Ներկայացնում ենք  Akhaltskha.Net-ի հարցազրույցը ՎՀՕՄ-ի վարչության ատենապետուհի Կարինե Թադևոսյանի հետ:

–Ի՞նչ կարգախոսով եք առաջնորդվում:

-Կյանքում միշտ առաջնորդվել և շարունակում եմ առաջնորդվել հայրիկիս որդեգրած կարգախոսով՝ «Ով քիզի լիղի պարգևի, դուն տուր շաքար,- Սայաթ-Նովա»: Իսկ առհասարակ՝ օգնել մարդկանց, միշտ օգտակար լինել նրան, ով ունի դրա կարիքը:

–Կյանքի գերագույն խորհուրդը ո՞րն է՝ ըստ Ձեզ:

– Ըստ ինձ` իմ ապրած տարիների ընթացքում այնպիսի գործեր անելն է, որոնցով ինձ կհիշեն՝ անել ազնիվ քայլեր, երեխաներ դաստիարակել, ովքեր այնուհետև հասարակության համար պիտանի մարդիկ կդառնան:

–Ձեր կյանքի բեկուն գործունեությունը ինչի՞ց սկսվեց, ո՞վ կամ ի՞նչը խթան հանդիսացավ, որ Դուք ընդգրկվեցիք ՎՀՕՄ–ի կազմում:

-Դեռ դպրոցական տարիներից կատարել եմ նման հասարակական աշխատանքներ, ուսանողության տարիներին՝ նույնպես: Դպրոցում պիոներական դրուժինայի խորհրդի նախագահ էի, երևի այդտեղից էլ սկսվեց: Իսկ կառույց ընդգրկվելու հարցում կնշեմ Վալերի Արաբյանի անունը, ով, ճանաչելով ինձ, հրավիրեց դառնալու հօմուհի: Հենց այդպես էլ սկսվեց իմ գործունեությունը կառույցում:

–Առաջին հերթին այդ կառույցը ինչո՞վ է կարևորվում Ձեզ համար:

-Կառույցը ինձ համար առաջին հերթին կարևորվում է նրանով, որ այստեղ հավաքված կանայք շատ բարեհոգի են, գթասիրտ, որ իրենք ներքին մղումով են այս կառույցի անդամ դարձել: Նրանք նվիրյալներ են:

–Մեծ ներդրում ունենալով ՎՀՕՄ–ում՝ դեռ ի՞նչ պլաններ ունի տիկին Կարինեն:

-Շատ ծրագրեր ունեմ, որ դեռ թղթին չեն հանձնված, ի կատար չեն ածվել: Քանի որ մեր կառույցը ողջ Վրաստանում է գործում, իսկ մենք ունենք անելիքներ հանրապետության ողջ հայության շրջանում, և պետք է համապատասխան քայլեր ձեռնարկենք և ծրագրեր մշակենք:

–ՎՀՕՄ–ի շրջանակներում մի շարք ծրագրեր են կյանքի կոչվում. որի՞ դեպքում ի՞նչ դժվարություններ են առաջանում:

-Մենք բոլոր դժվարություններն էլ հաղթահարում ենք: Չկա ծրագիր, որ դժվարություն չունենա: Հիմնականում դժվարությունները առաջանում են կազմակերպչական աշխատանքների ընթացքում, որոնք սիրով ավարտին ենք հասցնում: Բոլոր ծրագրերն էլ աշխատատար են և իրականացվում են հօմուհիների աջակցությամբ:

–Ամենակարևոր ծրագիրը, որն իրականացնում եք, ըստ ձեզ՝ ո՞րն է, և կբացատրե՞ք՝  ինչու:

