Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցը առիթ հանդիսացավ ֆրանսիական մամուլի համար վերադառնալու այդ ողբերգական իրադարձությունների վերաիմաստավորմանը: Parisien-ը հարցազրույցների շարք է հրապարակել ցեղասպանությունը վերապրածների ժառանգների հետ: Նրանցից շատերը շարունակում են ապրել Թուրքիայում` բռնի մահմեդականացումից հետո: Le Mond-ը հրապարակել է Շառլ Ազնավուրի խոսքը «Հայերի մենության 100 տարին» վերտառությամբ,գրում PanARMENIAN.Net-ը:

«Այո, ես այդ ժողովրդի մի մասնիկն եմ, որի զոհերը շիրիմներ չունեցան»,-այսպես է սկսվում մեծ շանսոնյեի խոսքը, որն անցյալ տարի դարձավ 90 տարեկան: Հոդվածը սկսվում է թուրքական ժխտողականության փաստումից. «երկար տարիներ այդ զանգվածային սպանդը պատված էր մոռացության ավազով և միայն 1980-ականներին աշխարհի երկրները քիչ-քիչ սկսեցին 1,5 միլիոն հայերի կոտորածը որպես XX դարի առաջին ցեղասպանություն ճանաչել»:

Այն մասին, թե ինչպես է դա տեղի ունեցել երգիչը խոսում է երաժշտական եզրույթներով` mezza voce: Նա, ով բոլորից լավ է տարբերում ձայների բոլոր հնչերանգները (Time և CNN համատեղ հարցման արդյունքում Ազնավուրը 1998-ին ճանաչվեց XX դարի լավագույն էստրադային կատարող) բացատրում է, թե ինչ է նշանակում այդ կիսաճանաչումը:

Առաջին հերթին այն, որ հետապնդումները շարունակվում են: Ազնավուրը բերում է 100-ամյա վաղեմության և վերջին տարիների փաստերը: Դա և Թուրքիայի հրաժարվելն էր հայ-թուրքական արձանագրությունների վավերացումից, որոնք ստորագրվեցին 2009 թ. և դրա շաղկապումը ղարաբաղյան հարցի հետ: Դա և ջիհադականների հարձակումն էր Սիրիայի հայաբնակ Քեսաբիվրա, ոչ հեռու Թուրքիայի հետ սահմանից, «որտեղ ամեն ինչ մատնանշում է, որ այդ գործողությունները չէին կարող կատարվել առանց Անկարայի թույլտվության»:

Դա Դեր էզ Զորի հուշահամալիրի քանդումն էր, որտեղ հազարավոր հայեր են զոհվել համակենտրոնացման ճամբարներում: 2014-ի սեպտեմբորի 18-ին այն պայթեցրին «Իսլամական պետության» ահաբեկիչները: Ազնավուրն անդրադառնում է արևելյան քրիստոնյաների սպանություններին, եզդիների ողբերգությանը: «Այդ ամենը կապված է հայերի ցեղասպանության հետ, անպատժելիությունը վատ օրինակ է ծառայում»,-եզրակացնում է նա:

Հայտնի երգիչն ու երգահանը հիշում է սեփական մանկությւնը, ծնողների պատմությունները, որոնց ընտանիքներին հաջողվել է մազապուրծ լինել թուրքերի հալածանքներից ու հաստատվել Ֆրանսիայում: «Ինձ չեն դաստիարակել ատելության մեջ, ես չարացած չեմ թուրք ժողովրդի հանդեպ, նրանց անտեղյակության մեջ են դաստիարակել։