Մայրենիով հնչող հայաշունչ երգերի մեջ մայր հողի բույրը կա, զեփյուռի շունչը, առուների քչքչոցը, բարդիների խշշոցը, ուռիների հառաչանքը, մանուկների ուրախ կանչը… Նրանով արտահայտում են նվիրվածությունն առ Հայենիք, հայ ընտանիք և օջախ: Զինվորը մայրենի լեզվով արտահայտում է իր սերը հայրենիքի նկատմամբ, հայրենասիրական երգերի, խրոխտ քայլերգի միջոցով արտահայտում է իր ներքին ուժը, կորովը…

Հայոց լեզուն զուլալ է հայոց լեռներից հոսող սառնորակ ջրերի պես, մաքուր է լազուր  երկնքի նման: Այն ողջ հայության խոհերն ու երազանքներն է արտացոլում:

Մայրենիով երգվող օրորոցայինները հնչում են մեղմորեն, հանգիստ, հուշիկ… Երգահան Բարսեղ Կանաչյանի օրորոցային երգի հետ կապված մի հետաքրքիր պատմություն կա, մի երգ, որի մոգական ազդեցությունը ճակատագրական եղավ կորած 3-ամյա մանչուկի համար: Կորուսյալ երեխային երկար տարիներ անարդյունք փնտրելուց հետո, ծնողները բոլորովին պատահաբար գտնում են նրան մի օտարազգի ընտանիքում, որտեղ տանիք ու խնամք էին տրամադրել նրան բարի մարդիկ: Իր հարազատ ընտանիք վերադարձած երեխան՝ երկար ժամանակ չի հարմարվում նոր միջավայրում, մինչև այն պահը, երբ ննջարանից հանկարծ մի գեղեցիկ երգ հնչեց:

Իր խաղերով զբաղված փոքրիկը լարեց ուշադրությունը: Երգը քիչ լսելուց հետո, հուշիկ քայլերով մոտեցավ ննջարանին ու տեսավ, որ մայրը արցունքն աչքերին կանգնել է մահճակալի մոտ և երգում է այն օրորոցայինը, որ տարիներ առաջ երգում էր աղջկա համար: Երգն աստիճանաբար աղոտ հուշեր է արթնացնում փոքրիկի մոտ, և նա մոտենում է, ուշադիր նայում մոր աչքերին ու փարվելով նրան՝ ասում.

   -Մայրիկ, ես հիշեցի, որ ինձ համար երգում էիր այս երգը:

Ահա այսպես, մոր լեզվով հնչած օրորոցայինն արթնացրեց երեխայի մոտ քնած հիշողությունը:

Խոսքս ավարտում եմ Ս. Կապուտիկյանի խոսքերով.

Բա՛ց շուրթերդ, խոսի՛ր, անգին,
Ժիր դայլայլի՛ր, ի՛մ սիրասուն,
Թող մանկանա քո շուրթերին
Մեր ալեհեր հայոց լեզուն:
Ու տե՛ս, որդիս, ուր էլ լինես,
Այս լուսնի տակ ուր էլ գնաս,
Թե մո՛րդ անգամ մտքիցդ հանես,
Քո մայր լեզուն չմոռանաս…

Սվետլանա Կարապետյան
Միսլատայի հայկական կիրակնօրյա դպրոցի ուսուցչուհի
Վալենսիա (Իսպանիա)