Սփիւռքի նախարարութեան «Քայլ դէպի տուն» ծրագիրին կը մասնակցին պատանիներ ու երիտասարդներ աշխարհի տարբեր երկիրներէ: Անոնցմէ իւրաքանչիւրն իր ներաշխարհն ունի, իր պատմութիւնը: Անոնք  որքան նման են իրար, միաժամանակ շատ տարբեր են` կրելով այն երկիրներու մշակութային ազդեցութիւնը, ուր կ՛ապրին` գունազարդելով աշխարհը, իրենց շրջապատը սեփական պատուհանէն երեւցող գոյներով: 16-ամեայ երկուորեակներ Անի եւ Գաբրիէլ  Պողիկեանները Հայաստան  եկած են Սուրիայէն, երկիր, ուր մինչեւ վերջերս կը զգացուէր պատերազմի շունչը:

Սուրիահայ պատանիները Հայաստանի մէջ  աւելի հանգիստ, ապահով ու ազատ կը զգան: Այստեղ չեն լսուիր պատերազմի ձայներ, երկինքը խաղաղ է, շրջապատին մէջ բոլորը հայեր են, ամէնուր հայերէն կը լսուի, որուն համար քեզի ոչ մէկը օտար աչքով չի նայիր: «Այստեղ կարծես բոլորը մէկ ընտանիք ըլլան: Ծրագիրին ընթացքին ծանօթացած եմ աշխարհի տարբեր երկիրներ ապրող իմ հասակակիցներուս հետ, որոնցմէ իւրաքանչիւրն ունի սեփական մտածելակերպը: Հայաստան այցելած եմ ընտանիքիս հետ մօտ 4 տարի առաջ: Այսօր շատ բան  փոխուած է, Երեւանն աւելի  գեղեցկացած է: Հայաստանի մէջ է, որ կը զգաս հայրենիքի կարեւորութիւնը,  ինքզինքդ հանգիստ  կը զգաս: Ծննդավայրն ալ  կարեւոր է քու կեանքիդ մէջ, այնտեղ դուն անմոռանալի յիշատակներ ունիս, բայց հայրենիքն ուրիշ է, այստեղ այլ զգացողութիւններ  կ՛ունենաս»,-«Հայերն այսօր»-ի հետ զրոյցին կ՛ըսէ  Անին:

Խօսելով «Քայլ դէպի» տուն ծրագիրին մասին` Անին կը պատմէ. «Ծրագիրին ընթացքին ամէն օր նոր բան կ՛իմանանք, ամէն օր նոր աչքով կը բացայայտենք հայրենիքը, հանդիպեցանք նաեւ Սփիւռքի նախարարին հետ: Կրցած եմ ծանօթանալ տարբեր երկիրներու մէջ` Լիբանան, Վրաստան, Ռուսաստան, ապրող մասնակիցներու հետ, որոնց հետ կը ցանկամ կապը միշտ պահել: Այցելած ենք Զուարթնոց, Գառնի, Խոր Վիրապ,  քիչ մը նեղուեցայ, որ չկրցայ փոսը իջնել, այնքան մարդ կար, որ շատ երկար պէտք է սպասէինք»: Գաբրիէլը կը շարունակէ` Անիին պէս տխրելով, որ չէ կրցած Խոր Վիրապի մէջ այն փոսը իջնել, ուր Գրիգոր Լուսաւորիչը ապրած է 14 տարի. «Հետաքրքիր վայրեր կ՛այցելենք, ամէն օր շատ լաւ կ՛անցնի: Այստեղ բոլորը իրար հարազատի պէս են, օտար չեն իրար: Դասընթացներու ընթացքին կը ծանօթանանք հայոց պատմութեան: Ձեռք  բերած եմ նոր ընկերներ, նաեւ տեսած եմ հալէպահայ իմ հին ընկերներուս, որոնք այսօր Հայաստանի մէջ կ՛ապրին: Արդէն 6 տարի է, որ մօրեղբօրս հետ  մեծմայրս  Հայաստանի մէջ կ՛ապրի: Անոնց տունը կ՛ապրինք ես եւ քոյրս»:

Թէեւ դեռ  քանի մը օր կայ ծրագիրի աւարտին, սակայն պատանիները չեն ուզեր Հալէպ վերադառնալ: «Գիտէք, դժուար է հայրենիքէն հեռանալը, այնքան ալ չեմ ուզեր Հալէպ երթալ, թէեւ այնտեղ ես ունիմ ուրախ եւ տխուր յիշատակներ: Սա է մեր տունը, աշխարհի մէջ կայ ծննդավայր եւ տուն` հայրենիք, ուրիշ երկրի մէջ հայը պէտք չէ ապրի: Այնտեղ անոնք կը մոռնան իրենց լեզուն, իսկ այստեղ բոլորը հայերէն կը խօսին, որ քեզի մեծ ուժ կու տայ: Ու եթէ  օր մը որոշենք Հալէպէն հեռանալ, ապա միայն Հայաստան կու գանք »,- կը պատմէ Անին:

Հալէպ կեանքն այսօր կամաց-կամաց իր սովորական հունի մէջ կը մտնէ: Սակայն պատերազմի ձգած յիշողութիւնը դեռ երկար չի մոռցուիր. «Առաջ, օրինակ, երբ փողոց  կ՛ելլէինք, կը վախնայինք` արդեօք պիտի կրնա՞նք վերադառնալ տուն, թէ՞ չենք կրնար: Շատ անգամ նկուղներու մէջ մեր օրերը կ՛անցնէինք: Պատերազմի ընթացքին Հալէպ մնացած մարդոց հետ ապրեցանք պատերազմի ողջ սարսափը, բայց այդ ամէնուն շնորհիւ` աւելի մտերմացանք, աւելի կապուեցանք զիրար: Պատերազմի ընթացքին եղբայրս վիրաւորուեցաւ եւ հրաշքով փրկուեցաւ»,-կը յիշէ Անին, իսկ Գաբրիէլը կ՛աւելցնէ, որ այդ օրուան մասին հիմա իրեն միայն մնացած սպին կը յիշեցնէ. «Հեծանիւ կը վարէի, երբ յանկարծ կողքս ռումբ պայթեցաւ: Վայրկեան մը չհասկցայ` ինչ կատարուեցաւ. բան չէի լսեր, աչքերուս առջեւ ամէն ինչ սպիտակած էր: Յետոյ ինծի հիւանդանոց տարին, բարեբախտաբար, վնասուածքն այնքան ալ խորունկ չէր: Դժուար 6 տարիներ ապրեցանք, սակայն յոյսով էինք, որ պատերազմը  օր մը կը վերջանայ»:

Խօսելով սուրիահայ համայնքին մասին` Անին կը նշէ. «Հալէպի մէջ համայնքը զօրաւոր է: Մենք արաբներու հետ երբեք որեւէ խնդիր չենք ունեցած: Անոնք միշտ կ՛ըսեն, որ հայերը արժէք, կշիռ կը հաղորդեն քաղաքին: Հիմա վիճակը շատ աւելի հանգիստ է: Կրնաս փողոցը քալել, առանց վախնալու ակումբ երթալ, բայց այստեղի ապահովութիւնը լրիւ տարբեր է»: Իսկ Գաբրիէլը կ՛աւելցնէ. «Հալէպի մէջ ազգային ոգին մեծ է: Կը կարծեմ, ուրիշ որեւէ համայնքի մէջ  այդպէս չէ»:

Լ.Ա.