Մեկնարկեց ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Արի տուն -2016» հայրենաճանաչողական ծրագրի 3-րդ փուլը,  որի մասնակիցներից մի քանիսի հետ զրուցել է «Հայերն այսօր»-ի թղթակիցը:

Աշոտ  Բաբայան, ՌԴ,  քաղաք Սարատով, 16 տարեկան

–Փոքր հասակում եմ եղել  Հայաստանում.  իմ ծնողները Հայաստանից են տեղափոխվել, ես ծնվել եմ  Սարատովում: Հայաստանի ու հայոց պատմության մասին  շատ է պատմել հայրիկս: Հայրս պատմել է նաև մեր թագավորների ու  թագավորական դինաստիաների,  մեր  ժողովրդի անցյալի պատմության հերոսական էջերի մասին: Կներեք,  որ ռուսերենով եմ  խոսում. գիտե՛մ հայերեն, ուղղակի վախենում եմ սխալ արտահայտվել, ոչ  ճիշտ, ոչ գրական բառեր ասել…Մեր ընտանիքը հայախոս է,  մենք սրբորեն ենք պահում ու պահպանում հայոց լեզուն և մեր հայկական ավանդույթներն ու սովորույթները: Շատ ուրախ եմ,  որ մասնակցում եմ այս հայտնի ծրագրին, որի մասին ինձ պատմել են նախկինում  ծրագրին մասնակցած ընկերներս:  Որոշել եմ դառնալ միջազգայնագետ, ցանկություն ունեմ բարձրագույն կրթություն ստանալ Հայաստանում:

Ալեն Գրիգորյան,  Ուկրաինա,  Խարկով,  16 տարեկան

-Ես ծնվել ու մեծացել եմ Հայաստանում. 11 տարեկան էի,  երբ  ընտանիքով տեղափոխվեցինք Խարկով: Մեր ընտանիքը հայախոս է և ավանդապաշտ, որը օգնում է օտար  երկրում պահպանել ազգային ինքնությունը: Ես ունեմ հայ և ուկրաինացի շատ ընկերներ:  Ծրագրի մասին լսել եմ  նախկին մասնակիցներից, համայնքից,  նաև համացանցից եմ տեղեկացել:  Հաճելի է շփվել տարբեր երկրներից եկած քո հասակակիցների հետ, ծանոթանալ նրանց  մտածելակերպին,  նրանց երկրների   պատմությանը, ապրելակերպին.  այդպիսով մարդու  մտահորիզոնն ավելի է ընդլայնվում է: Աշխարհի տարբեր ծագերում ապրող հայերը  պետք է համագործակցեն ամենատարբեր ոլորտներում,  առավելապես՝  ներկայիս երիտասարդությունը: Կարծում եմ՝ «Արի տուն»-ը մեզ տալիս է  այդ հնարավորությունը:  Շատ եմ սիրում  երաժշտություն, պար,  և իմ ապագան  տեսնում եմ հենց այդ ոլորտում:

Մերի  Գրիգորյան,  Լեհաստան, Նիսա, 16  տարեկան

-Ծնվել եմ Լեհաստանում, մտավորականների ընտանիքում, հայախոս ենք: Հաճախակի եմ լինում Հայաստանում: Ծրագրի մասին տեղեկացել եմ համացանցից: Հայաստանում ազգականներ ունեմ՝ մորաքույրներ, հորաքույրներ, տատիկ, պապիկ: Արմատներով սասունցի ենք,  Աշնակից: Ամռանն առիթ եմ ունեցել արձակուրդս անցկացնելու Աշնակում:  Իմ հայրիկի և հորեղբոր հիմնած ծիրանի այգիներում եմ լինում….էլ ի՞նչ աշնակցի, որ ծիրան չունենա…Հորեղբորս հետ եմ եկել Լեհաստանից: Այս ծրագրի շրջանակներում  պետք է  այցելենք Հայաստանի պատմամշակութային հուշարձաններ,  որի համար շատ ուրախ եմ,  քանի որ ուզում եմ ավելի լավ ճանաչել իմ Հայրենիքը:  Ծրագիրը  հնարավորություն է տալիս տարբեր երկրներից եկած  հայ երիտասարդներին շփվելու  միմյանց հետ.  հնարավոր է նաև,  որ այդ ծանոթությունը հիմք հանդիսանա հետաքրքիր նախաձեռնությունների,  երիտասարդական համահայկական  նոր ծրագրերի: Նախասիրություններիս մեջ առաջին տեղում իմ սիրած  մարզաձևն է՝ վոլեյբոլը.  ես ներգրավված եմ Նիսայի վոլեյբոլի  հավաքականում:  Առայժմ չեմ որոշել,  թե ինչ մասնագիտությամբ եմ  բարձրագույն կրթություն ստանալու, բայց նախընտրում եմ շարունակել  բարձրագույն կրթությունն  իմ սիրած մարզաձևով:

Անժելա Ղազարյան,  Վրաստան,  Նինոծմինդա,  17 տարեկան

-Անչափ ուրախ  եմ, որ ինձ հնարավորություն է ընձեռվել մասնակցելու այս հանրաճանաչ ծրագրին: Առաջին անգամ եմ Երևանում,  թեև Էջմիածնում  մի անգամ եղել եմ: Չէի պատկերացնում, թե ինչպիսին է մեր սիրելի մայրաքաղաքը. այն ինձ համար երազանք էր միայն, և այսօր ես այն տեսնում եմ  իրականության մեջ: Շատ եմ կարդացել  հայ ժողովրդի  պատմության  հերոսական դրվագների մասին, կարդացել եմ  հայ մեծանուն գրողների պատմավեպերը, որոնցից  առավել տպավորված եմ «Վարդանանք»-ով: Հայաստանն ինձ համար առեղծվածների, հերոսացումների երկիր է: Անհամբեր սպասում եմ, թե երբ պետք է այցելենք Գառնու հեթանոսական տաճար և  Գեղարդավանք:  Մոտենում է մասնագիտական կողմնորոշման ժամանակը. որոշել եմ տնտեսագետ դառնալ,  բարձրագույն կրթություն ստանալ Հայաստանում: Անչափ շնորհակալ եմ  ՀՀ սփյուռքի նախարարությանը՝ «Արի տուն»  ծրագրի մտահղացման և այն իրականացնելու համար. սա,  Հայրենիքից դուրս ապրելով,  Հայրենիքը ճանաչելու  հրաշալի գաղափար է: Առջևում դեռ շատ օրեր կան, կարծում եմ՝ դեռ շատ հետաքրքիր և ուսանելի  միջոցառումներ կունենանք և կհասցնենք ավելի լավ ճանաչել մեր  Աստվածընծա Հայրենիքն ու  ինքներս մեզ ,  մեր նոր ընկերներին :

…Լսելով  այս հայրենաբաղձ երիտասարդներին՝ ակամայից հուզվում ես և մտածում, թե որքան երջանիկ ենք մենք՝  ներսում ապրողներս,  երջանիկ այն գիտակցմամբ,  որ ապրում ենք մեր հողի վրա,  մեր տանը,  ուր , անկախ բոլոր տեսակի դժվարություններից ու հոգսերից,  չունենք կարոտախտի հոգեմաշ զգացողությունը:

 Կարինե  Ավագյան