Հայրենիքում հաստատաված շատ սփյուռքահայեր շարունակում են իրենց հայրենավեր գործունեությունը տարբեր ոլորտներում. նրանց համար ի շահ Հայրենիքի ու հայրենակիցների  արված ամեն մի աշխատանք մտքի, հոգու և սրտի ներդաշնակության  յուրօրինակ նվիրում է: Այդպիսի նվիրյալ մի հայուհու՝ 2011-ին Իրաքից  հայրենադարձված հրաշալի մտավորականի՝  Շաքե Արծիվյանի  հետ էլ ծավալվեց «Հայերն այսօր»-ի համար իմ հարցազրույցը:

-Տիկի՛ն Արծիվյան, ծանոթանալով Ձեր բազմաբովանդակ  կենսագրությանը՝ զարամացած եմ  Ձեր անցած ճանապարհների ծավալուն,  հայրենավեր գործունեությամբ. դժվար չէ՞ր ընտանիք ունենալով հանդերձ՝ այդքան շատ բազմազբաղ լինել:

– Ես վաղուց եմ  հետաքրքրված եղել հայությամբ  և իմ Հայրենիքով, նրա արժեքներով,  փայլուն ու ցավալի պատմությամբ:  Քաջալերվել եմ ծնողներիցս, իսկ  հետագայում՝ ամուսնուս կողմից: Երբեմն դժվար  էր այդ բոլոր հետաքրքրություններիս գոհացում տալ, սակայն ուժեղ կամքով և նվիրվածությամբ կարողացել եմ հասնել հետաքրքրություններիս բավարարմանը, որովհետև դրանք  հոգեպես ու գաղափարապես գոհացրել են ինձ,  և ես զգացել եմ, որ կյանքս արժեք ունի, որից կարող եմ բաժին հանել նոր սերնդին, իմ շրջապատին:

 -Սովորել եք Բաղդադի համալսարանում, մասնագիտացել անգլերեն լեզվի և գրականության գծով, ստացել մագիստրոսի կոչում, դասագիրք գրել,  դասավանդել, անգլերեն լեզվով  կատարել մի շարք ուսումնասիրություններ, ասմունքել, բանախոս եղել, անդամկցել Իրաքի հայ տիկնանց մշակութային միությանը, իսկ 1982-ից մինչև 2011-ը եղել  այդ միության ատենապետուհին. այս բոլոր  աշխատանքներից ո՞րն է եղել ամենից  հոգեհարազատը Ձեզ համար:

-Իմ բոլոր հետաքրքրություններին ես  ամուր կապված եմ եղել և մեծ սիրով  ջանացել եմ դրանց  գոհացում տալ:  Թերևս Տիկնանց մշակութային միությունն ամենից շատ է ինձ ոգևորել, որովհետև համոզված եմ, որ հայ ընկերության զարգացման կենտրոնը հայ կինն է, ում մտավոր և հոգևոր մակարդակը բարձրացնելը հայության լուսավոր ապագայի գրավականն է:

 -Պատվարժա՛ն հայուհի, Դուք նաև Իրաքահայ  թեմի Հայաստանյայց առաքելական եկեղեցու կիրակնօրյա հավաքի հիմնադիրն եք եղել,  հայոց լեզու եք դասավանդել. կարծեմ՝ այդ  դպրոցն այսօր չի գործում, ի՞նչն է հիմնական պատճառը:

-Ազգային վարժարանը տարիներ շարունակ փորձել է Իրաքի հեռավոր գաղութում սերմանել հայ լեզվի իմացություն, հայոց պատմություն, հայ եկեղեցու պատմություն  և,  ընդհանրապես,  հայ մշակույթ: 1974-ին, երբ ազգային և մասնավոր դպրոցներն Իրաքում պետականացվեցին, գաղութի զավակները զրկվեցին այդ ամենից:  Առաջնորդ Սրբազան Հոր մտահղացմամբ Կիրակնօրյա հավաք ստեղծելը լավագոյն լուծումն էր այս ցավալի վիճակի: Իրաքի հայ տիկնանց մշակութային միությունը ստանձնեց այս հսկա գործը և ծրագիր մշակելով ՝անցավ նպատակի իրականացման աշխատանքներին:  Ձեռնարկը շատ հաջող էր, ժամանակի ընթացքում աշակերտության թիվը (նախնական օրերին՝ 25) հասավ շուրջ 400-ի, և երեխաների հայերեն ու հայեցի գիտելիքների մակարդակը զգալիորեն բարձրացավ:

Դժբախտաբար, 2003-ի պատերազմից հետո, 17 տարվա բեղուն գործունեությունից հետո Կիրակնօրյան դադարեց գործել՝ երկրում  տիրող ահավոր անապահովության, վտանգի պատճառով, և  այդ վտանգի արդյունքում  սկսվեց հայության զանգվածային արտագաղթը:

-Ե՞րբ եք տեղափոխվել Հայաստան և ի՞նչ  աշխատանքով եք զբաղված այժմ:

Հայաստան եմ տեղափոխվել 2011-ին՝ Բաղդադի համալսարանում թոշակի անցնելուց հետո:  Այսօր մասնավոր, պետական  աշխատանք չունեմ:  Անդամագրվել եմ ՀՕՄ-ին, որի՝ Արաբկիրի «Մգրո» մասնաճյուղի ատենապետուհին եմ:

-Ի՞նչ պարգևների եք արժանացել տարիների՝ Ձեր հայրենանվեր գործունեության համար և ի՞նչ խուրհուրդ ունեն դրանք Ձեզ համար:

-Եղել եմ Գալուստ Գյուլբենկյան հաստատության  երկրորդական վարժարանի սան, գերազանցությամբ ավարտել եմ Բաղդադի համալսարանի անգլերեն բաժինը, ուսումս շարունակել եմ Գալուստ Գյուլբենկյան հաստատության հաշվին: AUB-ում մագիստրոսի ուսումնասիրությունս պաշտպանել եմ գերազանցությամբ, եղել եմ  AUB-ի անգլերեն բաժնում graduate assistant, Վեհափառ Հայրապետի կողմից պարգևատրվել եմ «ՍահակՄեսրոպ» կոնդակ շքանշանով:

 Ահա և այն ամենն, ինչը ես համարում եմ ճակատագրից ստացած պարգևներ, որոնք խթան են հանդիսացել, որպեսզի ավելի մեծ ոգևորությամբ և նվիրվածությամբ շարունակեմ ազգային գործունեությունս՝ մինչև կյանքիս վերջ:

-Տիկի՛ն Արծիվյան, ի՞նչ   է Ձեզ համար Հայրենիքը, Հայաստան ասելիս՝ ի՞նչ զգացումներ են համակում Ձեզ:

-Հայրենիքն իմ կյանքի առանցքն է միշտ եղել ու այն սիրելը, նրան ծառայելը՝ բացարձակ արժեք ու նպատակ է ինձ համար:

Զրուցեց Կարինե Ավագյանը