«Պի­տի գան նո­րե­րը, աւե­լի ու­ժեղ­նե­րը, պի­տի գան աւե­լի վճ­ռա­կան սե­րունդ­ներ եւ պայ­քա­րը պի­տի շա­րու­նակ­ուի»:

Վե­րոնշ­եալ գա­ղա­փա­րա­կան սկզ­բուն­քով տո­գոր­ուած եւ քաջ գիտ­նա­լով, որ հայ ժո­ղո­վուր­դի գո­յեր­թը երաշ­խա­ւոր­ուած է իր նոր սե­րուն­դի զար­գաց­ման գրա­ւա­կա­նով, Ք.Ե.Ա.ճե­մա­րա­նը որ­պէս մար­դա­կեր­տու­մի ամ­րա­կուռ հնոց Կի­րա­կի, 28 Յու­նիս 2015-ին, հա­լէ­պա­հա­յու­թեան շնոր­հեց պատ­ուա­բեր սե­րունդ մը, որուն 2014-2015 ու­սում­նա­կան տա­րեշր­ջա­նի աւար­տա­կան հան­դէ­սը ըն­ծա­յեց գի­տա­կից եւ զար­գա­ցած հա­յոր­դի­նե­րու հունձք մը:

Հան­դի­սու­թեան արա­բե­րէն բաց­ման խօսք ար­տա­սա­նեց Սի­րուն Մըխճ­եան ըսե­լով. «Քա­րէնԵփ­փէ Ազգ. ճե­մա­րա­նը սոսկ կր­թա­կան կա­ռոյց մը չէ, այլ հաս­տա­տուն կռ­ուան մըն է, որ նոր սե­րուն­դին մէջ կը սեր­մա­նէ ուս­ման ու զար­գաց­ման տեն­չը: Այ­սօր, վեց տա­րի­ներ ետք սր­տի խորկս­կի­ծով հրա­ժեշտ կու տանք սի­րե­լի Ճե­մա­րա­նին, մեր հետ տա­նե­լով ան­մո­ռա­նա­լի յի­շա­տակ­ներ, որոնք իրենց անջն­ջե­լի կնի­քը պի­տի դրոշ­մեն բո­լո­րիս սր­տե­րուն մէջ»:

Շր­ջա­նա­ւարտ Ալիս Գու­յումճ­եան հա­յե­րէն բաց­ման խօս­քով շեշ­տը դրաւ հե­տեւ­եալ մտա­ծում­նե­րուն վրայ. «Որ­պէս Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նութ­եան 100ամ­եա­կի սե­րունդ, մեր աշ­խա­տան­քովամ­բողջ աշ­խար­հին կ՛ապա­ցու­ցենք, որ հզօր ազգ ենք: Մենք Ճե­մա­րա­նի ազ­գայ­նա­շունչ յար­կինտակ ծա­նօ­թա­ցանք մեր գիր-գրա­կա­նու­թեան, հա­յոց պատ­մութ­եան փա­ռա­հեղ էջե­րուն, ինչ­պէսնա­եւ սոր­վե­ցանք սի­րել ազգ ու հայ­րե­նիք եւ տէր կանգ­նիլ մեր ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րուն»:

«Մու­թը իմն է, մու­թը քոնն է լոյ­սը մեր…» յու­սադ­րիչ այս բա­ռե­րով ելոյթ ու­նե­ցաւ ու­սա­նո­ղա­կան երգ­չա­խում­բը, որ իր փայ­լուն եր­գե­ցո­ղութ­եամբ խան­դա­վա­ռեց ներ­կա­նե­րը, յա­ջոր­դա­բար ներ­կա­յաց­նե­լով «Ռա­յա­թէք պըլ ալի եա Սուր­իա» եւ «Մի­աս­նու­թեան շուրջ­պար բռ­նենք»եր­գե­րը, գե­ղար­ուես­տա­կան ղե­կա­վա­րու­թեամբ Գայ­ի­ա­նէ Սի­մոն­եան-Տէր­եա­նի:

