Թուրքիայի վճռաբեկ դատարանի նախկին նախագահ Ալի Ալքանը, ով փետրվար ամսին հեռացել է պաշտոնից, ermenihaber.am-ի փոխանցմամբ՝ հարցազրույց է տվել թուրքական «T24» լրատվական կայքին: Արդարադատության ոլորտին վերաբերող հարցերի հետ միասին Ալքանը խոսել է նաև թուրքական դատարանի` «Ակօս» շաբաթաթերթի հիմնադիր-խմբագրապետ Հրանտ Դինքին  Թուրքիայի ՔՕ 301-րդ հոդվածով մեղավոր ճանաչելու որոշմանը:

Հարցին, թե արդյոք Վճռաբեկ դատարանը սխալ որոշում է կայացրել Հրանտ Դինքին մեղավոր ճանաչելով «թուրքականությունը վիրավորելու» մեջ, Ալքանը նշել է, որ եթե այսօր  վճռաբեկ դատարանում նմանատիպ հայց լինի, ապա մեղադրվող կողմը կարդարացվի: Ըստ նրա խոսքի ազատության տեսանկյունից Թուրքիան մեծ առաջընթաց է գրանցել, որի վրա ազդեցություն է ունեցել նաև Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը (ՄԻԵԴ): ՄԻԵԴ-ում Թուրքիայի դեմ  կայացված որոշումներից հետո դատական համակարգում գաղափարական կարևոր փոփոխություններ են տեղի ունեցել:

Մասնագետը համոզված է, որ առանց ՄԻԵԴ-ի ազդեցության թուրքական դատարանը այդ առաջընթացը չէր կարող գրանցել: «ՄԻԵԴ-ի ազդեցությունը շատ մեծ է եղել, քանի որ իմ պաշտոնավարության ընթացքում Վճռաբեկ դատարանի բազմաթիվ ներկայացուցիչների ուղարկել ենք ՄԻԵԴ `ուսումնասիրություններ անելու համար: Եվ այնտեղ գործնականում տեսանք ՄԻԵԴ-ի մոտեցումը խոսքի ազատությանը և մեր մոտեցումներն էլ հարստացան»,-ասել է Ալքանը:

Լրագրողի հարցին, թե արդյոք Դինքի սպանությունը անուղղակիորեն դաս է եղել Վճռաբեկ դատարանի համար, Ալքանը ասել է, որ այն դաս է եղել Թուրքիայի համար, այդ կերպ նաև` Վճռաբեկի համար:

Լրագրողի խնդրանքին մեկնաբանել դատական գործընթացի ժամանակ Դինքի դեմ հանդես եկող աշխատակիցների պաշտոնների բարձրացումը, այդ թվում Նիհաթ Օմերօղլուի` Օմբուցմենի պաշտոնում նշանակվելը, երբ այդ կառույցը Դինքի սպանության դատավարության ժամանակ որևէ բան չի արել, Ալքանը նշել է, որ դրանք ղեկավար մարմինների լիազորություններն են և դուրս են իր հայեցողությունից:

Հիշեցնենք, որ 2005 թվականին Շիշլիի քրեական դատարանը թուրքականությունը վիրավորելու և ծաղրելու համար (301-րդ հոդված) Դինքին դատապարտել էր 6 ամսվա ազատազրկման: 2006 թվականին Վճռաբեկ դատարանը վերահաստատել էր այդ որոշումը, մինչդեռ ՄԻԵԴ-ը 2010 թվականին թուրքական դատարանի վճռին հակասող  որոշում ընդունեց, ըստ որի,  Դինքի արտահայտությունը ոչ թե վիրավորանք էր, այլ խոսքի ազատություն: