Գրասնոտարի «Արմատ» դպրոցի «Խաչքար»  դասարանին մէջ  կրկնակի տօն էր: Ցերեկոյթը` «Յաւէտ  պայծառ հայոց լեզու»  խորագիրով, նուիրուած էր մայրենի լեզուի միջազգային  օրուան եւ ամենայն հայոց բանաստեղծ Յովհաննէս Թումանեանի ծննդեան առթիւ: Ներկայ էին հիւրեր եւ ծնողներ:

Ինչպէս «Հայերն այսօր»-ին կը  յայտնէ Արշալոյս Երեմեան, ցերեկոյթին առաջին մասը նուիրուած էր մեր հարազատ,  մեսրոպատառ լեզուին: Սաները երգի, բանաստեղծութիւններու եւ թեմատիկ խաղերու միջոցով գովերգեցին քաղցրաբառ հայերէնը, որ հազարամեակներէ ժառանգած մեր մեծագոյն գանձն է, մեր ինքնութեան հիմնական գրաւականը:

Երկրորդ մասը նուիրուած էր Յովհաննէս Թումանեանին: Չկայ  հայ երեխայ մը, որ չճանչնայ հայ բանաստեղծին: Թումանեան հասկնալի է ու սիրելի բոլոր տարիքներուն եւ հէնց ատոր համար ալ կ´ուղեկցի մեզ ողջ կեանքին ընթացքին, սորվեցնելով  շատ – շատ բաներ չարի եւ բարիի, մարդկայինի ու աստուածայինի մասին:   Աշակերտները ներկայացուցին բանաստեղծի «Շունն ու կատուն» վիպերգը, «Իրիկուն» բանաստեղծութիւնը, «Էս էն է» շուտասելուկը:

Ձեռնարկը  եզրափակուեցաւ կոչով. «Եկէ՛ք, սիրենք, պահպանե՛նք  եւ օգտագործե՛նք մեր  հնամենի,  մայրենի  լեզուն»:

Դու իմ մայրենի լեզուն ես վսեմ,

Քո սուրբ բառերով ուզում եմ խօսել:

Ուզում եմ ոգել տառերդ մէկ-մէկ,

Գրել սովորել, գրել նոր մի երգ: