Հեթանոսական Հայաստանի մէջ Նոր տարին ամրան կը նշէին` Նաւասարդ ամսուն: «Նաւասարդ» անունը պարթեւա-իրանական ծագում ունի: Այն կազմուած է երկու բառէ` նաւա-նոր, եւ սարդ-տարի:  Այսինքն «Նաւասարդը»  հէնց «Նոր տարի» կը նշանակէր:  Ատիկա կը համընկնէր Օգոստոս ամսուան հետ: Նոր տարուան կը հասնէին հայկական հողի պտուղները, եւ պատահական չէ, որ պատմական Հայաստանի մէջ հէնց այդ ամիսը կը  համարուէր տարուան սկիզբը:

Նոր տարուան տօնակատարութիւնները կը սկսէին Նաւասարդ 1-ին (Օգոստոս 11-ին) եւ կը տեւէին մէկ շաբաթ: Այդ օրը յատուկ ուտեստներ կը պատրաստէին, առատ սեղան կը դնէին, եւ ընտանիքի բոլոր անդամները ուրախ կը դիմաւորէին Նաւասարդը: Նաւասարդի` Նոր տարուան օրերը ըստ էութեան ազգային-ժողովրդական բնոյթ ունէին:

Նոր տարուան առիթով երկրպագութիւն կ’ընէին Անահիտ, Աստղիկ եւ Վահագն աստուածներուն: