ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Արի տուն» ծրագրի 2013 թվականի մասնակից, մոսկվաբնակ Մոնիկա Շախբանդարյանը, որը Ծաղկաձորի «Արի տուն» ճամբարում ընդգրկված էր նախորդ տարիների մասնակիցների հավաք-հանդիպմանը, «Հայերն այսօր»–ի հետ զրույցում անկեղծանալով՝ ասաց, որ ծնողների հետ ամեն անգամ Հայաստան այցի ժամանակ միայն հարազատների տուն այցելելուց և հյուրասիրությունների  մասնակցելուց   ձանձրանում էր:

Հերթական այցելության ընթացքում Մոնիկային ձանձրույթից փրկել է հեռուստացույցով «Արի տուն» ծրագրի մասին տեղեկատվական հոլովակի դիտումը, որից հետո շատ է ոգևորվել և ծրագրին մասնակցելու որոշում կայացրել:

«Ամենավառ հիշողություներն են պահպանվել «Արի տուն» ծրագրից: Ծրագրի շրջանակներում երկու շաբաթը բավական դարձավ՝ նոր ընկերներ ձեռք բերելու, Հայաստանի տեսարժան վայրերով շրջելու համար: Իսպանիայից, Լիբանանից, Ֆրանսիայից, Անգլիայից և Ռուսաստանից եկած հասակակիցներիս հետ ջերմ ընկերային կապը մինչև հիմա պահպանվում է: Ծրագրի ավարտից հետո արդեն չորրորդ տարին է, որ ընկերախմբով ամառային արձակուրդն անցկացելու համար Հայաստան ենք գալիս, նույնիսկ մեր ծնողները, տատիկներն ու պապիկներն են արդեն ճանաչում միմյանց»,-ասաց Մոնիկան:

Պարզ դարձավ, որ սփյուռքահայ երիտասարդների հանդիպման վայրը Երևանն է դառնում, որտեղ զբոսնում են փողոցներով և այցելում ժամանցի, պատմամշակութային տարբեր կենտրոններ:

Նրանք պայմանավորվել են մասնակցել նաև ՀՀ սփյուռքի նախարարության  «Սփյուռք»  ամառային դպրոց ծրագրին:

Մոնիկան իր կյանքի կարևոր հաղթանակներից է համարում «Արի տուն» ծրագրին մասնակցելու շնորհիվ հայերեն խոսել սովորելը, որի մասին առանձնահատուկ ոգևորությամբ հետևյալը պատմեց. «Երբ առաջին անգամ Հայաստան էի եկել, գրեթե չէի խոսում հայերեն, միայն «բարև» և «ցտեսություն» բառերը գիտեի: Մայրենին սովորելու նպատակով՝ Մոսկվայի Հայորդյաց տան կիրակնօրյա դպրոցն էի հաճախել, բայց զգալի արդյունքի չէի հասել: Վստահ կարող եմ ասել՝ հայերեն խոսել օգնեց «Արի տունը», քանի որ ամենօրյա հաղորդակցության մեջ էի գտնվում մարդկանց հետ: Հիմա ինձ լիարժեք հայ եմ զգում»:

«Արի տուն» ծրագրի կայացման և հարատևության մեկ ուսանելի արդյունք ևս. սփյուռքահայ երիտասարդները չեն մոռանում իրենց արմատներն ու հոգու կանչով՝ կրկին Հայաստան են գալիս:

Պետք է փաստել, որ ազգանվեր այս ծրագիրը նպաստում է նաև աշխարհասփյուռ հայորդիների հայախոսությանը: Ապրելով տարբեր երկրներում, առնչվելով տարբեր լեզուների, մշակույթի հետ, այնուամենայնիվ, անդավաճան են մնում Մայրենիին, իսկ նրանց միավորողը Հայաստանի շուրջ հենց հայոց լեզուն է դառնում:

Գևորգ Չիչյան