-Քանի որ կազմակերպությունը բարեսիրական է, և շեշտը դրվում է կարիքավորին օգնելու վրա, ես կառանձնացնեմ հետևյալ ծրագիրը՝ ծնողազուրկ, հաշմանդամություն ունեցող և հիվանդ երեխաներին օգնություն ցուցաբերելու ծրագիրը: Իսկ կրթականից կկարևորեմ ևʼ հայոց պատմության, ևʼ ստեղծագործական շարադրության մրցույթները: Քիչ կարևոր չէ նաև առողջապահության ոլորտը, որտեղ մենք մեծ աշխատանք ենք տանում:

–Ջավախքը այդ ծրագրերից ամենաշատը  ո՞րի կարիքն ունի:

-Սոցիալ-տնտեսական ծրագրերն են կարևորվում Ջավախքի համար, որովհետև հացի խնդիրն է առկա, օժանդակություն բազմազավակ ընտանիքներին, կարիքավորներին, միայնակներին: Խոցելի են ևʼ սոցիալական, ևʼ կրթամշակութային, ևʼ առողջապահական ոլորտները:

–Ո՞ր ծրագրի դեպքում ի՞նչ արդյունքներ եք ունեցել, որն, ըստ ձեզ, կարող է երկար կյանք ունենալ:

-Տա Աստված, որ սոցիալ-տնտեսական պայմաններն այնքան բարելավվեն, որ մեր օժանդակության ծրագրերի կարիքը չզգացվի, և մնան միայն կրթամշակութային ասպարեզում իրականացվող ծրագրերը: Դրանից ելնելով էլ ասեմ, որ կրթամշակութային ծրագրերը ավելի երկար կյանք կունենան:

–Կառույցը, լինելով բարեսիրտ կանանց միջազգային կառույց, ի՞նչ է տալիս կնոջը, և ի՞նչ կարևոր ու տարբերվող հատկանիշներով են օժտված այդ կանայք:

-Ոչ բոլոր կանայք կարող են դառնալ հօմուհի, շատերը եկել են և արագ հեռացել, չեն դիմացել: Կառույցում պետք է լինեն աստվածատուր գթասրտությամբ և բարեսիրությամբ օժտված կանայք և ինչու՞ չէ նաև առաքինությամբ: Հօմուհին պետք է դիմանա ու պատվով տանի հոգեբանական և այլ դժվարություններ: Իսկ կնոջը այն տալիս է հպարտություն, բավականություն, հանգստություն:

–Լինելով ձեր աշխատանքին նվիրված հայ կին և միաժամանակ ընտանիքի տիկին՝ ինչպե՞ս եք կարողանում համատեղել հաճելին օգտակարի հետ: Այսինքն՝ ընտանիքին նվիրված մայր, կին և միաժամանակ գործունյա կին:

-Մեկը մեկին լրացնում են իմ պարագայում: Դժվար է այդ ամենը համատեղել, սակայն ես հաճույքով եմ ամեն ինչ անում, դժվարությունն էլ հաճելի զգացողություն է առաջացնում: «Ժամանակ չունեմ» արտահայտությունն էլ չեմ սիրում: Եթե ցանկություն կա, ապա ամեն ինչ էլ հնարավոր է անել և անել հաճույքով:

–Կհիշատակե՞ք մի առանձնահատուկ դեպք, որ տեղի է ունեցել կառույցի ներսում, թեկուզև ՀՕՄ–ի կանանց հավաքներից մեկի ժամանակ: 

-Նման դեպքեր բազմիցս են պատահել, բայց կնշեմ ոչ թե ՎՀՕՄ-ում տեղի ունեցած դեպք, այլ իմ ուսանողական շրջանից: Ուսանողությանս տարիներին պատիվ եմ ունեցել որպես առաջադեմ ուսանողուհի թագադրելու Հովհաննես Շիրազին և անմահանալու նրան նվիրված վավերագրական ֆիլմում:

–Հայրենասիրությունը հիմք ընդունելով՝ դժվա՞ր է, թե՞ դյուրին այս կառույցում իրականացնել նման միջոցառումներ:

