Մոնրեալից՝ Հայաստան, հոլիվուդյան ֆիլմարտադրությունից՝ «Թումո». ուզում էի զգալ, թե ինչ է հայ լինելը

Ալինա Կոչերյանը ծնվել է 1988 թ., Մոնրեալում: Ծնողները Եգիպտոսից Կանադա են տեղափոխվել 50-60-ականներին: Ալինան 6 ամիս առաջ առաջին անգամ ոտք է դրել Հայաստան 1-2 ամսով և որոշել է այստեղ մնալ: Ծնողներն այնքան էլ ոգևորված չեն դստեր որոշմամբ, քանի որ կարծում են, որ Կանադայից հետո «հետամնաց» Հայաստանում իրենց աղջկան լավ ապագա չի սպասում, բայց Ալինան վստահ է՝ ծնողները կարծիքը կփոխեն, եթե գոնե մեկ անգամ գան ու սեփական մաշկի վրա զգան Հայաստանը:

«Պարադոսք է՝ այնտեղ մեր ծնողները մեզ սովորեցնում են հայերեն, ուզում են, որ հայ մնանք, բայց երբ որոշում ենք Հայաստանում ապրել, դեմ են լինում: Շատ կարևոր է, որ ամեն սփյուռքահայ գոնե մեկ անգամ տեսնի Հայաստանը, որովհետև վստահ եմ, որ կմտափոխվի: Եթե Հայաստանում չես եղել, գաղափար անգամ չունես իրականության մասին, ավելի ճիշտ՝ շատ ավելի վատը գիտես, քան իրականությունն է»:

Ալինան Հայաստան է եկել «Դեպի Հայք» ծրագրով՝ 2 ամիս կամավորություն անելու, բայց մտքով անգամ չէր կարող անցնել, որ այնքան կսիրի Հայաստանը, որ այլևս չի ցանկանա վերադառնալ Կանադա: «Հունիսին պիտի վերադառնայի, բայց ժամկետը երկարացրեցի մինչև հուլիս, իսկ հուլիսին մերոնց ասացի՝ լավ, օգոստոսին կգամ, օգոստոսին էլ ասացի՝ գիտե՞ք, աշխատանք եմ գտել, հիմա չեմ կարող գալ,-ծիծաղում է Ալինան, հետո մի քիչ մտահոգ շարունակում,- մերոնք անհանգիստ էին: Մեր մեծ մայրերը, մեծ հայրերը Թուրքիայից Եգիպտոս գնացին, Եգիպտոսից՝ Կանադա, որ իրենց երեխաների համար ավելի լավ կյանք ապահովեն, ու իրենց համար իմ Հայաստան վերադարձը մի քիչ անսովոր է: Այո, մեր հայրենիքն է, բայց իրենց կարծիքով՝ Հայաստանը մի քիչ հետամնաց երկիր է»:

Ինչևէ, ծնողները խոստացել են գարնանը գալ Հայաստան դստերը տեսակցության: Ալինան վստահ է, որ այդ այցը նրանց համար կարևոր նշանակություն կունենա:

Ալինան հայերեն դժվար է խոսում: Կանադայում մինչև 12 տարեկանը շաբաթօրյա հայկական վարժարան է հաճախել, միաժամանակ «Հայ մարմնակրթական ընդհանուր միություն» սկաուտական կազմակերպություն, սակայն հայ ազգի և մշակույթի հետ կապն այդքանով սահմանափակվել է: 14 տարեկանից հետո ավելի քիչ է ներգրավված եղել հայ համայնքի կյանքում, տանն էլ հայերենը կամաց-կամաց զիջել է անգլերենին:

Սովորել է Մոնրեալի «Կոնկորդիա» համալսարանի հաղորդակցության և կինոարտադրության ֆակուլտետում: Համալսարանն ավարտելուց հետո միանգամից աշխատանքի է անցել ֆիլմարտադրությամբ զբաղվող ընկերությունում, որը ֆիլմեր էր նկարահանում Հոլիվուդի համար: Ալինան այս ընկերությունում աշխատել է 4 տարի իբրև ֆիլմերի պրոդյուսերի օգնական: Մասնակցել է հոլիվուդյան այնպիսի հայտնի ֆիլմերի նկարահանման աշխատանքներին, ինչպիսիք են X-Men-ը, The walk-ը, որի ռեժիսորը հայտնի Ռոբերտ Զեմեքիսն է: Շփվել է Հյու Ջեքմենի, Մայքլ Ֆասբենդերի և հոլիվուդյան այլ հայտնի դերասանների հետ:

Հետո աշխատանքի է տեղափոխվել վիդեոխաղեր արտադրող ընկերությունում: «Ուզում էի համալսարանում սովորած մյուս գիտելիքներս էլ օգտագործել՝ գովազդ, մարքեթինգ, սոցիալական մեդիա»: Երկու տարի այս ընկերությունում աշխատելուց հետո, նոր փոփոխության կարիք զգալով, որոշել է՝ ժամանակն է Հայաստան գնալ:

