Աշուն է, ոսկե  աշուն: Ու չնայած ընդունված է ասել, որ հայաստանյան աշունն ուրիշ է, բայց Աստանայում ապրող մեր դպրոցահասակ հայրենակիցներից շատերը Հայաստանում չեն եղել, և աշնան երանգապնակին էլ ծանոթացել են Ղազախստանի մայրաքաղաքում, որն, ի դեպ, պակաս գունավառ ու հեքիաթային չէ։ Ահա թե ինչու մենք որոշեցինք դպրոցական տոներից մեկն էլ նվիրել աշնանը։

Տոնն սկսվեց աշնանը նվիրված երգերով ու բանաստեղծություններով, իսկ հետո Աշուն-տատիկը հրավիրեց տոնական սեղանների շուրջ։ Ինչե՜ր ասես, որ չկային այնտեղ՝ էլ կարմրաթուշ  դեղձ, էլ քաղցրահամ  խաղող, էլ թուզ ու նուռ, և այդ ամենը համայնքի նախաձեռնությամբ բերվել էր Հա­յաստանից։ Իսկ երբ միացրինք նաև տեսասարքը, և ցուցապաստառի վրա երևաց Արարատյան դաշ­տի համայնապատկերը, ամենքին այնպես էր թվում, թե ըմբոշխնում են հայաստանյան աշնան ջերմությունը։

Հատուկ տոնի համար կազմակերպել էինք նաև երեխաների ձեռքի աշխատանքների ցուցահան­դես։ Երեխաները երգեցին, պարեցին, իսկ Խաչատրյան Տիգրանը կատարեց մի հայ կոմպոզիտոր­նե­րի դաշնամուրային մի քանի ստեղծագործություն:
Տոնին մասնակցում էին Աստանայի հայկական կիրակնօրյա դպրոցի երկու հոսքի երեխաներն ու նրանց ծնողները։

Հայաստան Մնեյան,

Աստանայի հայկական կիրակնօրյա դպրոցի տնօրեն