Անկախությունն  ինձ  համար  ազգիս  խաղաղությունն  է, նրա   բարեկեցիկ կյանքը

Արդեն 25 տարի  է, ինչ հայության համար սեպտեմբերի 21-ը  համաժողովրդական տոն է  դարձել, որին հասնելու համար տառապանքների ճանապարհ անցած մեր ժողովուրդը երկար էր սպասել, չնայած լավագույն կյանքի մասին երազանքներն այսօր շատ են, բայց սպասելիքները` քիչ, այն էլ մի երիտասարդ պետության մեջ, որտեղ  երբեմն  մոռացության է տրվում  մեծ բանաստեղծի` հայ ժողովրդի փրկությունն իր հավաքական ուժի մեջ տեսնելու պատգամը: Այս տարիների մեծագույն նվաճումն արյան գնով Արցախյան պատերազմում տարած հաղթանակն էր, նորօրյա ապրիլյան հերոսացման ուղին,  իսկ ամենամեծ կորուստը` հայերի արտագաղթն է, որը, ցավոք, այսօր էլ շարունակվում է ինչ-ինչ պատճառներով: Հիշենք, որ հայրենիքից դուրս հայի համար պետություն չկա, հայության փրկությունն ու ապագան Հայաստանի մեջ է, ու պիտի հուսանք, որ այն մի օր կամբողջանա և կիմաստավորվի մի նոր հայրենադարձությամբ:

Անկախություն… Սա այն է, ինչի մասին մտածել են մեր նախնիները, այն հայ ազգի  դարավոր   երազանքն  է, մեր  ժողովրդի  բարեկեցիկ կյանքը, ազգիս խաղաղությունը, անկախության  արժեքը  գիտակցելու կարողությունը:  Այն չխաթարված մանկություն է, խնդուն  ժպիտներով  անհոգ  մի  կյանք…Անկախությունը  ծաղկող  հայրենիքն է, բարգավաճող  մեր  երկիրը,  մեր  սահմանների  անվտանգությունն  ու այն պաշտպանող  զինվորների  անփորձանք ծառայությունը: Անկախությունը   հայոց երկրի  անխոցելիությունն է, հարատևող ազգի  արժանապատիվ կյանքը:  Այն նոր սերնդի՝  սեփական աշխատանքով հայրենի պետականությունը  ամրապնդելու  ջանքերն են, նրա  հիշողությունը, որ չպետք  է մոռանա  ավագ սերդի  զրկանքներն ու  կորուստներն   անկախության ձեռքբերման ճանապարհին:

Տոնի  առիթով ցանկանում եմ անկախությունը լցվի մի նոր ժողովրդավարական բովանդակությամբ, արժանվույն գնահատվի դժվարությամբ ձեռքբերվածը, մեր փոքրիկ լեռնաշխարհում էլ հայն ապրի անկախության տեսլականին փոխարինված իրական անկախությամբ: Թող  նո­րո­գվի  հա­վեր­ժութ­յան ըն­թաց­քը, հարատևի հայ տե­սա­կի ա­ռա­քե­լութ­յունն ու շա­­րու­նա­կա­կա­նութ­յու­նը,  հայոց աշխարհում խաղաղությունը թևածի, անկախությունը դառնա յուրաքանչյուրի համար աշխատասիրության, խիզախության, ինքնության ամրապնդման  հավիտենական նվիրաբերում:

Նատաշա  Պողոսյան

Արցախի վաստակավոր մանկավարժ,

Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի  հայոց  լեզվի և գրականության ուսուցչուհի