«Հայերն այսօրի» զրուցակիցը Արթուր Տաշչյանն է, որն արդեն  մեկ տարի է՝ ապրում և աշխատում է Հայաստանում:

Արթուրը 12 տարեկան էր, երբ 10 օրով գնաց Ռուսաստան՝ ձմեռային արձակուրդներն անցկացնելու, բայց ռուսերեն լեզվի հանդեպ սերը և միջավայրը (ինչ-ինչ պատճառներով) փոխելու ցանկությունը Արթուրին պահեցին հայրենիքից հեռու 20 տարի:

 «Ես գնացի  ընդամենը տասը օրով, բայց մնացի ուղիղ 20 տարի»,- զրույցի ընթացքում պատմեց Արթուրն ու հավելեց, որ դպրոցն ավարտելուց հետո միշտ  զգացել է, որ վերադառնալու է հայրենիք: Այդ էր պատճառը, որ սկսեց հայրենիքի մասին բանաստեղծություններ գրել: Ու մինչև այժմ էլ պահում է մանկության տարիներին գրած «մաշված կարոտի» տողերը:

Հայրենիքի կարոտը հետագայում Արթուրին տանում է դեպի դուդուկը: Ռուսաստանում նա ծանոթանում է տաղանդավոր դուդուկահարի  հետ, գնում է ծիրանափող և սկսում նվագել: Չունենալով երաժշտական կրթություն՝ Արթուրը կարողանում է սովորել և նվագել «Դլե յաման» ստեղծագործությունը:

Շատ լավ տիրապետելով անգլերենին՝ նա ընդունվում է Պյատիգորսկի  լեզվաբանական համալսարան, չպատկերացնելով, որ հետագայում դառնալու է մանկավարժ և սկսելու է դասավանդել համալսարանում և դպրոցում:

2011 թվականը Արթուրի համար բեկումնային դարձավ. ծրագրել էր այցելել արաբական որևէ երկիր, բայց անսպասելի որոշում է գնալ Արևմտյան Հայաստան. «Այնտեղ ես հասկացա, որ դեռ չէի հասցրել երազել, երբ իմ երազանքն իրականություն դարձավ: Հիմա էլ, երբ հարցնում են՝ ցանկանում ես գնալ  Արևմտյան Հայաստան, ես պատասխանում եմ,  որ դա իմ երազանքն է»:

Վանում Արթուրը որոշում է թողնել ամեն ինչ և վերադառնալ Հայաստան: Արևմտյան Հայաստան այցից մեկ տարի հետո այցելում է Հայաստան. առիթներից մեկն էլ դառնում է Սփյուռքի նախարարությունը:

Ամեն ինչում առաջինը լինելու ցանկությունը Արթուրին հնարավորություն է տալիս մասնակցելու Սփյուռքի նախարարության «Սփյուռք» ամառային դպրոց ծրագրի երիտասարդ առաջնորդների դասընթացներին: Այստեղ նա ծանոթանում է շատ հայ երիտասարդների հետ, նոր ընկերներ ձեռք բերում: Երկու շաբաթում հասցնում է շատ բան տեսնել ու սովորել: Սփյուռքի նախարարության ծրագիրն Արթուրի սրտում ավելի է ամրապնդում հայրենիք վերադառնալու ցանկությունը:

Հարցին՝ ինչպես ընդունեցին ծնողները Հայաստան վերադառնալու որոշումը, Արթուրը պատասխանում է. «Չնայած ինձ շատ խիստ են դաստիարակել, բայց ես միշտ ունեցել եմ ընտրության հնարավորություն, որի համար և ընդհանրապես ամեն ինչի համար շնորհակալ եմ իմ ծնողներին: Բնականաբար, Հայաստան վերադառնալու որոշումը ծնողներս դժվարությամբ ընդունեցին: Մոտ մեկ տարի մեր տանն անընդհատ վերադարձի նույն խոսակցություններն էին պտտվում. այսօր արդեն ես Հայաստանում եմ: Ռուսաստանում դասավանդել եմ համալսարանում, դպրոցում, աշխատել Հայկական մշակույթի կենտրոնում և Ռուսաստանի կրթության և գիտության նախարարությունում:  Բայց թողեցի ընտանիքս, ընկերներիս, աշխատանքս ու տեղափոխվեցի Հայաստան»:

Հայաստանում հաստատվելու համար Արթուրը փորձում է ինչ-որ բան անել, նոր մասնագիտություն ձեռք բերել: Repat Armenia հիմնադրամի ղեկավարների խորհրդով և աջակցությամբ հայտնվում է Արմեն Երանոսյանի (Planet Travel Club-ի հիմնադիր և տնօրեն) գիդ-էքսկուրսավարների որակավորման անվճար դասընթացներին: Մեկ անգամ ևս կատարվում է Արթուրի երազանքը. նա սկսում է որպես էքսկուրսավար աշխատել:  Առաջին աշխատանքային փորձառությունը Արցախ կատարած ուղևորությունն էր. «Յուրաքանչյուր զբոսաշրջիկի հետ ես մի նոր կյանք եմ ապրում: Ես չեմ ուզում ասել, որ  աշխատում եմ գիդ-էքսկուրսավար կամ ուսուցիչ. դրանք ինձ համար ոչ թե աշխատանք, այլ կոչում են»:

Այսօր Արթուրը ապրում և աշխատում է Հայաստանում: Նա իր հայրենասեր ոգու համար շնորհակալ է ծնողներին՝ դեռ մանկուց իր մեջ  հայրենասիրություն սերմանելու և հայեցի դաստիարակելու համար. «Ես սիրում եմ այն, ինչ անում եմ: Իմ հոգին ծնվել է հայ  լինելու և հայ մնալու համար, իմ միակ սնունդը հայոց լեզուն, հայկական պարը, հայկական երգն է:

Ցանկանում եմ, որ իմ պատմությունը դիպչի շատերի սրտին և օրինակ լինի բոլոր այն երիտասարդների համար, ովքեր ապրում են հայրենիքից հեռու և երկմտում՝ վերադառնա՞լ, թե՞ ոչ: Անշուշտ, վերադառնա՛լ»:

Տաթև Դավթյան

ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի 4-րդ կուրսի ուսանողուհի