Անցեալ Շաբաթ իր մահկանացուն կնքեց համեստ կին մը, իր երիտասարդ կեանքը ամբողջ բանտի մէջ անցուցած Համբիկին մայրը՝ տիկին Ժորժէթ Սասունեանը, որուն զլացուեցաւ որդին ազատութեան մէջ տեսնելու երջանկութիւնը:

Մեծ էր տիկին Ժորժէթի յոյսը, որ Ներումի յանձնաժողովին յանձնարարութիւնը պիտի իրականանար, եւ ինք, նախքան իր աչքերը փակելը, պիտի կարենար գրկել իր զաւակը՝ Համբիկը: Խունկ ու աղօթք՝ վերջին անգամ երկու տարի առաջ իր զաւակը ճաղերու ետին տեսած տիկին Ժորժէթի յիշատակին:

Վստահ ենք, որ Համբիկն ալ պիտի ուզէր իր մօր յիշատակին նուիրել իր պաշտած Յովհաննէս Շիրազի այս բանաստեղծութիւնը.

Ձիւն է իջնում, կուտակւում

Մօրս վրայ վերեւից,

Ասես փետուր է թափւում

Հրեշտակի թեւերից:

Գերեզմանի այս հեռւում

Մեղմ դիզւում է թախծալից,

Մօրս վրայ մարմարւում,

Շիրմաքար է թւում ինձ:

Այնպէս մեղմիկ է դնում

Աստուած փաթիլ փաթիլին,

Որ չցաւի ողջ կեանքում

Մօրս ցաւած սիրտը հին:

Փաթիլւում է մեղմաձիւն,

Մարմարւում է մեղմաբար,

Աստուած ինքն է ստեղծում

Մօրս վրայ շիրմաքար: