա հիմա ես քայլում եմ և ապրում: Արցախն   իմն է, ու  ես պարտավոր  եմ պայքարել նրա անկախության համար»:

Հայացքս  հառում եմ բոլոր աշակերտներին…Արցախում ապրելու  և  արարելու  հաստատակամ մի    վճիռ    դրոշմված  է նրանց դեմքերին, և  ես հպարտ  եմ  ու  հավատում եմ, որ  այս սերունդը  արյամբ  ներկված  մեր հողի վրա  բոլորիս  համար  պիտի  կառուցի ազատ  ու անկախ  մի գողտրիկ աշխարհ:

Նատաշա Պողոսյան

Արցախի վաստակավոր մանկավարժ,       

Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ               

դպրոցի 
հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի