Այսինքն՝ օրինական ահաբեկչություն՝ ուղղված պետության կողմից սեփական ժողովրդի հանդեպ իրականացվող ահաբեկչության դեմ պայքարելուն։ Ես սկսեցի ուսումնասիրել Նեմեսիս գործողությունը, որն իդեալական նյութ դարձավ իմ քաղաքական թրիլլերի համար։

Սակայն ես միանշանակ չկարողացա գտնել հարցիս պատասխանը, թե որքանով է հնարավոր այդ օրինական կամ լեգիտիմ ահաբեկչության գոյությունը։ Պարզ պատասխաներ չկան։ Հիմա ո՞վ կարող է ասել, թե ինչ կպատահեր, եթե 1915թ. Ցեղասպանության մեղավորներն իրոք ժամանակին պատասխանատվության առջև կանգնեին։ Փաստն այն է, որ Ցեղասպանության հեղինակներին միայն հեռակա կարգով կարողացան մահվան դատապարտել, և նրանք բոլորը փախան Գերմանիա։

Իմ գրքում Գերմանիայի արտգործնախարարությունը Ցեղասպանությանը լուռ հետևելու համար քննադատության է ենթարկվում։ Իհարկե քանի որ  սա վեպ է, մարդիկ դժվարանում են տարբերակել, թե որտեղ է վերջանում իրականությունը, և որտեղ է սկսվում հեղինակի երևակայությունը։ Սակայն ասեմ, որ իմ գիրքը գրեթե ամբողջովին  հիմնված է իրական փաստերի վրա։ Սողոմոն Թեհլերյանի դատավարությունն ու նրա տված ցուցմունքը, օրինակ, ես ամբողջովին բառացի  մեջբերել եմ արխիվներոմ պահված փաստաթղթերից։

Սա գիրք է, որը եկել է լրացնելու պատմության դասագրքերի բացը։ Աշխարհի մեծագույն ցեղասպանությունն իրականացրած գերմանացիները, որոնք իրենց լռությամբ մասնակցեցին նաև աշխարհում մեծությամբ երկրորդ ցեղասպանության կազմակերպմանը, պետք է տեղյակ լինեն այդ մասին։ 1915թ. Թուրքիայում գտնվող գերմանացի գործակալները տագնապի ազդանշաններ էին ուղարկում այնտեղ կատարվող ոճրագործության մասին։ Եվ անգամ Թալեաթը հայտարարել էր. «Եթե Գերմանիայից գոնե մեկ ազդանշան գար, որ մենք պետք է կանգ առնենք, մենք կանգ կառնեինք, բայց այդ ազդանշանը չեկավ»,- եզրափակել է հեղինակը։