Մեկնարկեց  «Արի տուն»  հայրենաճանաչողական ծրագիրը,  որի առաջին փուլի տարբեր երկրներից  եկած մասնակիցներից մի քանիսի հետ ունեցած հակիրճ զրույցներից փորձեցի իմանալ նրանց  տպավորությունների մասին: Թեև  ընդամենը երկու  օր է, ինչ սփյուռքահայ պատանիները Հայրենիքում են, սակայն, ի զարմանս  ինձ, նրանց  ասելիքն ավելին էր իմ ակնկալածից: 

Անահիտ  Տոնոյան,  ՌԴ,  Նալչիկ

-Ես ծնվել եմ Հայաստանում. 6 տարի այստեղ եմ ապրել, 8 տարի էլ՝ Նալչիկում: Նալչիկից  7  հոգով ենք եկել մասնակցելու «Արի տուն» ծրագրին, որի մասին տեղեկացել եմ մեր համայնքից:  Իմ հայրը Նալչիկի հայկական համայնքի ղեկավարն է: Շատ եմ եղել Հայաստանում, շրջել եմ իմ Հայրենիքի տեսարժան վայրերով, սակայն հիմա տարբեր երկրներից եկած  հայորդիների, իմ հասակակաիցների հետ ենք  այցելելու պատմամշակութային հուշարձաններ և այլ տեսարժան վայրեր. դա ինձ ուրախացնում է, որովհետև կկարողանանք շփվել, կարծիքներ փոխանակել: Ինձ հետաքրքրում   է Սփյուռքի տարբեր  գաղթօջախներում ապրող իմ տարեկիցների մտածելակերպը: Ես շատ եմ կարևորում հայոց լեզվով խոսելը և, փառք Աստծո, Նալչիկից եկած իմ բոլոր ընկերներն էլ խոսում են մայրենիով: Շատ կուզենայի, որ «Արի տուն» ծրագրի շրջանակներում բոլոր նրանք, ովքեր չեն տիրապետում մայրենի լեզվին, գոնե մի քիչ   հայերեն խոսել սովորեն: Ես հպարտ եմ,որ հայուհի եմ, որ Հայրենիք ունեմ, որ հայոց լեզվով, ինչպես Բայրոնն է ասել՝ « խոսել են աստվածները»: Շատ կցանկանայի հետագայում բարձրագույն  կրթություն ստանալ Հայաստանում և կյանքս շարունակել Հայրենիքում:

Վանանդ Խաչիկյան, ԱՄՆ,  Լաս Վեգաս

-Ծնվել եմ Լոս Անջելեսում: Հայաստանում էլի եմ եղել: Ծրագրի մասին իմացա սոցիալական ցանցի միջոցով: Մեր  ընտանիքը  հայախոս է, ավանդապաշտ ու հայրենասեր: Այստեղ հյուրընկալվել եմ մայրիկիս ազգականների տանը: Ես շատ եմ սիրում Հայաստանը. առաջին անգամ օդանավակայանում, ինքնաթիռի վայրէջքից հետո, երբ ոտք դրեցի Հայրենիքիս հողին, սիրտս թրթռաց, հուզվեցի, իսկ երբ Մասիսին  նայեցի, ինձ շատ ուժեղ զգացի: Ինձ թվում է՝ Մասիսը բոլոր հայերին ուժ և հպարտության զգացում է  հաղորդում:

Աիդա  Թևոսյան, ՌԴ, Մոսկվա

– Ծնվել ու մեծացել եմ Մոսկվայում, բայց Հայաստանը, Երևանն ինև միշտ ձգել են: Շատ  վատ եմ զգում, որ հայերեն  չգիտեմ, չեմ կարողանում խոսել իմ մայրենի լեզվով, հիմա արդեն սկսել եմ կարդալ սովորել:

 Մեր ընտանիքը Մոսկվա է տեղափոխվել Գրոզնի քաղաքից. ծնողներիս արմատների մի կողմը Ղարաբաղից է. պապիկներիցս մեկը ծնվել է Երևանում, մյուսը՝ Ղարաբաղում: «Արի տուն» ծրագրի մասին լսել էի և երազում էի մասնակցություն ունենալ: Այսօր երազանքս իրականություն է դարձել: Ես անցյալ տարի  էլ եմ եղել   Հայաստանում, գնացել եմ   տեսարժան շատ վայրեր, բայց ամենից շատ ինձ դուր  է եկել   Էջմիածին քաղաքը , Մայր եկեղեցին. այն շատ շքեղ է ու   խորհրդավոր: Գեղեցիկ է  Երևանը, սակայն  ես կուզենայի , որ հարուստ սփյուռքահայերը շատ ներդրումներ անեն, և Երևանում ավելի շքեղ ու ժամանակակից  ոճով շինություններ ու փողոցներ կառուցվեն:  Կարծում եմ՝ պետք է շատ գեղեցիկ լինի ոչ միայն քաղաքի կենտրոնը. ծայրամասերն այնքան էլ հրապուրիչ չեն: Երևանի մասին ասված «վարդագույն քաղաք» արտահայտությունը պետք է համապատասխանի իրականությանը. ես ուզում եմ, որ մեր քաղաքը լինի վարդագույն՝ մեր երազների նման: Սա իմ Հայրենիքն է, բոլոր հայերի տունը, և այն պետք է միշտ գեղեցկացնել:

«Հայերն այսօր»

Կարինե Ավագյան