-Յուրաքանչյուր ծրագրի իրականացմանը գնում ես հայրենասիրական մղումով, ընթացքում ինչքան էլ դժվարություններ լինեն, հաճելի է, եթե արդյունքը միշտ գոհացուցիչ է:

–Եվ, ի վերջո, այդ ծրագրերը ի՞նչ միջոցներով եք իրկանացնում:

-Փառք ու պատիվ մեր աշխարհասփյուռ 18000 այն հօմուհիներին, ովքեր իրենց ջանքերով և նվիրատվություններով ապահովում են մեր ծրգարերի իրականացումը:

–Ի՞նչ բարդություններ եք հաղթահարել այս կառույցում գործելիս:

-Բազում դժվարություններ ենք հաղթահարել, տարածաշրջանում նման հայկական կազմակերպություն չկա, և այս կազմակերպությունը կայուն և ամուր պահելու համար անհրաժեշտ է գործել, գործել ու գործել: Չնայած դեռ անելիքներ շատ կան:

–ՎՀՕՄ–ը ունի՞ արդյոք նոր ծրագրեր և նորամուծություններ:

-Մի հետաքրքիր ծրագիր ունենք, որ ցանկանում ենք կյանքի կոչել. տեղական ինքնակառավարման մարմինների հետ համագործակցելով՝ տեղում փնտրել ու գտնել բարերաներ, ծնունդով ջավախքցի անձանց, օգնության կարիք ունեցող ընտանիքներին ներկայացնենք նրանց և ոչ թե դրսից սպասենք նվիրատվությունների: Մարդկանց զգաստացնել, սթափեցնել ենք ուզում և ունենանք շահութաբեր ծրագիր, որ միշտ կարողանանք օգնել մարդկանց:

–Ի՞նչ հիմունքներով են կանայք ընդգրկվում ձեր կառույց, և ինչպե՞ս կգնահատեք ՎՀՕՄ–ի կանանց աշխատանքներն ու նվիրվածությունը:

-18 տարին լրացած յուրաքանչյուր անձ կարող է դիմել ՀՕՄ-ին՝ կառույց ընդուվելու համար, և նա ստանձնում է պարտականություն՝ բարեսիրական, անվարձահատույց աշխատանք իրականացնել, իսկ այդ շնորհը ի վերուստ պետք է ունենան: Կանանց աշխատանքը բարձր եմ գնահատում:

–Ջավախք և ՎՀՕՄ կապը արդյո՞ք ամուր հիմքերի վրա է գտնվում, և որո՞նք են գլխավոր հիմնասյուները: 

-Քանի որ ողջ Վրաստանում ամենահայահոծ տարածքը Ջավախքն է, և հենց այստեղ է գտնվում ՎՀՕՄ-ի Վարչության գրասենյակը, բնականաբար, ամուր է այդ կապը, իսկ որպես հիմնասյուն կնշեմ , որ դա հենց Ջավախքի ժողովուրդն է:

–Վրաստանի իշխանությունները Ջավախքում ՎՀՕՄ–ի գործունեությանը ինչպե՞ս են վերաբերվում, խոչընդոտներ եղե՞լ են, և կհիշատակե՞ք նման դիպված:

-Ինչ անում ենք, անում ենք օրենքի շրջանակներում և խոչընդոտներ չեն եղել:

–Ձեր մի շարք ծրագրերում պահպանելով և շեշտը դնելով հայեցի մնալու և հայոց լեզվի ու պատմության վրա՝ ի՞նչ արդյունքներ եք գրանցել:

-Սկզբնական շրջանում լայնածավալ, լայնամասշտաբ բնույթի էին այդ մրցույթները, մի քանի փուլերով էինք անցկացնում, հիմա աշակերտների թիվը նվազել ,է սակայն որակն է բարձրացել: Մայրենին և հայոց պատմությունը խորապես ուսումանսիրելու ձգտումը աշակերտների շրջանում ավելացել է:

