Ալին Մարանյանն առաջին անգամ Հայաստան՝ բարեկամներին այցելության էր եկել  1995 թվականին, երբ տակավին 14 տարեկան էր ու չէր կարող ենթադրել, որ 20 տարի անց հանգամանքերի բերումով դառնալու էր Հայաստանի քաղաքացի  և ազգությամբ ասորի  ամուսնու՝ Մանսուր Հըլըբի հետ ապրելու և աշխատելու են իր հայրենիքում:

«Ասում են, ամեն  չարիքի մեջ բարիք  կա: Սիրիական  պատերազմը պատճառ  դարձավ, որպեսզի  մենք  հաստատվենք Հայաստանում: Այս  տարվա  օգոստոս ամսին հայաստանաբնակ  մեր ընկերը հրավիրեց այստեղ: Որոշ ժամանակ ապրեցինք նրանց  տանը,  հետո  բնակարան  վարձեցինք, աշխատանք գտանք ու հարմարվեցինք տեղի կենցաղին ու ապրելակերպին»,-womennet.am-ի թղթակցի հետ զրույցում պատմում է Ալինը:

Մեծ եղեռնից  փրկված, Այնթափի Օրըլ գյուղից Հալեպ գաղթած Ալինի պապերը չէին կարող  պատկերացնել, որ ժառանգներից մեկի հանգրվանը լինելու է Հայաստանը: Սակայն եղավ այն,  ինչ եղավ:

Հալեպում  մնացած Ալինի և  նրա ամուսնու ծնողներից ստացած տեղեկությունները  հուսադրող չեն: Սիրիական  պատերազմի վերջը դեռ  չի երևում: Արդեն երեք  տարի է,  ինչ  ծնողներս իրենց  տանը չեն ապրում, քիչ ավելի ապահով թաղ են գնացել, թեև դարձյալ արկերը  «գլխներու վրայով  կերթան»:

Սիրիայում ապրած  տարիներին երիտասարդ ամուսիններն աշխատում էին  իրենց  մասնագիտությամբ. Մանսուրը՝ որպես  վարսահարդար, Ալինը՝ կոսմետոլոգ- մատնահարդար: Հալեպում ձեռք  բերած  վարսավիրանոցը վարձակալությամբ  հանձնել են  մեկ ուրիշի,  իսկ  իրենք երկուսով աշխատում են Նոր Նորքի  1-ին  զանգվածում գտնվող գողտրիկ ու հարմարավետ «MS» գեղեցկության  սրահում: Չլինեին ընկերների, հարևանների,  վարսավիրանոցի վարսահարդար Անգելինայի սրտացավությունն ու խորհուրդները, երիտասարդ ամուսինների համար նոր միջավայրում  հարմարվելը դժվար կլիներ:

«Կան սիրիահայեր, որ  ամիսներ շարունակ  աշխատանք  չեն գտնում, իսկ  մեր  բախտը բերեց,  հանդիպեցինք լավ մարդկանց ու նրանց օգնությամբ  կարողացանք  գտնել աշխատանք: Շնորհակալ ենք այդ  մեծ աջակցության  համար: Ամուսինս  նրանց միջոցով  ճանաչեց  հայերին,  և հիմա այնքան է սիրում  երկիրն  ու հայերին, որ անգամ  հարազատներին  հորդորում է այցելել Հայաստան»,- ասում է Ալինը:

Երևանում ամեն  քայլափոխի հանդիպած գեղեցկության  սրահների առատությունն այնուհանդերձ չհուսահատեցրեց Ալինին ու նրա  ամուսնուն: Չէ՞ որ յուրաքանչյուրն  իր  բախտն ու հաջողությունն ունի: Ու գտան: Այսօր նրանք  ունեն  իրենց  մշտական  հաճախորդները: Ճիշտ է, Հալեպում  նրանց թիվն անհամեմատ  շատ էր, սակայն այստեղից էլ  դժգոհ չեն:

Ալինի և ամուսնու աշխատանքը էապես  տարբերվում է տեղաբնակ վարսահարդարների աշխատանքից, թեև այստեղ արևելայն ոճի սանրվածքներ նախընտրողներն էլ քիչ  չեն: Այնուհանդերձ ամուսնինները ոճերի բազմազանությամբ փորձում են  գոհացնել իրենց  հաճախորդներին: Հետագա  ծրագրերի մասին դեռ  վաղ է  խոսել, իսկ «նեղվելու»  դեպքում Մանսուրի  բարեկամների աջակցությամբ աշխատանք  կփնտրեն Դուբայում: Ի դեպ, Մանսուրի երազանքն է Հայաստանում սեփական  տուն ունենալ:

Ժպտերես ու կենսախինդ Ալինի համար լեզուների իմացությունը կարևոր է, հայերենի, արաբերենի ու անգլերենի հետ վատ չէր լինի նաև ռուսերենի իմացությունը, ինչը կօգնի  հաղորդակցվել ռուսախոս  հաճախորդների հետ:  Ու քանի որ օրվա ընթացքում ունենում է  «պարապ ժամեր», ուստի զբաղվում է  նաև  խոհարարությամբ: Ալինի  պատրաստած  իշլի-քյուֆթան արդեն  բավական պահանջարկ ունի շրջակա  խանութների գնորդների կողմից:

-Հալեպն իմ  ծննդավայրն է, սակայն  Երևանը տունս է,-ասում է հազար ու մի երազանքներ  հյուսող Ալինը:

Անուշ Ներսիսյան