Ամիրան Գաբրիլենկոյին ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Իմ Հայաստան» համահայկական փառատոնի բացահայտումներից կարելի է համարել: Ամիրանը ծնունդով  Դաղստանից  է, սակայն այնքան է սիրում հայ ժողովրդին, որ իր սերը հայկական պարեր պարելով  է արտահայտում: Տղան այժմ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու Մոսկվայի և Նոր Նախիջևանի Հայոց  թեմի  ներքո գործող  «Հայասա» համույթի պարողներից է: Հարցազրույցը նրա հետ ռուսերենով էր ընթանում, հարցիս, թե հայերեն ի՞նչ բառեր է սովորել մինչև հիմա, ժպտալով պատասխանեց՝«բարև ձեզ»,  «ո՞նց եք», «ուտեմ քեզ», «փող  չկա»…Ասաց նաև, որ խմբի գեղարվեստական ղեկավար Արփինե Ամիրյանը խոստացել է ամեն օր իրեն հայերեն հինգ  բառ սովորեցնել:

 Ամիրան Գաբրիլենկոն համույթի  լիիրավ  անդամ  է համարում  իրեն, շրջապատված է իրեն սիրող և հարգող մարդկանցով, վստահեցնում   է, որ օտարի պես չեն ընդունում իրեն: Գուցե պատճառներց մեկն էլ այն է, որ Ամիրանի երակներում ինչ-որ չափով հայի արյուն էլ է հոսում…

-Ամիրա՛ն, ինչպե՞ս հայտնվեցիր  «Հայասա» համույթում:

-Ամեն ինչ սկսվեց հայ ընկերներիցս՝ Հովհաննեսից և Արթուրից, ովքեր այս համույթի պարողներից են: Հրավիրված էի Հովհաննեսի եղբոր ծննդյան տարեդարձին: Այնտեղ բոլորը ուրախ պարում էին, միանգամից ուշադրությունս գրավեցին այդ շարժումները և սկսեցի ընկերներիցս հետաքրքրվել հայկական պարերով: Նրանք ինձ խորհուրդ տվեցին հաճախել «Հայասա» համույթ, քանի որ այնտեղ շատ լավ, ընկերական մթնոլորտ է տիրում, ինձ սիրով կսովորեցնեն հայկական պարերը: Այդպես միանգամից որոշեցի և գնացի: Հունվար ամսից արդեն համույթի սաներից եմ: Հպարտորեն կարող եմ ասել, որ առաջին անգամ հայտնվելով «Հայասա» համույթում, հասկացա, որ այլևս հետ չեմ  կանգնի հայկական պարերը պարելու վճռից:

-Հե՞շտ  սովորեցիր  հայկական  պարերը:

-Պատկերացրեք՝ դժվարություններ չեմ ունեցել այս հարցում: Շնորհիվ իմ աշխատասիրության՝ կարճ ժամանակում սովորեցի: Մեծ էր նաև ընկերներիս և պարուսույցիս աջակցությունը, ովքեր սրտացավորեն ամեն հարցում կողքիս կանգնած էին: Ինձ այստեղ օտար չեմ զգում: 

– Երբ  հայկական  պարերն  ես պարում, ի՞նչ  զգացողություններ  ես  ունենում:

-Նախ ասեմ, որ շատ եմ սիրում «Քոչարի», «Շալախո» պարերը: Առհասարակ, հայկական պարեր պարելիս հոգիս գոռում է՝ չնայած, որ հայ չեմ: Բայց պետք է ասեմ՝ ինչ-որ առումով հայի արմատներ ունեմ.տատիկիս տատիկը Ղարաբաղից է եղել, ծնողներս են պատմել այդ մասին: Երևի հենց դա է, որ հայ ժողովրդի հանդեպ այդքան ջերմ եմ:

-Իսկ  ի՞նչ  գիտես  հայ  ժողովրդի  մասին:

–Գիտեմ, որ թուրքերի կողմից կոտորված, մեծ ցեղասպանության ենթարկված ազգ եք, որի 100-րդ տարելիցն է լրանում այս տարի: Տեղյակ եմ նաև, որ այլ արհավիրքներ՝ պատերազմներ, երկրաշարժ եք տեսել, բայց չեք կոտրվել, այլ ոտքի եք կանգնել, ուժ հավաքել և շարունակել ապրել: Շատ եմ լսել հայ ժողովրդի հյուրասեր լինելու մասին, եկա և համոզվեցի: Ինձ միշտ հետաքրքրել է ձեր պատմությունը, ուսումնասիրում եմ, գրքեր կարդում այդ մասին:

-Առաջին  անգամ  ես  Հայաստանում,  ի՞նչը  հատկապես  դուր եկավ  քեզ այստեղ:

-Երբ օդանավակայանից դուրս եկա, առաջինը, որ զգացի, դա հայկական մաքուր օդն էր, որը շնչելիս թարմանում ես: «Իմ Հայաստան» համահայկական փառատոնի ելույթներից հետո էլ, երբ հոգնած ավտոբուս եմ նստում, բացում եմ պատուհանը, շնչում եմ օդը, հոգնածությունս իսպառ անցնում է: Շատ եմ հավանել Հայաստանի ճարտարապետությունը, հատկապես՝ հայկական կարմիր տուֆից պատրաստված շինությունները:

 Զրուցեց   Գևորգ  Չիչյանը