Մինչ այդ երբևէ Հայաստանը չտեսած և Հայաստանի մասին ավելի շատ նեգատիվ արձագանքներ ստացած երիտասարդ աղջկան այդ որոշումը կայացնելու հարցում օգնել են նաև բարեկամները, որոնք «Դեպի Հայք» ծրագրով արդեն եղել էին Հայաստանում: «Նրանք այնքան ոգևորված էին, որ ասում էին՝ այդ մի քանի ամիսն իրենց կյանքի ամենահետաքրքիր ու արդյունավետ փորձաշրջանն է եղել»:

2017 թվականի մարտի 26-ին Ալինան գալիս է Հայաստան: «Հիշում եմ՝ Կիևով էի գալիս: Երբ մոտեցա Երևան գնացող օդանավին, շուրջս այնքան հայ կար, բոլորը բարձր-բարձր հայերեն էին խոսում, դա ինձ համար այնքան արտասովոր էր: Իսկ օդանավի մեջ կողքիս մի ծեր կին էր նստած, ինձ ինչ-որ բան հարցրեց, բայց ինչպես գիտեք, ձեր հայերենը մի քիչ տարբեր է, ուզեցի իրեն օգնել, չկարողացա, չէի հասկանում, թե ինչ է հարցնում»,- ծիծաղելով հիշում է նա:

Հայաստան գալուց հետո Ալինան 4 ամիս կամավորություն է անում «Բարս մեդիա» կինոստուդիայում: Խոստովանում է, որ շատ բան է սովորել, որովհետև այլ բան է աշխատել հոլիվուդյան ֆիլմեր արտադրող ընկերությունում, որտեղ գումարի խնդիր չկա, լրիվ այլ բան՝ աշխատել հայկական ֆիլմարտադրող ընկերությունում, որտեղ աշխատանքի մեծ մասն անցնում է գումարներ հայթայթելու վրա: Մինչդեռ նյութի բովանդակության առումով, ըստ Ալինայի, այստեղ այնքան բան կա նկարելու, այնքան պատմություն կա. «Հայաստանը մարդկային հարուստ ու հետաքրքիր պատմությունների երկիր է»,- ասում է նա:

Ի՞նչն է Ալինային այս կարճ ժամանակում այսպես ամուր կապել մայր հողի հետ:

«Հայաստանում կա մի բան, որ Կանադայում չկա: Այստեղ մարդիկ ավելի անկեղծ են, պարզ, առանց ձևականությունների: Եթե մեկին հարցնես՝ ո՞նց ես, ճիշտը կասի: Եթե լավ չի, կասի՝ լավ չեմ ու կպատմի, թե ինչու է վատ: Այստեղ մարդիկ այնպիսին են, ինչպիսին կան: Իսկ ես այս փոփոխության կարիքն ունեի: Եվ ես ուրախ եմ, որ հիմա որոշում կայացրեցի գալ Հայաստան: Եթե կորցնեի այդ հնարավորությունը, միգուցե այլևս երբեք չգայի: Սա շատ կարևոր շրջան էր ինձ համար: Ի վերջո, ես ուզում էի զգալ, թե ինչ է հայ լինելը: Ճիշտ է, դեռ ամբողջովին չեմ զգացել, բայց այդ ճանապարհին եմ»,- ծիծաղում է նա:

Սակայն նրան մտահոգող մի բան կա՝ բացասական տրամադրությունները, հատկապես տաքսու վարորդների պարագայում: Ասում է՝ ամեն անգամ տաքսի նստելիս, երբ վարորդներն իմանում են, որ Կանադայից եկել է Հայաստան, սկսում են զարմանալ ու զայրանալ, թե ոնց կարելի էր նման սխալ բան անել: Բայց Ալինան նախապատրաստված էր տաքսիստների գրոհին, քանի որ հենց սկզբից «Դեպի Հայք»-ում իրենց զգուշացնում են՝ Հայաստանում շատերը, հատկապես՝ տաքսու վարորդները, կփորձեն բացասական խոսել, փնովել Հայաստանը, բայց դրա վրա չպետք է ուշադրություն դարձնել, այլ պետք է սեփական աչքերով տեսնել երկիրը:

Այժմ Ալինան աշխատում է «Թումո» ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնում: Խոստովանում է, որ երբ Կանադայում կարդացել է «Թումոյի» մասին, շատ է զարմացել ու հիացել: Բայց չէր կարող պատկերացնել, որ օրերից մի օր առավոտյան կարթնանա, որ շտապի «Թումո»՝ աշխատանքի:

Աղբյուրը՝ Ankakh.com

Scroll Up