ՀՀ սփյուռքի նախարարությունում հյուրընկալված Մոսկվայի «Հայաստանի ծաղիկներ» պարային համույթի հիմնադիր, գեղարվեստական ղեկավար Հայկ Սահակյանի հետ զուցել է «Հայերն այսօր»-ի թղթակիցը:

-Պարո՛ն Սահակյան, շատ գեղեցիկ, խոսուն անուն եք ընտրել պարախմբի համար՝ «Հայաստանի ծաղիկներ». ու՞մ մտահղացումն է եղել:

-Պարային համույթը սկզբում գործում էր դպրոցում. այդ անվանումը խմբին տվել է մեր դպրոցի ուսմասվարը՝ Սվետլանա Մաթևոսյանը: Ես էլ շատ հավանեցի այն, որովհետև բացի գեղեցիկ լինելուց՝ նաև հնչեղ է, ռուսերենով ևս շատ տպավորիչ է: Մեր համույթը շատ կարճ ժամանակում տարբեր պարեր դրեց և ճանաչվեց Մոսկվայում Խաչատուր Ավետիսյանի «Ծաղիկների պար»-ով, որից հետո՝ «Բերդ» պարը բեմադրեցի:

-Ե՞րբ է կյանքի կոչվել համույթը:

-2018-ի հունվարի 20-ին կլրանա պարային համույթի ստեղծման 20 տարին: Տարբեր տարիքի ու տարբեր մասնագիտությունների տեր մարդիկ են ընդգրկված մեր խմբում, կան դեռևս առաջին դասարանում սովորող երեխաներ: Գերակշռող մասը աղջիկներն են, որովհետև դրսում ապրող տղամարդկանց մեծ մասը ընտանիք պահելու խնդիր ունի:

-Պարո՛ն Սահակյան, որքան հասկացա՝ Ձեր խմբում արհեստավարժ պարողներ չեն. Դու՞ք եք սովորեցնում նրանց պարել, թե՞, այնուամենայնիվ, պարարվեստից ունեցած որոշ գիտելիքներով են գալիս Ձեր մոտ:

-Խմբի պարողներն արհեստավարժ չեն. գալիս են պարելու որոշակի շնորհ ունեցողներ, ինչպես նաև՝ նոր սովորողներ: Ես սիրով ու համբերությամբ եմ պարապում նրանց հետ, որովհետև օտար երկրում սա՛ էլ հայապահպանության մի յուրօրինակ միջոց է: Հայկական երգը, հայկական պարը, հայ խոսքը, հավատքը, հայեցի դաստիարակությունն այն հզոր սյուներն են, որոնց վրա դրսում հենվում է հայ մարդը և դրանցով պահպանում իր ազգային ինքնությունը:

–Ի՞նչ նշանակալի միջոցառումների, փառատոների ու համերգների է մասնակցել Ձեր ղեկավարած պարային համույթը:

-Համերգներով հանդես ենք եկել ՌԴ-ի գրեթե բոլոր քաղաքներում, մասնակցել ենք Մոսկվայի և մյուս քաղաքների հայկական համայնքների միջոցառումներին, Հայաստանում մասնակցել ենք ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Իմ Հայաստան» փառատոնին:

-Մոսկովյան հանդիսատեսը ինչպե՞ս է ընդունում Ձեր համույթի ելույթները:

-Մոսկովյան հանդիսատեսը մեզ շատ է գնահատում: Մոսկվայում, երբ մասնակցում էինք ազգային փառատոնին, ուր ամեն մի ազգություն պետք է ներկայացներ իր պարը, դահլիճը մի պահ ասես նիրհած էր, հենց սկսվեց մեր հայկական պարը, հանդիսատեսները մի աննկարագրելի ոգևորություն ապրեցին: Սկզբում Արա Գևորգյանի «Արցախ» երաժշտության ներքո պարեցին, այնուհետև բեմի վրա ես բարձրացրեցի 2-րդ «Բերդ» պարը, որի շարունակությունը եղավ Արամ Խաչատրյանի «Գայանե» բալետից «Սուսերով պարը»: Դահլիճը թնդում էր որոտընդոստ ծափահարություններից: 2005-ին, Հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակի 60-ամյակի առիթով, Մոսկվայի Կարմիր հրապարակում կազմակերպված մեծ միջոցառմանը ներկայացրել ենք «Բերդ» պարը:

-Ինչպե՞ս եք լուծում տարազների հարցը. ունե՞ք ոճաբան, խորհրդատու-ազգագրագետ:

-Այդ հարցի ֆինանսական հարցը տղաս է լուծում, իսկ ոճոբանական, ձևավորման հարցերով ինքս եմ զբաղվում: Ես երկար տարիներ պարել եմ Հայաստանի պարային տարբեր խմբերում, մանրամասն ուսումնասիրել եմ մեր հայկական տարբեր գավառների տարազները: Հայաստանում պարելուս տարիներին ինքս մասնակցել եմ տարազների պատվիրման աշխատանքներին, այժմ ունենք ոճաբան՝ Ռուբինան, ում հետ էլ համագործակցում եմ, ինչպես նաև՝ ուսումնասիրել եմ տարազների ալբոմ-գրքերը:

-Ասացիք, որ պարել եք հայաստանյան տարբեր պարախմբերում. քանի՞ տարեկանից եք սկսել պարել և որ՞ պարախմբերում եք կատարելագործվել, վարպետացել:

-Պարել սկսել եմ շատ փոքր հասակից, հետագայում պարել եմ 1966-ին հիմնադրված Երկաթուղայինների կուլտուրայի պալատի Վարդգես Ռաշիդյանի ղեկավարած «Հայաստան» ժողովրդական պարերի անսամբլում: Այդ խմբում եղել եմ և՛ մենապարող, և՛ ղեկավարել եմ մանկական համույթը՝ որպես փոխարինող: Պարն իմ տարերքն է, իմ աշխարհը:

-Ո՞ր պարն եք այժմ բեմադրում:

-Շատ պարեր կան, որոնք ծրագրում եմ բեմադրել: Վերջերս ունեցանք «Ղարաբաղի կանանց պարը», որի տարազների վրա աշխատել ենք Մոսկվայի համայնքի նյութական աջակցությամբ: Սկզբում հայկական համայնքն էր մեզ օգնում, իսկ ներկայում  տղաս՝ Արմեն Սահակյանն է հիմնականում ֆինանսավորում:

-Որտե՞ղ է Ձեր հոգին…

-Իմ հոգին ու սիրտը մշտապես հայության ու Հայաստանի հետ են՝ հայ պարի՛, հայ երգի ու խոսքի:

Զրուցեց Կարինե Ավագյանը