–Ձեր իրականացրած ծրագրերի շրջանակներում երբևէ մոնիտորինգ անցկացրե՞լ եք: 

-Բոլոր ծրագրերի շրջանակներում էլ մոնիտորինգ անցկացրել ենք այս տարիների ընթացքում: Դա օգնում է, որ մենք ավելի ճիշտ և արդյունավետ աշխատենք:

–ՎՀՕՄ–ը ամուր հարաբերությունների մեջ է Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետ, այ հենց այս փաստը ինչքանո՞վ է կարևորվում կառույցի համար և անձամբ Ձեզ համար:

-Մեկդարյա պատմություն ունեցող կառույցը միշտ եկեղեցու կողքին է գործել: Աշխարհի 27 երկրներում ՀՕՄ-ը ունի կառույցներ և համագործակցել եկեղեցու հետ կառույցի հիմնական գործառույթներից մեկն է: Մենք եկեղեցու հետ որոշ ծրագրեր ենք իրականացնում և դրանով մարդկանց տանում դեպի եկեղեցի: Հավաքական մկրտություն ենք իրականացնում, և մեր հօմուհիները մասնակցում են կրոնական բոլոր ծիսակարգերին:

–Կտրվելով գործունյա կնոջ այս մի կերպարից՝ անդրադառնանք ընտանիքի կին և մայր Կարինեին: Ինչպիսի՞ն է տիկին Կարինեն:

-Մարդիկ մտածում են, որ ես տանը ոչ մի գործ չեմ անում, բայց ամեն ինչ ես եմ անում, սիրում եմ թխվածք թխել, կերակուրներ պատրաստել, հարևանների հետ լավ հարաբերությունների մեջ եմ: Չեմ սիրում օտարանալ շրջապատից:

–Ի՞նչ անակնկալներով և ի՞նչ գաղտնիքներով է համեմված Կարինե Թադևոսյան կերպարը:

-Սիրում եմ նվերներ անել մարդկանց, ինչու չէ, նաև ինքս ստանալ: Ինքնամփոփ անձնավորություն եմ, չարը չեմ կարողանում տանել, նախանձությունն էլ ատում եմ: Կարևորում եմ հոգեբանական և բարոյական աջակցությունը: Չեմ սիրում, երբ իմ մասին գովեստի խոսքեր եմ լսում:

–Կին լինելով և գործելով հենց կանանց կառույցում՝  կմեկնե՞ք հենց «մայր» գաղափարը և կբացատրե՞ք Կարինե–մայր տեսակը, կերպարը:

-Ուսանողությանս տարիներին լավ էի սովորում: Հենց այդ ժամանակ էլ ծանոթացա իմ ապագա ամուսնու հետ: Այնուհետև ամուսնացա՝ չհրաժարվելով կրթությունս ասպիրանտուրայում շարունակելու մտքից: Սակայն ամեն ինչ փոխվեց այն պահին, երբ ծնվեց առաջնեկս: Առաջին անգամ գրկեցի, զգացի երեխայիս ջերմությունը, «մայր» ասվածը, մայրական բնազդը խաղաց իմ մեջ, և այդ պահից հրաժարվեցի ուսումս շարունակելու մտքից: Բավարարվեցի համալսարանն ավարտելով:

–Հետագա Ձեր անելիքները որո՞նք են լինելու:

-Ես կշարունակեմ իմ գործունեությունը, որտեղ իմ կարիքը զգացվի, պատրաստ եմ օգնել և աջակցել: Որպես հօմուհի, միևնույն է, կշարունակեմ գործել, քանի որ ինձ համար այս կառույցը անփոխարինելի է և նրանից դուրս ես ինձ չեմ պատկերացնում:

–Շնորհակալություն և քաջառողջություն Ձեզ: 

Հարցազրույցը վարեց Քիշմիշ Ղազարյանը

 www.Akhaltskha.Net