«Արի տուն» հայրենաճանաչողական ծրագրի շրջանակներում մեր հայրենակիցներից շատերն  իրենց ընտանեկան հարկի ներքո ամեն տարի հյուրընկալում են սփյուռքահայ պատանիների ու աղջիկիների՝ նրանց տալով հայկական օջախի ջերմությունն ու սերը:

«Արի տուն-2016 » ծրագրի 3-րդ փուլի շրջանակներում մայրաքաղաքի Նաիրի Զարյանի անվան թիվ 130 դպրոցի մաթեմատիկայի ուսուցչուհի Աննա Մխոյանն իր  տանը  հյուըրնկալել է  Ջավախքից՝ Նինոծմինդայից  եկած Նադյա Հովհաննիսյանին, ում հետ էլ տիկին Մխոյանը եկել էր  «Հայերն այսօր»-ի խմբագրություն:

«Դպրոցում խոսակցություն էր գնում «Արի տուն» ծրագրի մասին, հյուրընկալ ընտանիքների, և ես մտածեցի իմ ընտանեկան հարկի ներքո հյուրընկալել մի հայորդու: Իմ աղջիկը 25 տարեկան է, նա ևս հավանություն տվեց իմ որոշմանը: Սովորաբար մեր որոշումները համընկնում են:  Ես միտումնավոր ընտրեցի հուլիս ամիսը, որպեսզի դպրոցում արձակուրդ լինի,  ես տանը լինեմ և կարողանամ  իմ հյուրի հետ շփվել,  զբաղեցնել նրան,  զբոսանքների տանել և համեղ կերակրատեսակներ պատրաստել:  Ահա այդպես  մեր տանը հյուրընկալվեց Նադյան՝ զուսպ, հայրենասեր,  խելացի 17-ամյա հպարտ ու արժանապատիվ հայուհին: Ես իմ սենյակը տվեցի նրան, որպեսզի իրեն ազատ զգա, Նադյային տրամադրեցի նաև իմ համակարգիչը: Նադյան շփվում է աղջկաս հետ,  ծրագրեր են կազմում: Մի երկու  օրում   Նադյան մեզ համար շատ հարազատ մարդ դարձավ,  ասես շատ վաղուց ենք նրան ճանաչում.  ամեն առավոտ Նադյան ինձ համար  շատ համեղ սուրճ է պատրաստում: Պետք է այնպես անել,  որ հյուրն իրեն հյուր չզգա, չնեղվի.  հայ ժողովրդի բնավորության հատկանշական լավագույն կողմերից մեկը  հենց հյուրամեծար լինելն է: Աղջիկս՝ Արփինեն,  շատ զբաղված է իր աշխատավայրում, տանն էլ է աշխատում, սակայն կարողանում է ժամանակ  տրամադրել նաև Նադյային, շփվել նրա հետ.  երեկ նրանք  միասին նույնիսկ ճաշ էին պատրաստել՝ ինձ անակնկալի բերելով:  Ապրում ենք մի ընտանիքի նման.  օրերս բանակից զորացրվել է  ընկերուհուս տղան , գնացինք շնորհավորելու, և  Նադյան,  բնականաբար,  եկավ մեզ հետ: Իմ ընկերուհիներն են մեզ  հյուր հրավիրել:  Ծրագրել ենք,  որ  իմ աշակերտները հանդիպեն Նադյային,  ծանոթանան,  միասին գնան զբոսանքի:

 Նադյան յուրօրինակ աղջիկ է. 17-ամյա այս հայուհին շատ նպատակասլաց է , բազմակողմանիորեն զարգացած, ուսումնատենչ, հայրենասեր ու պատվախնդիր: Նա նպատակադրվել է անպայման բարձրագույն կրթություն ստանալ: Անշուշտ, դժվար կլինի մեր բաժանումը, սակայն կարծում եմ, որ մեր կապը կշարունակվի նաև ծրագրից դուրս: Ես հիացած եմ «Արի տուն» ծրագրով. հրաշալի գաղափար է: Հայանվեր մեծ աշխատանք է կատարում Սփյուռքի նախարարությունը»:

Մեր զրույցը շարունակում  ենք Նադյայի հետ, ով զարմացնում է իր դիպուկ, խելացի , հասուն և ճանապարհ անցած  մարդուն բնորոշ դատողություններով, հայրենասիրական կրակոտ ոգով, վերլուծություններով,  հայոց լեզվից  ու պատմությունից  ունեցած իր գիտելիքներով:

« Այս ծրագրի մասին լսել եմ նախկինում  «Արի տան» -ը մասնակցած իմ ընկերուհիներից: Պատմամշակութային շատ հուշարձաններ ենք այցելել,  սակայն  ավելի մեծ տպավորություն ստացել եմ Սարդարապատից. ես սիրում եմ այն ամենն, ինչը կապված է իմ   Հայրենիքի պատմական անցուդարձերի հետ:  Հերոսապատում, հայ ժողովրդի համար ճակատագրական դրվագներ ունեցող պատմության էջերն են ինձ հետաքրքրում և դրանց վերաբերող պատմամշակութային հուշարձանները, հուշահամալիրները: Ես Հայաստանում էլի եմ եղել,  մենք այստեղ ազգականներ ունենք.  ամեն այցն իր նպատակն ու զգացողություններն ունի: Ես կարող էի մնալ նաև բարեկամներիս տանը, սակայն ճիշտ համարեցի հյուրընկալվել օտար մեկի տանը՝  այդպիսով ձեռք բերելով մի բարեկամ ևս:  Այս ծրագրի   շրջանակներում 3-րդ փուլի մասնակիցներից շատերը խոսում են ռուսերենով,  որն ինձ բարկացնում է. ես գտնում եմ, որ  հայը միայն հայի հետ պետք է ամուսնանա,  և ընտանիքներում բոլոր հայերը պետք է պահպանեն  հայոց  լեզուն ու հայկական ավանդույթները:  Ծրագրի մասնակիցներից շատերի հետ եմ ընկերացել,  կարծում եմ,  որ այդ կապը նաև    ծրագրի ավարտից հետո կշարունակենք:  Ես չեմ սիրում շատ ազատ պահելաձև ունեցողներին. իհարկե,  պետք չէ  կաշկանդված լինել, սակայն  ամեն ինչ պետք է չափի մեջ լինի. հենց այդպես եմ  ընկերներ ընտրել:   Իմ ծննդավայր Ջավախքում՝ Նինոծմինդայում,  շատ է կարևորվում հայկական ավանդապաշտ ընտանիք ունենալը,  պատվախնդրությունը,  հպարտությունը. ես էլ , բնականաբար,  մեծանալով այդպիսի միջավայրում,  նույնպիսի դաստիարակություն եմ ստացել: Որոշել եմ անպայման բարձրագույն կրթություն ստանալ. հավանաբար կսովորեմ Թիֆլիսում, որովհետև այն իմ ծննդավայրին մոտ է:  Այսպիսին են իմ հայացքներն ու ապագայի ծրագրերը. մնացածը թողնում եմ ժամանակին:

Շնորհակալությո՛ւն « Արի տուն» ծրագրին՝  նոր ընկերներ ու բարեկամներ ձեռք բերելու  այս հնարավորությունն ընձեռելու համար,  անչափ շնորհակալ եմ ինձ հարազատ հյուրընկալ ընտանիքին՝  տիկին Աննային  և Արփինեին:

Շնորհակա՛լ եմ Աստծուն,  որ հե՛նց  հայուհի եմ ծնվել,  որ Հայաստան անունով մի փոքրիկ ու անուշ Հայրենիք ունեմ»:

Այս հետաքրքիր ու բովանդակալից  զրույցից  հետո մնում է  միայն  դարձյալ  հպարտանալ  Արարչից  մեր ժողովրդին բաժին հասած  թանկ պարգևներով՝  խելքի ու մտքի թռիչքներով,  հոգու և սրտի  ներդաշնակությամբ  շաղախված   հայ  էության  ինքնատիպությամբ:

Կարինե Ավագյան