Կարօտ,  ամենախոցելի զգացումներէն մէկը,  որ  լեզու առած  կրնայ  խօսեցնել մարդուն,  բան մը, որ չի ճանչնար հեռաւորութիւն  ու  տարածք, այն անգամ ժամանակի մէջ  չի տեղաւորուիր, բայց կը կարօտնաս մարդուն, երբ ան  հեռու է, անտեսանելի…հայութեան համար կարօտը  կռունկի թեւին  նստած է,  եւ   հեռուներէն կարօտը  հայերէն  կը  հնչէ, հայերէն   կը բարբառէ  հոգիին մէջ ծուարած  անքնութիւնը,  բայց տեսնես  կարօտը  համ ու  հոտ  ունի՞, իսկ   մօտս  երբեմն  կարօտալից խօսքերը  գոյներ  ալ   կ’ունենան, երբ այն ինծի կը   հասնի հեռաւոր  ափերէն. «Սիրելի՛  Նաթաշա, կը խնդրեմ գրէք  Ձեր  տան հասցէն… Անակնկալ ունիմ  Ձեզի  համար, ըրէ՛ք  այդ լաւութիւնը ինծի…»:

Մտորումներս  ինծի կը  տանին դէպի հեռաւոր  օտար ափեր, ուր  կարօտը  բոյն  դրած է, բայց կրկին   նոր  բոյն կը   հիւսէ  հայութեան համար, ուր  թախիծ  կայ, անսահման ցաւ:  Ու  այդ անսահմանութեան մէջ   նոր անուն մը`  Քալիֆորնիոյ  Սաքրամենթօ մայրաքաղաքին մէջ   ապրող  հայուհի, անոր  կողմէն  եկած  նամակ` մը հայերէն տառերով, հայաբառ  շունչով, կարօտով լեցուած.  «Երանի  Ձեզի պէս  հոգիով ուժեղ  ըլլայի ու  կարենայի  օգնել  Ձեզի  ինչ-որ  կերպ…  Խաղաղութիւն  կը ցանկամ  հայոց աշխարհիս… Գայեանէ Յովհաննիսեան…»:

Ինծի համար  այդ անակնկալը, որ պիտի ստանայի  փոստային բաժանմունքէն,  նոր անունով մը կը հնչէ, որ  պիտի  դառնար  սպասում…եւ  երկու  տասնեակ օր  անց  կը ստանամ  հեռաւոր ափերէն եկած   ամսագիր մը, անսովոր   անակնկալ մը, անոր  թերթերու  արանքին մէջ`  փոքրիկ բացիկ մը. «Ձեր  գրառումները  կարդալով`  ես շատ  համակրեցի  Ձեզ:  Կը հպարտանամ  Ձեր  նման  հերոս  ուսուցչուհի, հայ մայր  հայրենասէրի  էութեամբ:  Եթէ  հաւնիք  «Համայնապատկեր» ամսագիրը,  Դուք  կը դառնաք բաժանորդ:  Սիրով`  Նաթաշային Գայեանէէն»:

Կը նայիմ հեռաւոր Քալիֆորնիոյ մէջ հրատարակուող   ամսագիրին`  գրական-մշակութային հանդէս,  շապիկին վրայ  անուանի  քանդակագործ  Արա  Շիրազի նկարն է,   իսկ  կողքին  տաղանդաւոր  բանաստեղծի`  որդիին  պատգամած  խօսքերը.  «Քանդակի’ր, իմ բալի’կ, Անդրանիկ, Վարդան,  այնպէս,  որ  արձանն  էլ հայերէն խօսի…Յ. Շիրազ»:

Երկամսեայ  հանդէսին  բաժանորդագրուածի  իրաւունքով  կը թերթեմ զայն… Արցախ  կայ այնտեղ, ողջ  Հայաստան մը, ծանօթ  անուններ,  ճանչցուած  դէմքեր, բայց իմ մտապատկերին մէջ  հարազատ դարձած  հայուհի  կայ  օտար ափերու վրայ, որ  կարօտ  ունի  հոգիին մէջ  եւ  ինծի  փոխանցուած    նոր սպասում մը:

Նաթաշա  Պօղոսեան

Արցախի վաստակաւոր մանկավարժ, Մարտակերտի Վլատիմիր Պալայեանի անուան միջնակարգ դպրոցի  հայոց  լեզուի եւ գրականութեան ուսուցչուհի