Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին հրեաների նկատմամբ իրականացուած ցեղասպանութիւնը, յիրաւի, մարդկութեան պատմութեան ամենադաժան եւ ողբերգական էջերից մէկն է: Յունուարի 27-ը, որը խորհրդանշում է Օսվենցիմի համակենտրոնացման ճամբարի ազատագրումը, Հոլոքոստի չարիքին վերջ դնելու կարեւորագոյն հանգրուաններից եղաւ:

Հոլոքոստի զոհերի ոգեկոչումը եւ այդ եղեռնագործութեան դատապարտումը արդիական է այնքան ժամանակ, քանի դեռ աշխարհում շարունակում են գլուխ բարձրացնել ազգային, ռասայական, կրօնական հողի վրայ հիմնուած ատելութեան եւ անհանդուրժողականութեան ամենատարբեր դրսեւորումները, քանի դեռ չի վերացել
մարդկութեան դէմ ուղղուած յանցագործութիւնների կրկնութեան սպառնալիքը:

Աներկբայ ճշմարտութիւն է, որ ցեղասպանութիւնների զոհերին մոռացութեան մատնելը եւ ժխտողականութիւնը` յատկապէս պետական մակարդակով, այդ ոճրագործութեան փուլերից մէկն է: Այն կրկնակի յանցանք է ոչ միայն անմեղ զոհերի, այլեւ ներկայի ու ապագայի հանդէպ: Թերեւս հնարաւոր լինէր կանխել երկրորդ համաշխարհային պատերազմի քօղի ներքոյ իրականացուած ոճրագործութիւնները, եթէ Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին մարդկութեան դէմ իրականացուած յանցագործութիւնները միջազգային լիարժէք դատապարտման արժանանային, իսկ դրանց պատասխանատուները կրէին արժանի պատիժ:

Վերստին խոնարհուելով Հոլոքոստի անմեղ զոհերի յիշատակի առջեւ` ցանկանում եմ զօրակցութիւն եւ համերաշխութիւն յայտնել հրեայ ժողովրդին, Հայաստանի հրէական համայնքին: Հայ ժողովուրդը, որն այս տարի ոգեկոչում է Հայոց ցեղասպանութեան 100-ամեակը, առաւել քան հաղորդակից է հրեայ ժողովրդի ցաւին:

Վերահաստատում եմ մեր յանձնառութիւնը համատեղ պայքարելու մարդկութեան դէմ ուղղուած յանցագործութիւնների կանխարգելման ուղղութեամբ` «այլեւս երբեք» ասելու վճռականութեամբ: