Անասելի ցավ եմ զգում. հայ ժողովուրդը կորցրեց ևս մեկ տաղանդավոր մարդու, որն իր արվեստով, իր ազնվական տեսակով մեր մշակութային անդաստանում կմնա որպես հավերժ ներկայություն:

 Արամ Ղարաբեկյանի գործունեությունն անզուգական արվեստագետի անհատակա­նութ­յան վառ դրսևորում էր. նրան այդպես է ճանաչում ոչ միայն հայ, այլև օտար արվեստասեր հասարակությունը:

Կրթված լինելով հեղինակավոր դպրոցներում՝ նա կարողացավ իր գիտելիքներն ու փորձառությունը, զգացողություններն ու գեղագիտական ճաշակը բերել հայ մշակույթ, հաղորդել նրան ղարաբեկյանական շունչ ու ոգի: Եվ այսօր, կորցնելով նրան, սգում ենք և´ մարդկային կորստի, և´ այդ շունչի վաղաժամ կանգի համար:

Անդառնալի այս կորստի դժվարին պահին կիսում եմ Ղարաբեկյան ընտանիքի վիշտը, որը համայն հայության վիշտն է:

Համոզված եմ, որ Արամ Ղարաբեկյանի հիշատակը միշտ վառ է մնալու նրան ճանաչողների հիշողություններում՝ որպես իրական, բարձր արվեստի կրող, որպես անմիջական մարդ և ընկեր:

Ափսոս, հազա˜ր ափսոս, որ դադարեց բաբախել նրա սիրտը…

ՀՐԱՆՈՒՇ ՀԱԿՈԲՅԱՆ