Ապա գոր­ծադր­ուե­ցաւ իւ­րա­յա­տուկ գե­ղար­ուես­տա­կան յայ­տա­գիր մը, որ իրա­կա­նու­թեանմէջ գե­ղե­ցիկ խճան­կար մըն էր եր­գի, երաժշ­տութ­եան եւ աս­մուն­քի բա­ցա­ռիկ պա­տա­ռիկ­նե­րու,քաղ­ուած հայ եւ արաբ բա­նաս­տեղծ­նե­րու ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րէն, բո­լորն ալ նուիր­ուած Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100ամ­եա­կին: Հոն հն­չե­ցին Յա­կոբ Նալ­պանտ-Տլ­տըլ­եա­նի «ՀրանդՏինք»ը, Մար­գա­րիտ Շա­միլ­եա­նի «Ապ­րիլ 24»ը, Տի­միթ­րի Հա­թե­մի «Ալ ուա­լ­աա ուալ ուա­ֆ­աա ուալ ամալ», Մար­ի­ա­նա Պէր­թիզլ­եան-Ղա­զար­եա­նի «Սր­բաց­ուած տա­րածք»ը եւ այլ բա­նաս­տեղ­ծա­կան գո­հար­ներ, ինչ­պէս նա­եւ «Երազ իմ եր­կիր հայ­րե­նի»ն, «Գա­րա­հի­սար»ն ու«Երբ որ բաց­ուին դըռ­ներն յու­սոյ»: Այս բո­լո­րը եկան հաս­տա­տե­լու, թէ շր­ջա­նա­ւարտ սե­րուն­դըչի ճանչ­նար ո՛չ տկա­րու­թիւն եւ ոչ ընկր­կում, այլ կը հա­ւա­տայ, որ մօտ ապա­գա­յին ձմե­ռը փախպի­տի տայ մեր երկ­րէն եւ վերս­տին պի­տի շո­ղայ ազա­տու­թեան արե­գա­կը:

Շր­ջա­նա­ւարտ Մեղ­րիկ Մու­շոյ­եան արա­բե­րէն ու­ղեր­ձով ըսաւ. «Այ­սօր, տաս­ներ­կու տա­րի­նե­րու ան­խոնջ աշ­խա­տան­քէ ետք, կ՛ար­ժա­նա­նանք սոյն վկա­յա­գիր­նե­րուն, որ­մէ ետք իւ­րա­քան­չիւրս պի­տի շա­րու­նա­կէ իր ու­ղին կեան­քի տար­բեր բնա­գա­ւառ­նե­րէն ներս, միշտ բարձրպա­հե­լով Ճե­մա­րա­նի անու­նը: Յու­զում­նա­խառն եւ ճա­կա­տագ­րա­կան այս պա­հուն երախ­տա­գի­տա­կան ջերմ զգա­ցում­ներ կը յայտ­նենք Ձեզ, սի­րե­լի ծնող­ներ, որ կեան­քի տար­բեր հանգր­ուան­նե­րուն թեւ թի­կունք կանգ­նե­ցաք մե­զի, հաս­նե­լու լա­ւա­գոյ­նին: Շնոր­հա­կա­լու­թիւն Ճե­մա­րա­նի մեծ ըն­տա­նի­քին, որ ամէն ջանք ի սպաս դրաւ դի­մագ­րա­ւե­լու բո­լոր մար­տահ­րա­ւէր­նե­րը»:

Պե­տա­կան տնօ­րէ­նու­հի Այ­շա Քա­պա­լան եւս ար­տա­սա­նեց իր խօս­քը ըսե­լով. «Սի­րե­լի՛ ճե­մա­րա­նա­կան­ներ, երկ­րոր­դա­կան ուս­ման աւար­տով ձեր դի­մաց կը բաց­ուին ապա­գա­յի լայն հո­րի­զոն­ներ, ուր կը պա­հանջ­ուի յա­ւել­եալ ճիգ` շա­րու­նա­կե­լու հա­մալ­սա­րա­նա­կան բարձ­րա­գոյն ու­սու­մը: Յա­տուկ շնոր­հա­կա­լու­թիւն պաշ­տօ­նա­կից­նե­րուս եւ գոր­ծա­կից­նե­րուս, որոնքմի­աս­նա­կան ոգի­ով եւ լայ­նա­խո­հու­թեամբ այս տա­րեշր­ջա­նը բո­լո­րե­ցին, հա­լէ­պա­հա­յու­թեան ըն­ծա­յե­լով նոր սե­րունդ մը»:

Շր­ջա­նա­ւարտ Գէ­որգ Եղ­իայ­եան իր սերն­դա­կից­նե­րուն անու­նով ար­տա­սա­նեց հա­յե­րէն ու­ղերձն ու ըսաւ. «Այս կր­թա­կան օճա­խը եղաւ բո­լո­րիս հա­րա­զատ տու­նը, ուր կը տի­րէր հա­յա­շունչ ու ազ­գայ­նա­շունչ մթ­նո­լորտ: Եր­կար ու տք­նա­ջան աշ­խա­տան­քէ ետք հա­սանք այս բաղ­ձա­լի օր­ուան, ուր մեր երա­զանք­նե­րը ի վեր­ջոյ իրա­կա­նա­ցան: Այս մեծ իրա­գոր­ծու­մին հա­մարանու­րա­նա­լի է Ճե­մա­րա­նի յար­գար­ժան տնօ­րէ­նու­թեան ու սի­րե­լի ու­սուց­չա­կան կազ­միններդ­րու­մը, որոնք սրտ­բաց ըն­դու­նե­ցին մեր մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը, ջա­նա­լով ճիշդ ուղ­ղու­թիւնտալ իւ­րա­քան­չիւ­րիս»:

