«Ես  ինչ եմ անում Արցախի համար» վերնագիրն անսովոր  թվաց  7-րդ ա  դասարանում սովորող  աշակերտներին, ովքեր մտածում են, թե  իրենք այդ տարիքում ինչ կարող են անել  հայրենիքի համար: Բայց որոշ  բացատրական աշխատանք տանելուց հետո հասկացա, որ   նրանք կկարողանան շարադրել  իրենց մտքերը:  Եվ շուտով Նարեկ Բաղրյանի շարադրանքն  ուշադրությանս  արժանացավ,   մտասևեռ  նայեցի նրան ու մտորում, թե որքանով են տողերը  համահունչ  արձագանում նրա հոգու  ձայնին: Կարծես  հենց դրա՛ն էլ սպասում էր, անմիջապես հակադարձեց  ինձ`  երևի հասկանալով  իմ տարակուսանքն ու  ոչ  հաստատուն կեցվածքը,  թե արդյո՞ք  ինքն է  շարադրել այս մտքերը.  «Արցա՛խ աշխարհ,  ադամանդե լեռների վրա վեր խոյացած երկնասու՛յզ երկիր, աշխարհների մեջ անպարտելի կանգնած  իմ դրա՛խտ  լեռնաշխարհ, դու լույսի՛, ազնիվի՛  և մաքրությա՛ն ջրաբաշխ, այդ  քո լեռներից   են  սահանքում գետերդ`   տանելով  ու   սփռելով բարբարոսների  հողերի  վրա   բարություն  և օրհնություն»:

Այս տարիների  ընթացքում, առայսօր  էլ,  աշխատասեր  ու  նպատակասլաց է նա,  ջանքեր  չի խնայում`  արդարացնելու  իրեն՝ նույնիսկ արտադասարանական միջոցառումներում, որտեղ,  հայրենյաց պաշտպանի  իր կերպարին  հավատարիմ, ամեն անգամ խրոխտ    տողերով  ազդարարում է  այս հողին ու  ջրին   հաստատուն  կանգնած  նոր սերնդի  ոգեշունչ  խոսքը. «Ես սիրում եմ քեզ, իմ եդեմակա՛ն Արցախ: Ամիսներ առաջ կարծում էի, թե հայրենասիրությունը հատուկ է միայն ընտրյալներին:  Սակայն ապրիլյան սև օրերը մեկ անգամ էլ ապացուցեցին, որ բոլորս ենք սիրում այս մի բուռ երկիրը,  որովհետև  ուրիշ երկրներն այսքան ցավատանջ  ու քարաշատ չեն,  և  ոչ  էլ`  այսքան  վտանգված:  Կա՞ արդյոք  ավելի դժբախտ, ավելի արյունոտված  մի   երկիր, քան դու ես,  իմ սու՛րբ Արցախ: Անթիվ ու անհամար թշնամիներ  եկան հարավից և հյուսիսիսց, արևելքից և արևմուտքից, թունավոր օձերի պես խրվեցին քո մարմնի մեջ՝ դարեր շարունակ ծծելով քո ազնիվ արյունը:  Թշնամին եկավ քո տունը, սպանեց  եղբորդ  և տեր  դառնալով  քո  հողին ու տանը`   իր մահաբեր նիզակը ցցեց քո սրտում:  Սակայն, իմ հրաշագե՛ղ երկիր, չաղավաղվեց քո   հոյակապ  լեզուն,  չնվաստացավ  քո  արվեստը  և  քո  ստեղծագործ  հոգին  չշղթայվեց»:

Այս շարադրության տողերը  դաջվեցին իմ հոգում, բայց չէի համարձակվում  այն տեսանելի դարձնել:  Դպրոցում  օրեր  առաջ  հող հայրենիին նվիրված  մի  բեմադրությունից հետո  Նարեկի մայրիկը համեստորեն արձագանքեց  որդու  շարադրության մասին, թե որքան է   նա  «չարչարվել»,  որ ուսուցչուհու մոտ արդարացնի իրեն՝ իր ստեղծագործական  մտքերով. «Այսօր ես ինձ եմ հարցնում, թե հայապահպանության գործում ի՞նչ կարող եմ անել, որ իմ մի բուռ դարձած  երկիրը չկործանվի: Ես ապրում եմ քո գրկում ու խոստանում եմ, որ  երբեք չեմ լքի իմ երկիրը: Մենք կհարատևենք դարեր շարունակ, և մեր լեզուն, մեր  հավատը կապրեն  հավերժ,  ու միշտ կծածանվի մեր եռագույնը: Ես ապրում եմ այստեղ, որովհետև հայրենասիրական ոգով եմ դաստիարակված:  Դա  ինձ համար սահմանին կանգնած և երկրիս խաղաղ գիշերն ու անխռով առավոտը հսկող քաջ եղբայրներիս սիրելն է, նրանց  գնահատելն ու իմ ազգի անունը ամեն տեղ բարձր պահելն է, և նույնիսկ  հարկ եղած դեպքում`  կյանքս չեմ  խնայի   հանուն հայրենիքի:   Ես  էլ ունեմ երազանքներ, որոնք անպայման ի կատար կածվեն: Ուզում եմ դառնալ ծրագրավորող, բայց  ինչ էլ դառնալու լինեմ,  ես կվերադառնամ իմ Հայրենիք:  Վստահ եմ՝ ոչ մի թուրք չի կանգնեցնի  մեզ, քանի որ մենք վաղվա հերոսներն ենք և կանենք ամեն ինչ` մեր Արցախը  շենացնելու համար»:

Վերջերս Մարտակերտի կենտրոնական գրադարանում  կազմակերպված  հայրենասիրական  միջոցառմանը նա  ակտիվ մասնակցություն ունեցավ, հետո ես  Նարեկին առաջարկեցի  առանձին նկարվել: Նրա  հարցական հայացքն ուղղվեց ինձ, բայց նկատեցի  նաև  իմ աշակերտի անսահման մեծ  ուրախությունը… Ամենևին չզարմացա, երբ ասաց, որ  եռագույնի մոտ  է նկարվել… Հուսամ, իրեն տեսնելով  այստեղ,  հրաշալի անակնկալ կլինեմ մատուցած  ապագա  հայրենյաց պաշտպանին:

Նատաշա Պողոսյան

Արցախի վաստակավոր մանկավարժ,

Մարտակերտի Վլ. Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի