Դպրոցականների ամառային արձակուրդի  օրեր   են, և  հանկարծ  գեղեցիկ անակնկալ… Իմ սանիկի՝  7-րդ  դասարան փոխադրված Գևորգ  Պետրոսյանի  մայրիկն  է հայտնում, որ  երկու  շաբաթով,  որպես զոհված ազատամարտիկի որդի,  նրան ուղարկում են Հունաստան՝  հանգստանալու:  Նա ամաչկոտ է, շատ  համեստ, թախծոտ  հայացքով, և  ես առանձնահատուկ ակնածանք  ունեմ  նրա հանդեպ:   Իմացա, որ օրեր առաջ  եղբոր,  քրոջ  ու մայրիկի հետ  Արցախից գնացել էր  Հայաստան՝ Եռաբլուրում  այցելելու   իր հայրիկի  շիրմին…

 Մտովի  զրուցում եմ նրա հետ, անցյալի հուշերի մեջ  եմ:  Նայում եմ լուսանկարին, տխրում  է հոգիս,  կծկվում եմ,  մի բուռ  դառնում,  և  հիշողություններն ինձ  տանում են  իմ  դասղեկական դասարանը, երբ ամիսներ  առաջ  Գևորգի զոհված հայրիկի՝  Դավիթ  Պետրոսյանի  անունով անկյուն էինք ձևավորել:

Այդ  օրը մտա դասարան, տեսա, որ այնտեղ՝ ծաղկամանում, ծաղիկներ կային դրված հերոսի հիշատակին: Ասացին, որ Գևորգը և դասարանի մյուս աշակերտներն էին ծաղիկներ բերել: Դասն արդեն սկսված էր, հանկարծ թախծադեմ հայացքով սանիկս վեր կացավ տեղից և խնդրեց` մի քանի րոպեով դուրս գալ դասարանից:  Քիչ անց դասարանի դուռը բացվեց, խոսքս կիսատ մնաց, մեր հայացքներն ուղղվեցին դեպի նա: Գլխահակ կանգնած էր` մեխակները ձեռքին.  հայրիկի համար ծաղիկներ էր բերել: Հազիվ զսպեցի ինձ, ուզում էի գրկել, հանկարծ  նա  ինձ մեկնեց մեխակները` սև ժապավենով կապված. մոտակա ծաղկանոցից էր գնել:

Հուզմունքից խեղդվում էի, քար լռություն էր տիրում, հազիվ զսպելով արցունքներս, որ աշակերտները չնկատեն, իմ ձեռքերով ծաղիկները խնամքով դրեցի ծաղկամանում: Միայն ծաղիկները տեսան, որ արցունքի մի քանի կաթիլներ ընկան իրենց թերթիկների վրա: Դուրս եկա դասարանից` նահատակներին ուղղված աղոթք-մրմունջերի արձագանքը հոգումս:

Նատաշա  Պողոսյան

Արցախի վաստակավոր մանկավարժ,

Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի  հայոց  լեզվի և գրականության ուսուցչուհի