Բե­մա­վար Սե­ւան Շահ­պազ­եան հրա­ւի­րեց Ք.Ե.Ա.ճե­մա­րա­նի տնօ­րէն Յա­կոբ Քի­լէճ­եան, որիր սր­տի խօս­քը փո­խան­ցեց ներ­կա­նե­րուն ըսե­լով. «Հա­կա­ռակ ճգ­նա­ժա­մա­յին այս ան­ցուկօրե­րուն, Ճե­մա­րա­նը մնաց հա­ւա­տա­րիմ իր սկզ­բունք­նե­րուն ու առա­քե­լու­թեան եւ պատ­րաս­տեց ապա­գա­յի հայ երի­տա­սար­դը, դի­մագ­րա­ւե­լու կեան­քի դժ­ուա­րու­թիւն­նե­րը, կազ­մե­լուհայ ըն­տա­նիք, պահ­պա­նե­լու եւ զար­գաց­նե­լու հայ մշա­կոյթն ու հե­տապն­դե­լու Հայ Դա­տը:Ք.Ե.Ա.ճ.-ը պատ­նէ­շի վրայ կան­գուն կը մնայ եւ անն­կուն կամ­քով կը գո­յա­տե­ւէ, յա­նուն հա­լէ­պա­հա­յու­թեան նո­րա­հաս սե­րուն­դի կր­թութ­եան եւ հա­յե­ցի դաստ­ի­ա­րա­կութ­եան»: Ապա ան փո­խան­ցեց 2014-2015 տա­րեշր­ջա­նի Ճե­մա­րա­նի գոր­ծու­նէ­ու­թեան ամ­փոփ տե­ղե­կա­գի­րը, լու­սար­ձա­կի տակ առ­նե­լով անոր թուա­յին պատ­կե­րը, ու­սում­նակըր­թա­կան կեան­քը եւ ար­տադպ­րո­ցա­կան աշա­կեր­տա­կան մր­ցա­շար­քե­րու մեր ու­սա­նո­ղու­թեան ձեռք բե­րած պատ­ուա­բերար­դիւնք­նե­րը` տե­ղա­կան, պե­տա­կան եւ մի­ջազ­գա­յին մա­կար­դակ­նե­րու վրայ:

Ապա բեմ հրա­ւիր­ուե­ցաւ Շր­ջա­նա­ւար­տից Միու­թեան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Նո­րիկ Մա­րաշլ­եան,պար­գե­ւատ­րե­լու երկ­րոր­դա­կա­նի 2013-2014 տա­րեշր­ջա­նի առաջ­նա­կարգ հե­տեւ­եալ աշա­կերտ­նե­րը.-

Տաս­նե­րորդ կարգ. Ճորճ Պէզճ­եան, Նա­րօտ Պար­սում­եան, Գէ­որգ Մա­նուկ­եան: Տասն­մէ­կե­րորդկարգ (Գրա­կան բա­ժին). Ան­նա Քրիս­թի­նա Պա­պիկ, Նա­թա­լի Պալ­եան, Ալին Աճէմ­եան: Տասն­մէ­կե­րորդ կարգ (Գի­տա­կան բա­ժին). Ալիք Սար­եան, Սե­րէ­նա Սար­գիս­եան, Անի Մկր­տիչ­եան: Ին­նե­րորդ կարգ (2013-2014). Ճորճ Պէզճ­եան, Յա­րութ Հան­նա Խրոյ­եան, Գէ­որգ Մա­նուկ­եան: Ին­նե­րորդ կարգ (2014-2015). Յա­կոբ Սա­սուն­եան, Սար­գիս Պա­լա­պան­եան, Վա­նա Եա­գուպ­եան:Տաս­ներկ­րորդ կարգ (Գրա­կան բա­ժին). Մա­րէն Պապ­եան, Հրակ Պա­զար­պաշ­եան, Յա­կոբ Արա­պօղլ­եան: Տաս­ներկ­րորդ կարգ (Գի­տա­կան բա­ժին). Թի­նա Գաս­պար­եան, Մա­րի­նա Փա­նոս­եան, Մար­իա Հայ­րա­պետ­եան:

Ար­դա­րեւ, տա­րի­նե­րու սո­վո­րութ­եան հա­մա­ձայն տե­ղի ու­նե­ցաւ վաս­տա­կա­շատ կր­թա­կան մշակ­նե­րու պար­գե­ւատ­րում, խնա­մա­կա­լութ­եան ան­դամ Զար­միկ Չիլ Աբոշ­եան-Պօ­ղիկ­եա­նի ձե­ռամբ: Պար­գե­ւատր­եալ­ներն էին` կրօ­նա­գի­տութ­եան դա­սա­տու Արժ. Տ. Տա­թեւ Ա.Քհնյ. Մի­քա­յէլ­եան, հաշ­ուա­պահ Ար­սէն Ար­սէն­եան, բնա­գի­տու­թեան դա­սա­տու Ամալ Նահ­հասեւ փի­լի­սո­փա­յու­թեան ու­սու­ցիչ Մու­համ­մէտ Ալ Ալայ­լի: Իսկ կրօ­նա­գի­տու­թեան ու­սուց­չու­հիՀու­րի­նա Պէր­պէր­եան- Վեր­տան­եան ար­ժա­նա­ցաւ «Տի­պար Ու­սուց­չուհի»ի կո­չու­մին:

Վեր­ջա­պէս հա­սաւ եր­կար սպաս­ուած պա­հը, ուր եօ­թա­նա­սուն­հինգ խի­զախ տղաք ու աղ­ջիկ­ներ, որոնք մկրտ­ուած էին «Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100ամ­եակի Սե­րունդ» անու­նով բեմ բարձ­րա­ցան, ստա­նա­լու երկ­րոր­դա­կա­նի վկա­յա­կա­նը, փայ­լուն էջ մը աւելց­նե­լով Ճե­մա­րա­նիպատ­մու­թեան ոս­կե­մատ­եա­նին մէջ:

Նախ­քան վկա­յա­կա­նաց բաշխ­ման արա­րո­ղու­թիւնը Գերշ. Տ. Շա­հան Ս. Արք. Սար­գիս­եա­նիյա­տուկ պար­գե­ւին տի­րա­ցաւ ճե­մա­րա­նի վե­ցամ­եայ ու­սա­նո­ղա­կան շր­ջա­նին սե­րուն­դի տի­պար եւ գե­րա­զանց աշա­կերտ` Գէ­որգ Եղ­իայ­եան, ինչ­պէս նա­եւ Էօ­ժէ­նի Պետ­րոս­եա­նի պար­գե­ւին ար­ժա­նա­ցաւ վեց տա­րի­ներ անընդ­մի­ջա­բար հա­յե­րէն լեզ­ուի մէջ բարձ­րա­գոյն նիշ ապա­հո­ված Մե­ղրիկ Մու­շոյ­եան: Տե­ղին է նշել, որ Հա­մազ­գա­յի­նի «Ն. Աղ­բալ­եան» մաս­նա­ճիւ­ղի վար­չու­թիւնը, իր նախ­նի­նե­րու աւան­դին ան­սա­լով, այս տա­րի եւս յա­տուկ գիր­քե­րով պար­գե­ւատ­րեց տաս­ներկ­րորդ կար­գի հա­յե­րէն լեզ­ուի գե­րա­զանց աշա­կերտ­նե­րը:

Հուսկ, թե­մա­կալ առաջ­նոր­դը փո­խան­ցեց իր պատ­գա­մը, անդ­րա­դառ­նա­լով երեք հիմ­նա­կաննպա­տակ­նե­րու եւ ըսաւ. «Մար­դը առանց նպա­տա­կի կը դադ­րի մարդ ըլ­լա­լէ: Արդ, գլ­խա­գիրՄԱՐԴ ըլ­լա­լը վե­հա­գոյն նպա­տա­կը թող ըլ­լայ ձեր կեան­քին, նա­մա­նա­ւանդ, որ Ճե­մա­րա­նիհայա- կեր­տու­մի այս քու­րա­յին մէ­ջէն մար­դա­կեր­տու­մի սեր­մե­րը ի սկըզ­բա­նէ տե­ղա­ւոր­ուե­ցան ձեր մէջ: Ան­հա­տա­կան կեան­քի ձեր գե­րա­գոյն նպա­տա­կա­կէ­տը թող ըլ­լայ գի­տու­թեաննուա­ճում­նե­րուն մէջ մաս­նա­կից դառ­նա­լը, իսկ ձեր վերջ­նա­կան նպա­տա­կը թող ըլ­լայ մարդ­կու­թեան, ազ­գին ու հայ­րե­նի­քին ծա­ռա­յե­լը: Արդ, որ­պէս «Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100ամ­եա­կի Սե­րունդ» թող ձեր աչ­քե­րուն մէջ հաս­տա­տա­կա­մու­թիւնը ամ­րագր­ուի, իսկ ձեր ձեռ­քիսեղ­մու­մին մէջ` ան­վե­հե­րու­թիւնը, որ­պէս­զի ան­վախ քա­լէք դէ­պի առաջ»:

Հան­դի­սու­թիւնը վերջ գտաւ Ճե­մա­րա­նի քայ­լեր­գով եւ սր­բա­զան հօր «Պահ­պա­նիչ»ով:

Մարիա Սարգիսեան